บทความกฎหมาย EP.25
สัญญาจ้างแรงงานนั้น ถือเป็นหัวใจและรากฐานของความสัมพันธ์ระหว่างนายจ้างกับลูกจ้างตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 575 โดยนิยามอย่างเคร่งครัดคือ ข้อตกลงที่ฝ่ายหนึ่งเรียกว่าผู้ว่าจ้าง ตกลงจะจ่ายสินจ้างหรือค่าจ้างให้แก่อีกฝ่ายหนึ่งซึ่งเรียกว่าผู้รับจ้าง เพื่อให้ผู้รับจ้างทำงานสิ่งใดสิ่งหนึ่งจนสำเร็จ หรือทำงานรับใช้ตลอดระยะเวลาที่ตกลงกันไว้ ซึ่งความแตกต่างอันเป็นนัยสำคัญทางกฎหมายระหว่าง "สัญญาจ้างแรงงาน" กับ "สัญญาจ้างทำของ" นั้น อยู่ที่ลักษณะของการทำงานและอำนาจในการบังคับบัญชา ในสัญญาจ้างแรงงานนั้น ลูกจ้างต้องยินยอมอยู่ภายใต้การควบคุมบังคับบัญชาของนายจ้างอย่างใกล้ชิด ต้องปฏิบัติตามคำสั่งของนายจ้างในเรื่องที่เกี่ยวกับงานที่ทำ ทั้งในด้านวิธีการทำงานและเวลาทำงาน นี่คือจุดที่เกิดการผูกพันทางนิติสัมพันธ์ที่เข้มข้น และเป็นเงื่อนไขสำคัญที่ทำให้ลูกจ้างได้รับความคุ้มครองตามพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ. 2541 ไม่ว่าจะเป็นเรื่องค่าจ้างขั้นต่ำ เวลาทำงาน วันหยุด หรือสิทธิในการลา ซึ่งความคุ้มครองเหล่านี้จะไม่มีในสัญญาจ้างทำของ ดังนั้น การตีความเจตนารมณ์และลักษณะของงานที่ทำจึงมีความสำคัญยิ่งในการกำหนดสิทธิและหน้าที่ตามกฎหมายที่เกี่ยวข้อง เพื่อให้เกิดความเป็นธรรมแก่ทั้งสองฝ่าย
เมื่อพิจารณาในมิติของกฎหมายแล้ว การเกิดขึ้นของสัญญาจ้างแรงงานไม่จำเป็นต้องมีหลักฐานเป็นลายลักษณ์อักษรเสมอไป แม้ว่าโดยทางปฏิบัติจะแนะนำให้ทำเป็นหนังสือเพื่อป้องกันข้อพิพาทในภายหลังก็ตาม แต่ความสมบูรณ์ของสัญญาได้เกิดขึ้นแล้วทันทีที่มีการตกลงกันในสาระสำคัญ คือ การตกลงทำงานรับใช้และตกลงจ่ายค่าตอบแทน การที่นายจ้างมีการจ่ายค่าจ้างให้แก่ลูกจ้างเพื่อแลกกับการทำงานตามคำสั่งนั้น ถือเป็นการสร้างภาระผูกพันทางกฎหมายที่มิอาจปฏิเสธได้ ค่าจ้างที่ตกลงจ่ายนี้ครอบคลุมถึงเงิน ทรัพย์สิน หรือประโยชน์อื่นใดที่มีมูลค่าที่จ่ายเป็นค่าตอบแทนในการทำงาน ไม่ว่าจะเป็นการจ่ายเป็นรายวัน รายเดือน หรือการจ่ายตามผลงานที่ลูกจ้างทำได้ สิทธิและหน้าที่ของคู่สัญญาจึงมีผลบังคับใช้ตามกฎหมายนับตั้งแต่การเริ่มปฏิบัติงาน ซึ่งรวมถึงหน้าที่ของนายจ้างในการจัดสวัสดิการและสภาพแวดล้อมการทำงานที่ปลอดภัย และหน้าที่ของลูกจ้างในการทำงานด้วยความซื่อสัตย์สุจริตและปฏิบัติตามระเบียบของนายจ้างอย่างเคร่งครัด
ดังนั้น การทำความเข้าใจอย่างถ่องแท้ว่าสัญญาจ้างแรงงานคือสัญญาที่ผู้ว่าจ้างจ่ายค่าจ้างให้ผู้รับจ้างทำงานและผู้รับจ้างอยู่ภายใต้อำนาจบังคับบัญชานั้น จึงเป็นกุญแจสำคัญในการบริหารจัดการความสัมพันธ์ในองค์กรและการปฏิบัติตามกฎหมายแรงงานอย่างถูกต้อง การรับรู้ถึงความแตกต่างทางกฎหมายระหว่างการ "จ้างแรงงาน" ที่เน้นความสัมพันธ์แบบผู้บังคับบัญชาลูกน้อง และการ "จ้างทำของ" ที่เน้นผลสำเร็จของงาน เป็นสิ่งที่ผู้ประกอบการและแรงงานทุกคนต้องตระหนัก เพื่อให้มั่นใจได้ว่าสิทธิและหน้าที่ของตนได้รับการคุ้มครองอย่างเต็มที่ตามเจตนารมณ์ของกฎหมาย อันจะนำมาซึ่งความสงบสุขและความเป็นธรรมในระบบแรงงานของประเทศต่อไป
สัญญาจ้างแรงงานนั้น ถือเป็นหัวใจและรากฐานของความสัมพันธ์ระหว่างนายจ้างกับลูกจ้างตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 575 โดยนิยามอย่างเคร่งครัดคือ ข้อตกลงที่ฝ่ายหนึ่งเรียกว่าผู้ว่าจ้าง ตกลงจะจ่ายสินจ้างหรือค่าจ้างให้แก่อีกฝ่ายหนึ่งซึ่งเรียกว่าผู้รับจ้าง เพื่อให้ผู้รับจ้างทำงานสิ่งใดสิ่งหนึ่งจนสำเร็จ หรือทำงานรับใช้ตลอดระยะเวลาที่ตกลงกันไว้ ซึ่งความแตกต่างอันเป็นนัยสำคัญทางกฎหมายระหว่าง "สัญญาจ้างแรงงาน" กับ "สัญญาจ้างทำของ" นั้น อยู่ที่ลักษณะของการทำงานและอำนาจในการบังคับบัญชา ในสัญญาจ้างแรงงานนั้น ลูกจ้างต้องยินยอมอยู่ภายใต้การควบคุมบังคับบัญชาของนายจ้างอย่างใกล้ชิด ต้องปฏิบัติตามคำสั่งของนายจ้างในเรื่องที่เกี่ยวกับงานที่ทำ ทั้งในด้านวิธีการทำงานและเวลาทำงาน นี่คือจุดที่เกิดการผูกพันทางนิติสัมพันธ์ที่เข้มข้น และเป็นเงื่อนไขสำคัญที่ทำให้ลูกจ้างได้รับความคุ้มครองตามพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ. 2541 ไม่ว่าจะเป็นเรื่องค่าจ้างขั้นต่ำ เวลาทำงาน วันหยุด หรือสิทธิในการลา ซึ่งความคุ้มครองเหล่านี้จะไม่มีในสัญญาจ้างทำของ ดังนั้น การตีความเจตนารมณ์และลักษณะของงานที่ทำจึงมีความสำคัญยิ่งในการกำหนดสิทธิและหน้าที่ตามกฎหมายที่เกี่ยวข้อง เพื่อให้เกิดความเป็นธรรมแก่ทั้งสองฝ่าย
เมื่อพิจารณาในมิติของกฎหมายแล้ว การเกิดขึ้นของสัญญาจ้างแรงงานไม่จำเป็นต้องมีหลักฐานเป็นลายลักษณ์อักษรเสมอไป แม้ว่าโดยทางปฏิบัติจะแนะนำให้ทำเป็นหนังสือเพื่อป้องกันข้อพิพาทในภายหลังก็ตาม แต่ความสมบูรณ์ของสัญญาได้เกิดขึ้นแล้วทันทีที่มีการตกลงกันในสาระสำคัญ คือ การตกลงทำงานรับใช้และตกลงจ่ายค่าตอบแทน การที่นายจ้างมีการจ่ายค่าจ้างให้แก่ลูกจ้างเพื่อแลกกับการทำงานตามคำสั่งนั้น ถือเป็นการสร้างภาระผูกพันทางกฎหมายที่มิอาจปฏิเสธได้ ค่าจ้างที่ตกลงจ่ายนี้ครอบคลุมถึงเงิน ทรัพย์สิน หรือประโยชน์อื่นใดที่มีมูลค่าที่จ่ายเป็นค่าตอบแทนในการทำงาน ไม่ว่าจะเป็นการจ่ายเป็นรายวัน รายเดือน หรือการจ่ายตามผลงานที่ลูกจ้างทำได้ สิทธิและหน้าที่ของคู่สัญญาจึงมีผลบังคับใช้ตามกฎหมายนับตั้งแต่การเริ่มปฏิบัติงาน ซึ่งรวมถึงหน้าที่ของนายจ้างในการจัดสวัสดิการและสภาพแวดล้อมการทำงานที่ปลอดภัย และหน้าที่ของลูกจ้างในการทำงานด้วยความซื่อสัตย์สุจริตและปฏิบัติตามระเบียบของนายจ้างอย่างเคร่งครัด
ดังนั้น การทำความเข้าใจอย่างถ่องแท้ว่าสัญญาจ้างแรงงานคือสัญญาที่ผู้ว่าจ้างจ่ายค่าจ้างให้ผู้รับจ้างทำงานและผู้รับจ้างอยู่ภายใต้อำนาจบังคับบัญชานั้น จึงเป็นกุญแจสำคัญในการบริหารจัดการความสัมพันธ์ในองค์กรและการปฏิบัติตามกฎหมายแรงงานอย่างถูกต้อง การรับรู้ถึงความแตกต่างทางกฎหมายระหว่างการ "จ้างแรงงาน" ที่เน้นความสัมพันธ์แบบผู้บังคับบัญชาลูกน้อง และการ "จ้างทำของ" ที่เน้นผลสำเร็จของงาน เป็นสิ่งที่ผู้ประกอบการและแรงงานทุกคนต้องตระหนัก เพื่อให้มั่นใจได้ว่าสิทธิและหน้าที่ของตนได้รับการคุ้มครองอย่างเต็มที่ตามเจตนารมณ์ของกฎหมาย อันจะนำมาซึ่งความสงบสุขและความเป็นธรรมในระบบแรงงานของประเทศต่อไป
บทความกฎหมาย EP.25
สัญญาจ้างแรงงานนั้น ถือเป็นหัวใจและรากฐานของความสัมพันธ์ระหว่างนายจ้างกับลูกจ้างตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 575 โดยนิยามอย่างเคร่งครัดคือ ข้อตกลงที่ฝ่ายหนึ่งเรียกว่าผู้ว่าจ้าง ตกลงจะจ่ายสินจ้างหรือค่าจ้างให้แก่อีกฝ่ายหนึ่งซึ่งเรียกว่าผู้รับจ้าง เพื่อให้ผู้รับจ้างทำงานสิ่งใดสิ่งหนึ่งจนสำเร็จ หรือทำงานรับใช้ตลอดระยะเวลาที่ตกลงกันไว้ ซึ่งความแตกต่างอันเป็นนัยสำคัญทางกฎหมายระหว่าง "สัญญาจ้างแรงงาน" กับ "สัญญาจ้างทำของ" นั้น อยู่ที่ลักษณะของการทำงานและอำนาจในการบังคับบัญชา ในสัญญาจ้างแรงงานนั้น ลูกจ้างต้องยินยอมอยู่ภายใต้การควบคุมบังคับบัญชาของนายจ้างอย่างใกล้ชิด ต้องปฏิบัติตามคำสั่งของนายจ้างในเรื่องที่เกี่ยวกับงานที่ทำ ทั้งในด้านวิธีการทำงานและเวลาทำงาน นี่คือจุดที่เกิดการผูกพันทางนิติสัมพันธ์ที่เข้มข้น และเป็นเงื่อนไขสำคัญที่ทำให้ลูกจ้างได้รับความคุ้มครองตามพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ. 2541 ไม่ว่าจะเป็นเรื่องค่าจ้างขั้นต่ำ เวลาทำงาน วันหยุด หรือสิทธิในการลา ซึ่งความคุ้มครองเหล่านี้จะไม่มีในสัญญาจ้างทำของ ดังนั้น การตีความเจตนารมณ์และลักษณะของงานที่ทำจึงมีความสำคัญยิ่งในการกำหนดสิทธิและหน้าที่ตามกฎหมายที่เกี่ยวข้อง เพื่อให้เกิดความเป็นธรรมแก่ทั้งสองฝ่าย
เมื่อพิจารณาในมิติของกฎหมายแล้ว การเกิดขึ้นของสัญญาจ้างแรงงานไม่จำเป็นต้องมีหลักฐานเป็นลายลักษณ์อักษรเสมอไป แม้ว่าโดยทางปฏิบัติจะแนะนำให้ทำเป็นหนังสือเพื่อป้องกันข้อพิพาทในภายหลังก็ตาม แต่ความสมบูรณ์ของสัญญาได้เกิดขึ้นแล้วทันทีที่มีการตกลงกันในสาระสำคัญ คือ การตกลงทำงานรับใช้และตกลงจ่ายค่าตอบแทน การที่นายจ้างมีการจ่ายค่าจ้างให้แก่ลูกจ้างเพื่อแลกกับการทำงานตามคำสั่งนั้น ถือเป็นการสร้างภาระผูกพันทางกฎหมายที่มิอาจปฏิเสธได้ ค่าจ้างที่ตกลงจ่ายนี้ครอบคลุมถึงเงิน ทรัพย์สิน หรือประโยชน์อื่นใดที่มีมูลค่าที่จ่ายเป็นค่าตอบแทนในการทำงาน ไม่ว่าจะเป็นการจ่ายเป็นรายวัน รายเดือน หรือการจ่ายตามผลงานที่ลูกจ้างทำได้ สิทธิและหน้าที่ของคู่สัญญาจึงมีผลบังคับใช้ตามกฎหมายนับตั้งแต่การเริ่มปฏิบัติงาน ซึ่งรวมถึงหน้าที่ของนายจ้างในการจัดสวัสดิการและสภาพแวดล้อมการทำงานที่ปลอดภัย และหน้าที่ของลูกจ้างในการทำงานด้วยความซื่อสัตย์สุจริตและปฏิบัติตามระเบียบของนายจ้างอย่างเคร่งครัด
ดังนั้น การทำความเข้าใจอย่างถ่องแท้ว่าสัญญาจ้างแรงงานคือสัญญาที่ผู้ว่าจ้างจ่ายค่าจ้างให้ผู้รับจ้างทำงานและผู้รับจ้างอยู่ภายใต้อำนาจบังคับบัญชานั้น จึงเป็นกุญแจสำคัญในการบริหารจัดการความสัมพันธ์ในองค์กรและการปฏิบัติตามกฎหมายแรงงานอย่างถูกต้อง การรับรู้ถึงความแตกต่างทางกฎหมายระหว่างการ "จ้างแรงงาน" ที่เน้นความสัมพันธ์แบบผู้บังคับบัญชาลูกน้อง และการ "จ้างทำของ" ที่เน้นผลสำเร็จของงาน เป็นสิ่งที่ผู้ประกอบการและแรงงานทุกคนต้องตระหนัก เพื่อให้มั่นใจได้ว่าสิทธิและหน้าที่ของตนได้รับการคุ้มครองอย่างเต็มที่ตามเจตนารมณ์ของกฎหมาย อันจะนำมาซึ่งความสงบสุขและความเป็นธรรมในระบบแรงงานของประเทศต่อไป
0 ความคิดเห็น
0 การแบ่งปัน
52 มุมมอง
0 รีวิว