..จริงๆคลิปนี้สามารถทำลายกำลังใจคนรุ่นต่อไปเพื่อพึ่งพาตนเอง สร้างรายได้ทางการเกษตรกันเลยก็ว่า,อาจภาพเกษตรพอเพียงเสียเลยด้วยเพื่อพอจะมีรายได้มีกำไรพอยังชีพ ทำเกษตรขาดทุนหมดตังหมดกำลังใจกันเลย พ่อแม่ด่าอีกแฟนเมียเหยียบซ้ำด้วย พอจะเท่จะซื้อของใช้ซื้อพืชผักอื่นๆมาต่อยอดปลูกทำอีก&ซื้อข้าวของสินค้าอื่นๆสนองวัตถุธาตุอารมณ์ความรู้สึกตนแบบมนุษย์คนธรรมดาสามัญทั่วไปแบบเราๆได้,ทำไปก็ขาดทุน ตังลงทุนไปจมหายทิ้งละลายหมด เวลาที่เสียไป ชีวิตที่สั้นลงอีกแก่ชราไปภายหน้า สังขารเสื่อมลง กับเงินกับตังเฉลี่ยไม่พอจ่ายในภาระต่างๆแต่ละวันเดือนปีรอตรึมที่ตั้งด่านรอรับตัง&ไถ่ตังไถ่เงินอยู่โดยเฉพาะยิ่งภาระหนี้นอกระบบ, พืชผลการเกษตรตายด้วยโรคด้วยภัยธรรมชาติอีก เสี่ยงสูงในการขาดทุน,บวกรายได้ประจำแบบกินเงินเดือนสไตล์ข้าราชการรัฐก็ไม่มี,พอรอเก็บผลผลิตได้ก็ไม่มีทุกๆเดือนด้วยพอหักกลบลบหนี้ขาดทุนได้หรือลุกสู้ใหม่ปรับปรุงขยายสายงานพืชผลตัวใหม่เสริมผสมผสานกันต่อได้แบบไร่นาสวนผสมนั้น,แต่เหี้ยทั้งหมดมันจ่ายด้วยตังด้วยเงินทั้งหมดนะอะไรๆต้องซื้อมาลงทุนทำเกษตรก็ว่าในสถานะการณ์เวลายุคปัจจุบันนี้. ..คนไทบ้านปกติไม่มีเงินไม่มีทุนไม่มีตังปกติอยู่บวกกู้ตังธกส.จ่ายต้นจ่ายดอกเบี้ยแบงค์อีก ไม่รวมนอกระบบอื่นๆอีกนะ จะขนาดไหน,วงจรคนชาวเกษตรจึงไม่ร่ำรวยไง บวกยุคนีัค่าใช้จ่ายรอบด้านต้นทุนแพงรอบทิศรอบตัวอีก ไม่พอกินพอใช้อะไรหรอก ส่วนน้อยมากจะยืนได้ที่ออกมาโชว์ออฟช่องต่างๆ แต่ส่วนที่ล้มเหลวมันใต้ภูเขาน้ำแข็งเลยล่ะ เห็นปลายยอดภูเขาเปรียบพวกนั่งอยู่หอคอยงาช้างก็ได้ อาทิเช่นพวกข้าราชการมีเงินเดือนประจำพอโยกตังนั้นนี้ทันจนเดินได้ก็ว่า,พวกได้รับทุนโครงการเงินทุนเบื้องต้นสนับสนุนสาระพัดด้านการเกษตรช่วยงานการเข้าร่วมโครงการหลวงโครงการรัฐได้ทันเช่นโคกหนองนาโมเดล ทุนขุดสระทุนขุดคลองคอดไก่คนละกว่าแสนสองแสนบาทโน้นในอดีตและทางเกษตรช่วยต่างๆจนยืนได้ ใครได้อีกฝันเลยจะไทบ้าน ส่วนมากผู้นำชุมชนคณะกรรมการชุมชนหรือข้าราชการรัฐหลวงชิงตัดหน้าลงทะเบียนได้โครงการไปก่อนหรือในเครือญาติพี่น้องพวกนี้เพราะรับรู้ข่าวสารข้อมูลก่อนชิงตัดหน้ารับไปทำก่อน,เนียนๆก็ว่า ทำให้ดูเป็นตัวอย่างชาวบ้านแต่เหี้ยแค่ตังขุดสระเป็นหมื่นเป็นแสนสไตล์โมเดลโคกหนองนา ชาวบ้านมีตังที่ไหน และพวกนี้ก็ใช้ตังเริ่มต้นจริงด้วยตังตนเองที่ไหน ก็โครงการช่วยเหลือหมดเช่นกันตอนเริ่มต้น,หรือผีบ้าบ้าคนมีตังหน่อย ร่ำรวยเกินชาวบ้านหน่อยโชว์สักหน่อยก็ว่ามีตังเหลือหลายจากการค้าการทำธุรกืจกิจการอื่นสำเร็จ ตังไร้หนี้บีบหลัง เงินเย็นๆรอผลผลิตได้ ทำสบายๆสไตล์คนเกษตรยุคโบราณไม่ดิ้นรนอะไรมากตามหนี้กดดันต้องใช้ให้เร็วก็ว่า. ..ปัญหาชาวเกษตรแก้ง่ายมาก คือลดต้นทุนคนเกษตรจากรัฐส่งเสริมจริงจัง น้ำมันแพงคือต้นทุนหลักไม่ต่างจากทุกๆภาคกิจการธุรกิจอุตสาหกรรมหรอก,ชาวเกษตรหากรัฐไม่ช่วยในการลดต้นทุนทางตรงจากพ่อค้าที่ขายอุปกรณ์วัตถุดิบทางการเกษตรต่างๆลงได้ ตลอดต้นทุนเครื่องจักรทุ่นแรงราคาต่ำจริงเข้าถึงง่าย ราคาเสรีไม่กดราคาปั่นราคา,สาระพัดวิถีเกษตรจะมีค่าใช้จ่ายทำเกษตรไม่แพงอะไรเลย, ..รถไถ่นาเติมน้ำมันลิตรละ1บาท เติมถัง20-50ลิตร ใช้ตลอด50-100ไร่ไถ่นาสบาย,ค่าจ้างจะไม่แพง,ราคารถไถไทยทำเองจากโรงงานรัฐบาลส่งเสริมผลทำช่วยนำเข้าเสรีไม่แพงอีกในวัตถุดิบผลิตรถไถนาหรือสาระพัดเครื่องจักรทุ่นแรงต่างๆอาจคันละไม่กี่4-5หมื่นบาทเลยจากรถไถราคาปกติที่คันละ4-5แสนบาทหรือรถไถเดินตามปกติ2-3หมื่นบาทอาจเหลือแค่2-3พันบาทเลย,เพราะรัฐส่งเสริมจัดหาเต็มที่ทำทุกๆวิถีทางลดต้นทุนช่วยชาวเกษตรไทย,หรือยึดบ่อน้ำมัน บ่อน้ำมันส่งเข้าโรงกลั่น กลั่นได้ปุ๋ยมา ก็แจกจ่ายฟรีๆแก่คนไทยหรือมุ่งตรงคนเกษตรให้ได้รับมากหน่อยคนละ1กระสอบต่อไร่ทุกๆปีฟรีๆก็ได้,หรือนำเข้าปุ๋ยเสรี ราคาอาจเหลือแค่กระสอบละ20-30บาทก็ได้,ต้นทุนเราถูก รวมตัวเป็นสมาคม ทั้งระดับชุมชนตำบลอำเภอจังหวัดสู่ระดับภาคระดับชาติส่งออกเป็นเครือข่ายตรงผ่านสมาคม ราคาส่งออกนอก มิใช่ราคาภายในประเทศ ข้าวปกติขายตันละ400-800$ก็ได้ที่ต่างประเทศราคาตลาดโลกก็ว่า,แต่ขายจริงในไทยแค่ตันละ2-3พันบาทกันเองจะเป็นอะไรหรือถุง5-10กก.ถุงละ5-10บาทเราก็ขายได้,ซึ่งสมาคมเราจัดสรรบริหารจัดการเอง ชาวนาส่งขายข้าวทั้งหมดเองแก่สมาคม เก็บไว้กินเองตามสบายใจ สมาคมรับซื้อเพื่อแปรรูปข้าวส่งนอกก็ให้ราคาสูงแก่ชาวนาทันทีได้ตามราคาตลาดโลกเลย,เช่น60%รับซื้อราคาตลาดโลกขายนอก,40%รับซื้อแปรรูปขายในไทยเองราคาถูกๆช่วยคนไทยเราด้านความมั่นคงทางอาหารเลี้ยงในชาติไทยเราเอง,ชาวบ้านขายข้าว10ตัน 6ตันคิดตันละ40,000บาท,4ตันคิดตันละ2,000บาท ก็ว่า,หากคลังสมดุลข้าวภายในประเทศมากก็ลดเป็น80:20 ,รับซื้อจากชาวนา8ตันส่งนอกละ40,000บาท=320,000บาท,รับซื้อขายในประเทศ2ตันๆละ2,000บาท=4,000บาท รวมชาวนาได้324,000บาทก็ยังกำไรดีกว่าเมื่อ เทียบตันละ15,000สูงสุดแบบมโนๆในยุคปัจจุบันคือ150,000บาทต่อ10ตัน มันก็คนละเรื่องเช่นกัน 2ตันคือเสียสละเฉลี่ยเลี้ยงคนไทยลูกหลานเราเองในการสร้างชาติพัฒนาชาติให้มีแรงกำลังกายด้านอาหารข้าวปลาสร้างชาติไทยร่วมกันต่อไปนั้นเองสนับสนุนสัมมาอาชีพอื่นร่วมกัน. ..ไม่ว่าจะอาชีพเกษตรด้านไหน นี้คือสงครามภายในประเทศไทยตนเองกับผู้ปกครองชาติไทยตนเองชัดเจน ที่กำลังมองคนเกษตรไทยคือภัยอันตรายของประเทศเอง ขัดขวางภาคเหล็กปูนอิฐเทคโนโลยีภาคอุตสาหกรรมต่างๆผลิตสินค้าที่สร้างกำไรน้อยมันว่า,พอเกษตรกรจะขายข้าวสักกก.ละแสนบาท อาจต้องมาควบคุมพะนะ,ทองคำบาทละ4-5หมื่นกินไม่ได้เสือกแพง,ข้าวกินได้เสือกถูก,พืชผักถั่วเสือกถูก,จริงๆวิธีแก้ตาแก้มัดพวกนี้ต้องผูกค่าอ้างอิงใส่มันเลย เช่นทองคำ1บาท ราคา50,000บาทคือฐาน,ข้าว1ตันราคา50,000บาทคือฐานด้วย,อนาคตราคาลดราคาลงหรือเพิ่มขึ้นให้ใช้ราคาทองคำเป็นฐานให้อ้างอิงกำหนดราคาข้าวขายในตลาดด้วยเรียลไทม์เลย,ทองคำราคาลงที่1บาท25,000บาท,ข้าวก็จะลดลงทันทีเช่นกันที่1ตัน ราคา25,000บาท.นี้ต้องแก้แบบนี้,สินค้าเกษตรจะไม่ถูกด้อยค่าอีก,มีฐานอ้างอิงด้วย,โลกเรามันผีบ้า หาว่าขายข้าวราคาต่ำๆเป็นจิตสำนึกรักกันเองในประเทศ สินค้าควบคุมป้องกันความเดือดร้อนแก่คนหมู่มากที่ต้องจำเป็นกินข้าวกันทุกๆวัน,แต่จิตสำนึกห่วงใยชาวนาผู้ผลิตข้าวให้คนกินกลับไม่สนใจในความทุกข์ยากเดือดร้อนจนยากจนในความเสียสละของชาวนานั้น เอาเปรียบตัวนำการเอาเปรียบเองด้วยซ้ำคือรัฐบาลเองไม่ข่วย ไม่ควบคุม ไม่ลดต้นทุนวัตถุดิบรอบด้านที่เกี่ยวข้องกับที่ชาวนาใช้ปลูกข้าวเพื่อผลิตข้าวให้คนทั้งประเทศกิน,อนาคตอวยนำเข้าข้าวจากต่างประเทศมากินเมื่อเจอวิกฤติเขาไม่ส่งข้าวมาให้ชาติไทยตนเองแดกจะเกิดอะไรขึ้น,ทั้งประเทศเลิกเป็นคนชาวนาชาวเกษตรอีกเพราะทำธุรกิจกิจการภาคอื่นๆอุตสาหกรรมอื่นที่มิใช้ภาคเกษตรย่อลงมาย่อยคือชาวนาก็ซวยบรรลัยไร้แดกทั้งประเทศ,ความมั่นคงทางอาหารไม่มีตัดเสบียงทางการรบเห็นๆแพ้ศึกสงครามแน่นอนเพราะผีบ้าตามแต่อุตสาหกรรมหรือเทคโนโลยีAIหุ่นยนต์ ตนเสือกคือคนแท้ๆต้อกแดกข้าวแดกอาหารมิใช่ไฟฟ้าแบบหุ่นยนต์หรือAIในเน็ตในออนไลน์ พินาศคือเราคนเป็นๆนี้ล่ะ, ..ผู้นำจึงสำคัญจริงๆ ปลดปล่อยอิสระวัตถุดิบสมบัติชาติทรัพยากรชาติที่มีค่ามากมายคืนสู่สามัญแผ่นดินไทยเราดั่งเดิม เราจะมีวิถีชีวิตที่ดีแน่นอน แม้จะสัมมาอาชีพใดๆก็ไม่ต้องแบกภาระต้นทุนสูงใดๆอีกต่อไป เพราะทุกๆคนช่วยกันคิดอ่านร่วมแก้ไขขจัดปัญหาต่างๆออกไป,กำไรแค่100-200บาทอาจมีความสุขโคตรมหาศาลก็ว่า เพราะไม่ต้องดิ้นรนหาตังมาใช้หนี้ ไม่ต้องดิ้นรนหาตังมาชำระค่าใช้จ่ายสาระพัดทาง อาทิเปิดเทอมลูกหลาน รัฐบาลส่งเสริมเรียนฟรีหมด ชุดนักเรียน อุปกรณ์การศึกษา ค่าใช้จ่ายใดๆผู้ปกครองไม่ต้องจ่าย,เรียนคอมฯเรียนภาษาเรียนAIนวัตกรรมล้ำไหนฟรีหมด อาหารที่พักฟรี รถรับส่งไปกลับฟรี,ใช้กายใจตั้งใจเรียนรู้องค์รู้ต่างๆแค่นั้น จบมามีตังมีทุนเริ่มต้นสร้างสัมมาอาชีพอิสระเสรีอีกฟรีเป็นต้น ค่างานศพใครตายก็ไม่ต้องเรี่ยไรจ่ายในแต่ละหมู่บ้าน รัฐรันระบบตรวจพบเจออำเภอคีย์แจ้งทราบ เคลมจ่ายศพมรณะทุกๆกรณีรายละ1ล้านบาทเรียลไทม์ก็ยังได้ ชาติไทยโคตรร่ำรวยจริงๆนะ แต่วิถีปกครองเรามันกาก&ผู้ปกครองกากเขลาโง่กระจอก,จนยกทรัพยากรมีค่ามากมายมหาศาลแก่คนอื่นชาติอื่นไปยึดครองแทนคนไทย. ..วิถีเกษตรเราล้มเหลวก็ได้ ดูหน่วยงานรัฐเราสิ ขี้ข้าคนเจ้าสัวตรึม,สมัยประท้วงพรบ.ผูกขาดเมล็ดพันธุ์ นักวิชการเกษตรต่างๆทั่วไทยกลับไม่เร่งรีบลุกนำประท้วงความอยุติธรรมให้แก่คนภาคชาวเกษตรจริงอะไร จนเขาต้องนำทัพประท้วงช่วยเหลือกันเอง การยุบทุบทิ้งกระทรวงทบวงกรมสายงานเกษตรของภาครัฐทั้งหมดถูกต้องที่สุด มันคือวิถีทางเดียวจะล้างทำลายเผาไหม้จริงในรากเหง้าอิทธิอำนาจหยั่งลึกทุกๆมิติในวงการนี้ทั้งแผ่นดินไทยได้จริงทั้งหมด ย้ำมันวางรากลึกกัดกันวงจรชาวเกษตรไทยจนพินาศถึงปัจจุบันนีัจริงๆ. ..https://youtube.com/watch?v=topV7JVUnmE&si=mhL49JRpZO7BJ7BR

รถไฟลาว-จีน ดีเลย์เหมือนไทย เปิดให้บริการก้าวเข้าสู่ปีที่ 4 ของรถไฟลาว-จีน จากนครคุนหมิง มณฑลยูนนาน ประเทศจีน ลงใต้ไปถึงเวียงจันทน์ ประเทศลาว รวมระยะทาง 1,035 กิโลเมตร ปัจจุบันมีผู้โดยสารช่วงระหว่างหลวงพระบางถึงสิบสองปันนา มากกว่า 800 คนต่อวัน และสูงสุดถึง 1,200 คนต่อวัน นับตั้งแต่ประเทศจีนขยายนโยบายฟรีวีซ่ากับประเทศต่างๆ เพิ่มขึ้น รวมทั้งประเทศไทย แม้ที่ผ่านมาจะพัฒนาการบริการ โดยเฉพาะการซื้อตั๋วล่วงหน้าที่สะดวกยิ่งขึ้นผ่านแอปฯ LCR Ticket ที่เบอร์มือถือลาว จีน และไทยสามารถใช้ได้ แก้ปัญหาการกักตุนและขายต่อเกินราคา แต่ปัญหาที่ดูเหมือนจะแก้ไขได้ยาก คือขบวนรถล่าช้าเหมือนรถไฟไทย แถมหนักกว่าตรงที่เช็กไม่ได้ ไม่เหมือนรถไฟไทยที่มีระบบ TTS ช่วงเทศกาลสงกรานต์ 2568 ที่ผ่านมา Newskit มีโอกาสไปเยือนเมืองบ่อเต็น แขวงหลวงน้ำทา เริ่มจากขาไป ขบวน C82 นครหลวงเวียงจันทน์-บ่อเต็น ออกจากสถานีนครหลวงเวียงจันทน์ 13.30 น. ตามกำหนดต้องถึงสถานีบ่อเต็น 17.25 น. แต่วันนั้นถึงจริง 18.26 น. เหตุเพราะรอรถหลีกช่วงสถานีวังเวียง ถึงสถานีหลวงพระบาง จากสถานีบ่อเต็นจะมีรถรับจ้างไปส่งที่ด่านบ่อเต็น และโรงแรมในเมืองบ่อเต็น คิดคนละ 50,000 กีบ (ประมาณ 78 บาท) ส่วนขากลับ ขบวน D87 คุนหมิงใต้-บ่อเต็น-นครหลวงเวียงจันทน์ ออกจากสถานีบ่อเต็น 13.27 น. ตามกำหนดต้องถึงสถานีนครหลวงเวียงจันทน์ 16.44 น. แต่ถึงจริง 17.00 น. เหตุเพราะรอรถหลีก โชคดีที่รถเมล์ของรัฐวิสาหกิจรถเมล์นครหลวงเวียงจันทน์ (VCSBE) ยังรอให้บริการ ไปสะพานมิตรภาพไทย-ลาว และตลาดซันเจียง แต่ต้องรีบออกจากสถานี ไม่เช่นนั้นต้องจ่ายค่าแท็กซี่ในราคาที่สูง สาเหตุที่ทำให้รถไฟลาว-จีนล่าช้า เพราะเส้นทางรถไฟส่วนใหญ่เป็นรถไฟทางเดียว และต้องลอดใต้อุโมงค์ช่วงสถานีวังเวียง ถึงสถานีบ่อเต็นแบบถี่ยิบ แต่เพราะเป็นรถไฟฟ้า EMU สามารถทำความเร็วมากกว่า 160 กิโลเมตรต่อชั่วโมง จึงสามารถทำความเร็วเพื่อชดเชยเวลาที่เสียไปได้ โดยเฉพาะขบวนที่ D87 ซึ่งเป็นขบวนรถจากประเทศจีนมายังเมืองหลวงของ สปป.ลาว ด้วยข้อจำกัดดังกล่าว นักท่องเที่ยวที่จัดโปรแกรมหรือนักเดินทางที่มีนัดหมายแน่นอน ควรเผื่อเวลาไว้สัก 1-2 ชั่วโมง คำแนะนำเล็กๆ น้อยๆ รถไฟลาว-จีนมีสัญญาณมือถือเฉพาะช่วงที่ผ่านสถานี เมื่อออกจากสถานีสัญญาณจะค่อยๆ ขาดหาย ควรเปิดโหมดเครื่องบินตลอดการเดินทางเพื่อประหยัดแบตเตอรี ส่วนขากลับเมื่อออกจากสถานีวังเวียงแล้ว ก่อนถึงสถานีนครหลวงเวียงจันทน์ควรเข้าห้องน้ำบนรถไฟให้เรียบร้อย เพราะห้องน้ำตรงทางออกปิดบริการ ต้องไปเข้าห้องน้ำข้างนอกสถานีซึ่งเดินไกลมาก และจะได้ไม่พลาดรถเมล์อีกด้วย #Newskit

สวัสดีค่ะ สัปดาห์ที่แล้วคุยกันถึงเรื่อง <ทำนองรักกังวานแดนดิน> ที่มีช่วงหนึ่งพระนางต้องไปสืบคดีที่เมืองกานหนานเต้าและได้พบกันพานฉือ มีฉากหนึ่งที่พานฉือนั่งดื่มสุราดับทุกข์และเหยียนซิ่งมาปลอบโดยกล่าวถึงบทความหนึ่งของพานฉือที่เคยโด่งดังในแวดวงผู้มีการศึกษา และเป็นแรงบันดาลใจให้กับเหล่าบัณฑิตที่ไม่ได้มาจากตระกูลขุนนางใหญ่ Storyฯ เคยเกริ่นไว้ว่าจริงๆ แล้วบทความที่เหยียนซิ่งกล่าวถึงนี้เป็นการยกเอาวรรคเด็ดจากหลายบทกวีโบราณมายำรวมกัน วันนี้มาเล่าให้ฟังค่ะเราคุยกันวันนี้ถึงประโยคแรกที่เหยียนซิ่งกล่าว ซึ่งก็คือ “แหงนมองฟ้าหัวร่อร่าก้าวออกไป เดินขึ้นสูงสู่เสินโจว” (หมายเหตุ Storyฯ แปลเองจ้า) ซึ่งวรรคแรกของประโยคนี้ยกมาจากบทกวีโบราณ ความเดิมคือ ‘แหงนมองฟ้าหัวร่อร่าก้าวออกไป ข้าพเจ้าหาใช่ชาวป่าเขา’ (仰天大笑出门去，我辈岂是蓬蒿人)/ หยางเทียนต้าเซี่ยวชูเหมินชวี่ อั่วเป้ยฉี่ซื่อเผิงฮาวเหริน) โดยคำว่า ‘ชาวป่าเขา’ ในที่นี่เป็นการอุปมาอุปมัยถึงคนที่ไม่ได้รับราชการหรือชาวบ้านธรรมดา และบทกวีนี้คือ ‘หนานหลิงเปี๋ยเอ๋อร์ถงรู่จิง’ (南陵别儿童入京 แปลได้ประมาณว่า อำลาเด็กๆ จากหนานหลิงเข้าเมืองหลวง) เป็นบทประพันธ์ของหลี่ไป๋ กวีเอกสมัยถังที่ได้รับการยกย่องเป็น ‘เซียนกวี’ตอนที่หลี่ไป๋แต่งกลอนบทนี้ เขามีอายุประมาณสี่สิบสองปี (ค.ศ. 742) ชีวิตผ่านอะไรมาไม่น้อย ไม่ว่าจะเป็นการมีชื่อเสียงตั้งแต่วัยเยาว์ การเดินทางเก็บเกี่ยวประสบการณ์ไปทั่ว การใช้ชีวิตในแวดวงขุนนางและบัณฑิตแต่ไม่ได้เข้ารับราชการตามที่หวัง ชีวิตตกต่ำออกเร่ร่อนและหลบไปใช้ชีวิตทำนาอยู่ตามป่าเขา แต่ตลอดเวลาเขาไม่เคยลืมอุดมการณ์ที่จะเข้ารับราชการเพราะเขามีความเชื่อมั่นอย่างเต็มเปี่ยมในความรู้ของตัวเอง และเชื่อว่าด้วยสติปัญญาความรู้ที่มีจะสามารถทำให้บ้านเมืองเจริญยิ่งขึ้นได้ แม้ตัวไม่อยู่ในเมืองหลวงแต่เขาไม่เคยขาดความพยายามที่จะส่งบทความให้ถึงมือของบุคคลสำคัญหลายคนโดยหวังที่จะกรุยทางให้เข้ารับราชการได้เรามักได้ยินเกี่ยวกับบทกวีของหลี่ไป๋ที่บรรยายธรรมชาติสวยงาม แต่จริงๆ แล้วหลี่ไป๋ประพันธ์บทกลอนและบทความไม่น้อยเกี่ยวกับหลักการปกครองและการบริหารบ้านเมือง โดยสอดแทรกปัญหาสังคมที่ตนได้ซึมซับมาจากการที่ได้เคยเดินทางไปหลากหลายพื้นที่และจากการได้คลุกคลีอยู่ในหลายแวดวงสังคมและหลังจากชีวิตผ่านไปอย่างขึ้นๆ ลงๆ ในที่สุดหลี่ไป๋ในวัยสี่สิบสองปีก็ได้รับพระราชโองการให้เดินทางไปเมืองหลวงเข้าเฝ้าฮ่องเต้ถังเสวียนจง และเมื่อเขาได้เข้าเฝ้าก็สามารถโต้ตอบคำถามจากฮ่องเต้ได้อย่างฉะฉาน ทั้งด้วยสำนวนคมคายและความรู้จากตำราและสิ่งที่ได้พบเห็นมา จึงได้รับการบรรจุเข้าเป็นขุนนางสังกัดสำนักหลวงฮั่นหลิน ต่อมาติดสอยห้อยตามใกล้ชิดและเป็นที่โปรดปรานขององค์ฮ่องเต้ ทว่าชีวิตทางการเมืองของหลี่ไป๋ไม่ได้สวยงามตลอดรอดฝั่ง และคงจะกล่าวได้ว่า จุดนี้เป็นจุดที่รุ่งเรืองที่สุดของเขาแล้วดังนั้น บทกวี ‘หนานหลิงเปี๋ยเอ๋อร์ถงรู่จิง’ จึงสะท้อนถึงอารมณ์ดีใจและภาคภูมิใจของหลี่ไป๋ พร้อมกับความคาดหวังว่าในที่สุดตนจะได้เข้าเฝ้าองค์ฮ่องเต้ ได้เปล่งประกายความรู้ความสามารถของตนให้เป็นที่ประจักษ์ต่อผู้คน ความหมายเต็มๆ ของบทกลอนนี้คือกล่าวถึงบรรยากาศรื่นเริงของร่ำสุรากินมื้อใหญ่ มีเด็กๆ วิ่งเล่นห้อมล้อม ร้องรำทำเพลงกัน จากนั้นกล่าวถึงสภาพจิตใจของหลี่ไป๋ที่นึกย้อนถึงวันเวลาที่เสียไปโดยไม่ได้มีผลงานจริงจัง พร้อมกับความหวังว่าวันนี้อำลาบ้านนอกเดินทางเข้าเมืองหลวงเพื่ออุดมการณ์ และประโยคสุดท้ายแฝงไว้ด้วยความเชื่อมั่นในตัวเองว่า ‘ฉันก็มีดีนะ’ และวลีนี้ถูกยกย่องให้เป็นอีกหนึ่ง ‘วลีเด็ด’ จากวรรณกรรมจีนโบราณดังนั้น การที่เหยียนซิ่งยกวลี ‘แหงนมองฟ้าหัวร่อร่าก้าวออกไป’ นี้ขึ้นมาในเรื่อง <ทำนองรักกังวานแดนดิน> โดยในซีรีส์สมมุติไว้ว่านี่เป็นประโยคที่พานฉือแต่งขึ้น จึงเป็นการเท้าความถึงตอนที่พานฉือเดินทางเข้ากรุงใหม่ๆ ยังเปี่ยมไปด้วยอุดมการณ์และความเชื่อมั่นอันแรงกล้า และเป็นการปลอบใจให้พานฉือรู้ว่า ตราบใดที่มีความรู้ความสามารถ ขอเพียงกล้าที่จะแสดงออกไป ย่อมมีคนเห็นคุณค่า สัปดาห์มาคุยกันต่อกับประโยคที่เหลือของเหยียนซิ่งค่ะ(ป.ล. หากอ่านแล้วชอบใจ อย่าลืมกดติดตามเพจนี้เพื่อป้องกันการกีดกันของเฟซบุ๊คด้วยนะคะ #StoryfromStory)Credit รูปภาพจากในละครและจาก: https://www.ifensi.com/index.php?m=home&c=View&a=index&aid=4545 https://www.sohu.com/a/327753644_100030261 Credit ข้อมูลรวบรวมจาก:https://ww.gushiju.net/ju/96744https://dugushici.com/mingju/9382https://baike.baidu.com/item/李白/1043 #ทำนองรักกังวานแดนดิน #วลีจีน #หลี่ไป๋ #สาระจีน

#อรุณสวัสดิ์ แฟนเพจคิงส์ที่น่าร๊ากกก ต้อนรับมิตรรักแฟนเพจด้วยวันศุกร์ที่สดใส คนคิดดี ทำดี มันก็จะมีอะไรดีๆเข้ามาเสมอ แต่ถ้าคิดลบ คิดร้าย หรือทำอะไรที่มันไม่ถูกต้อง ความบังลัย เวลากลับมาสนอง บอกเลย อิ๊บอ๋ายบังลัยไส้แน่นวล ยกเคสนึง อยากที่เราเข้าใจกันดี ถึงด้อมเกา เฉพาะที่เป็นสาวกของนังป้า ที่ทรงเดียวกัน ใช้ชีวิตอยู่กับจินตนาการ ไม่ยอมอยู่บนโลกแห่งความจริง ไฝ้กับคนเค้าไปทั่ว หาแต่เรื่อง ไม่เว้นแต่ละวัน เวลาสนทนากัน ใครเคยฟังจะรู้ว่าสาวกป้า อยู่บนความเพ้อฝัน ที่ป้าพยายามจะสร้างโลกคู่ขนานขึ้นมา จะด้วยตั้งใจ หรือเพราะมีปม ไม่รู้ได้ แต่เราจะเห็น โปรไฟล์ นายตร หญ่าย แต่ขึ้นไลฟ์ คุยเรื่องสาวเกาได้ไม่เป็นอันทำงานราชการ สุดท้าย อ้าว งานมโน เราจะเจอ ด้อมสาวเกาสาวกป้า ทำโปรไฟล์ว่าตัวเองเป็น ตานายฟาม สุดท้าย คนจับโป๊ปะได้ แม่วววไปโหลดมา และล่าสุด น้องด้อมชื่อถั่ว แต่ดันไปเอาภาพโปรไฟล์ น้องพาวเดอร์ หน้าตาสะสวย มาใช้เป็นโปรไฟล์ตัว โดยอาศัยว่า น้องพาวเดอร์เค้าไม่ใช้ ตต. เอาภาพเค้ามาหมดฮ๊าฟ ทั้งจากไอ จี ทั้งจากสตอรี่ พูดง่ายๆ ว่าแอบอ้างเป็นน้องพาวเดอร์โดยสมบูรณ์ ปรากฏ น้องพาวเดอร์เค้ามารู้เพราะมีเพื่อนบอกข้อมูล ว่าน้องถั่ว เอารูปน้องพาวเดอร์ ไปแอบอ้าง งานเข้าล่ะสิ น้องพาวเดอร์โดนละเมิดเพียงนี้ เป็นพี่คิงส์ ก็ไม่ยอม สุดท้าย ถึงสน เรียบร้อย ต่อมา น้องถั่ว ก็ขึ้นไลฟ์ในตต. ร้องห่มร้องไห้ อ้างว่าตนเอง มีเหตุทำให้เสียโฉม และเป็นแฟนคลับน้องพาวเดอร์ เลยเอาภาพน้องพาวเดอร์ มาขึ้นโปรไฟล์ แต่ ปั๊ดโถ่ว มันไม่ใช่แค่ภาพเดียวสิ มโนว่าตัวเอง เป็นน้องพาวเดอร์ไปเลย คือ ถ้าไม่มีใครห้าม คงแทนตัวเป็นน้องพาวเดอร์ไปยาวๆ คือคนเรานะ พี่คิงส์จะให้สติกับสาวกป้านะ ถึงเราจะเป็นแบบไหน เป็นอย่างไร ทุกคนมันก็มีคุณค่า ไม่จำเป็นต้องอยู่ในจินตนาการแบบอิป้า ปล่อยมัน Ba บอ ไปคนเดียว น้องถั่วจะมาอ้างว่า ฉันทำไปโดยไม่ทำให้ใครเสียหาย ไม่นะ แค่คุณแอบอ้าง นำภาพผู้อื่นมาใช้ โดยไม่ได้รับอนุญาต มันก็เป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้องแล้ว ก็ไม่ต่างกับน้องถั่ว เห็นคนอื่นจอดรถทิ้งไว้ใส่กุญแจพร้อม แล้วน้องถั่วก็ขับไปอวดเพื่อน สุดท้ายน้องถั่วก็เอากลับมาคืนที่ แล้วเถียงว่า ฉานไม่ได้ทำรถคันนี้เสียหายเลยนะ ชุ่ยไป น้องถั่ว พี่คิงส์แนะนำว่า อย่าแถ มอบ แบบง่ายๆ อย่าเอาปมด้อยมาอ้าง แล้วจะทำอะไรก็ได้ มันไม่อิน ถ้าน้องถั่ว อยากหาเส้นทางดีๆให้ชีวี พี่คิงส์เสนอ เอาเวลาที่เสียไปกับอิป้า ไปหาเงิน หารายได้ เก็บเงินซักก้อน ไปศัล นี่สิทางออก คือสู้กับความจริง เราเอาภาพคนอื่น มาโพส มาอ่อย มาให้คนอื่นชอบ นั่นมันคือโลกจินตาการนะน้องถั่ว ยิ่งไลฟ์ตต ร้องห่มร้องไห้ ว่า ไม่มีใครช่วย นี่ยิ่งต้องกลับมาทบทวนแล้ว ว่าจะวางแผนชีวิตยังไงต่อ คิดเหรอว่าอิป้า จะยื่นมือมาช่วย มีแต่พอเห็นใครมีปัญหา มันก็สกายคิ๊กเทแบบไอ่เป็ดไง มันจะทำเฉพาะคนที่เป็นอริกับมันเท่านั้นแหละ เรื่องฟ๊องอะ เอาชื่อเกา กับเงินเกา จากตานาย แดรกหัวคิวหรือเปล่าไม่รู้ แต่เอาไปฟ๊องคนที่เป็นอริกับมัน ที่มันสร้างด้วยมือของมันเอง เรื่องคนอื่นนะเหรอ คนอย่างอิป้า สนที่ไหน ตื่นเถอะถั่ว กรรูเวตตานา อิฉัด! #คิงส์โพธิ์แดง #คิงส์โพธิ์แดงสำรอง #คิงส์โพธิ์แดงสำรอง-2

♣ เวลาที่เสียไป 4 ปี สร้างความเดือดร้อนแก่ประชาชน การจราจร การพัฒนาระบบขนส่งทางราง และต้นทุนในการก่อสร้างที่เพิ่มขึ้นตลอด 4 ปี ใครควรรับผิดชอบ #คีรีกาญจนพลาด #7ดอกจิก #เวลาที่เสียไป #ใครควรรับผิดชอบ #ความเดือดร้อน