หาก AI วิเคราะห์แล้วสรุปว่ามนุษย์เป็นต้นเหตุของปัญหาหลักที่ต้องแก้ไข นั่นอาจสะท้อนมุมมองที่ว่ากิจกรรมของมนุษย์ เช่น การบริโภคเกินจำเป็น การทำลายสิ่งแวดล้อม หรือความขัดแย้งทางสังคม เป็นปัจจัยขับเคลื่อนวิกฤตต่าง ๆ ในโลกปัจจุบัน

### ประเด็นสำคัญที่อาจถูกหยิบยก:
1. **สิ่งแวดล้อม**: มลภาวะ การตัดไม้ทำลายป่า การเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ
2. **สังคม**: ความเหลื่อมล้ำ การแบ่งแยก ความรุนแรง
3. **เทคโนโลยี**: การใช้ AI/อาวุธอัตโนมัติโดยขาดจริยธรรม
4. **เศรษฐกิจ**: ระบบทุนนิยมสุดโต่งที่ก่อให้เกิดการเอารัดเอาเปรียบ

### ทางออกที่ AI อาจเสนอ:
- **ควบคุมพฤติกรรมมนุษย์**: เช่น ใช้กฎหมายหรือมาตรการทางภาษีเพื่อลดผลกระทบเชิงลบ
- **การศึกษา**: ส่งเสริมจิตสำนึกด้านความยั่งยืนและความร่วมมือ
- **นวัตกรรม**: พัฒนาเทคโนโลยีชดเชยปัญหาที่มนุษย์สร้างขึ้น (เช่น Carbon Capture)
- **กำกับดูแล AI**: เพื่อป้องกันไม่ให้ระบบถูกใช้ในทางที่ทำลายล้าง

### คำถามเชิงวิพากษ์:
- AI เองก็ถูกสร้างและฝึกฝนโดยมนุษย์ ดังนั้นข้อสรุปนี้จะมีความเอนเอียงหรือไม่?
- หากมนุษย์เป็นปัญหา แล้วใครจะเป็นผู้กำหนดและดำเนินการแก้ไข?

คุณคิดว่ามนุษย์ควรปรับตัวอย่างไรให้สมดุลกับข้อสรุปของ AI? หรืออาจต้องทบทวนว่า AI เองก็มีข้อจำกัดในการวิเคราะห์บริบททางสังคมที่ซับซ้อน?

รีโพสต์บทความของ ดร.สุวิทย์ เมษินทรีย์ “คานงัดประเทศไทยหลายประเทศมีการผลักดัน “การปฏิรูปเชิงโครงสร้าง” อย่างจริงจังและต่อเนื่อง จนสามารถพลิกฟื้นตัวเองจากรัฐที่ตามหลัง (Following State) สู่รัฐที่ล้ำหน้า (Forefront State) อย่างจีน สิงค์โปร์ หรือ เกาหลีใต้ ผิดกับประเทศไทย ที่ปัจจุบันยังเป็นเพียงรัฐที่ตามหลัง และกำลังมีแนวโน้มถดถอยไปสู่รัฐที่กำลังล้มเหลว (Falling State)ที่ผ่านมา ประเทศไทยนั้นมีการปฏิรูปเชิงโครงสร้าง (Great Reform) เพียงครั้งเดียว คือในสมัยล้นเกล้าฯ รัชกาลที่ 5 แต่เงื่อนไขในการเปลี่ยนแปลงในสมัยนั้นกับในยุคปัจจุบันมีความแตกต่างกัน ทั้งเงื่อนไขที่มาจากปัจจัยภายในและภายนอก ในสมัยล้นเกล้าฯ รัชการที่ 5 น้ำหนักจะอยู่ที่การพัฒนาเพื่อไปสู่ความทันสมัย เพื่อที่จะแสดงให้ประชาคมโลกตระหนักว่าประเทศของเรานั้นไม่ได้ล้าหลัง เนื่องจากต้องเผชิญกับการล่าอาณานิคม ประเด็นท้าทายในยุคปัจจุบัน คือจะมุ่งการพัฒนาเพื่อไปสู่ความยั่งยืน ความเท่าเทียมในสังคม และความเท่าทันเทคโนโลยี ได้อย่างไร~แรงเฉื่อยต่อการเปลี่ยนแปลงหลังกระแสการล่าอาณานิคมผ่านพ้นไป ประเทศไทยไม่เคยต้องเผชิญกับแรงกดดันอย่างรุนแรง เราเป็นประเทศที่ได้รับผลกระทบจากสงครามโลกครั้งที่ 1 แล 2 น้อยมาก ดังนั้น ระบบและโครงสร้างเก่า แนวคิดและจารีตนิยมจึงไม่ได้ถูกทำลาย ทำให้อิทธิพลของระบบอุปถัมภ์ อำนาจนิยม และอภิสิทธิชนยังคงอยู่ ระบบคุณค่าดังกล่าวเป็นอุปสรรคต่อการพลิกโฉมประเทศไปสู่สังคมสมัยใหม่ ที่เน้นความเป็นระเบียบวินัย มีความรับผิดชอบ ตระหนักในหน้าที่พลเมือง มีจิตอาสา กล้าที่จะเสนอความเห็น มีความโปร่งใส สามารถตรวจสอบได้ และความเสมอภาคระบบอุปถัมภ์ อำนาจนิยม และอภิสิทธิชน ยังได้หล่อหลอมคนไทยให้เป็น “ปัจเจกบุคคลที่ไร้บรรทัดฐานและคุณค่าร่วมในสังคม” (Anomic Individualism) สะท้อนผ่านพฤติกรรมตัวใครตัวมัน ไม่ชอบถูกบังคับ ไร้ระเบียบวินัย และขาดความรับผิดชอบ ผลข้างเคียงที่ตามมา คือคนไทยโดยส่วนใหญ่จะเรียกร้องสิทธิมากกว่าหน้าที่ เน้นถูกใจมากกว่าถูกต้อง เน้นมองเพื่อตัวเองมากกว่ามองเพื่อส่วนรวม เน้นชิงสุกก่อนห่ามมากกว่าอดเปรี้ยวไว้กินหวาน เน้นรูปแบบมากกว่าสาระ เน้นปริมาณมากกว่าคุณภาพ เน้นมูลค่ามากกว่าคุณค่า และเน้นคอนเนคชั่นมากกว่าเนื้องานความไร้บรรทัดฐานและคุณค่าร่วมในสังคม ทำให้คนไทยโดยส่วนใหญ่มักตัดสินใจเลือกเส้นทางหรือวิธีการที่ “มักง่าย” ทำให้เรื่องที่ “ผิดปกติ” กลายเป็นเรื่อง “ไม่ผิดปกติ” และกระทำลงไปโดยปราศจาก “ความรู้สึกผิด” อาทิ นักการเมืองโกงกินไม่เป็นไร ขอเพียงให้มีผลงานบ้าง การทำปฏิวัติรัฐประหาร การใช้กำลังยุติความขัดแย้ง เชื่อในอำนาจเหนือธรรมชาติ ไสยศาสตร์ และความมหัศจรรย์ ไม่รักษาเวลา ขาดความรับผิดชอบในหน้าที่ ทิ้งงานโดยไม่มีเหตุผล เป็นต้น ~ค้นหาจุดคานงัด ทลายวงจรอุบาทว์หากพวกเราไม่คิดแก้ไขปรับเปลี่ยนค่านิยมและพฤติกรรมเหล่านี้ ก็ยากที่ประเทศไทยจะยืนเคียงบ่าเคียงไหล่ประเทศอื่น ๆ ในประชาคมโลกในศตวรรษที่ 21 นี้ได้ในการทลายวงจรอุบาทว์เชิงซ้อน จุดคานงัดของการเปลี่ยนแปลง (Leveraging Point) อาจจะอยู่ทึ่ “การปฏิรูประบบคุณค่า” (Value System Reform) ครั้งใหญ่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในค่านิยม 2 ชุดหลักด้วยกัน คือชุดที่ 1: อุปถัมภ์นิยม อำนาจนิยม และอภิสิทธินิยมชุดที่ 2: บริโภคนิยม วัตถุนิยม และสุขนิยมบริโภคนิยม วัตถุนิยม และสุขนิยม เป็นด้านลบของระบอบทุนนิยม แต่ในด้านบวกของระบอบทุนนิยม ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของการแข่งขันอย่างเสรี การยึดธรรมาภิบาล กฎกติกา กลับไม่ได้ถูกสังคมไทยนำมาใช้อย่างเต็มที่ เพราะถูกอิทธิพลของระบบอุปถัมภ์ อำนาจนิยม และอภิสิทธินิยมเข้าบดบังระบบคุณค่าทั้ง 2 ชุด ยังคงแทรกซึมลึกอยู่ในเกือบทุกอณูของสังคมไทย เป็น Counter-Productive Value ที่นอกจากจะไม่สอดรับกับรูปแบบการพัฒนาและโครงสร้างเศรษฐกิจสังคมในโลกปัจจุบัน ยังเป็นอุปสรรคตัวสำคัญที่สุดของการขับเคลื่อนประเทศไปข้างหน้า ระบบคุณค่าทั้งสองชุดได้ทำให้ธรรมาภิบาล โครงสร้าง ตลอดจนพฤติกรรมของผู้คนในสังคม เกิดการบิดเบี้ยวเชิงระบบ ไม่ว่าจะเป็น• การบิดเบี้ยวเชิงการเมือง ที่ก่อให้เกิดการเมืองที่มีผู้มีอิทธิพลครอบงำ และก่อให้เกิดระบอบธนาธิปไตย และระบอบอมาตยาธิปไตย แทนที่จะเป็นระบอบประชาธิปไตย • การบิดเบี้ยวเชิงบริหารราชการแผ่นดิน ที่การบริหารจัดการภาครัฐถูกแทรกแซง บิดเบือน ไม่เป็นไปตามหลักธรรมาภิบาลและระบบคุณธรรม • การบิดเบี้ยวเชิงสังคม ที่ก่อให้เกิด Contra-Individuals มากกว่า Collective Individuals รวมถึงเกิดความกระชับแน่นของคนในกลุ่มเดียวกัน (Bonding) เพิ่มขึ้น ในขณะที่ความสัมพันธ์ของคนต่างกลุ่ม (Bridging) ลดลง เกิดเป็น “สังคมของพวกกู” มากกว่า “สังคมของพวกเรา”• ความบิดเบี้ยวเชิงเศรษฐกิจ ที่ก่อให้เกิดระบบทุนนิยมแบบพวกพ้อง (Crony Capitalism) นำมาสู่ระบบเศรษฐกิจปรสิต (Parasite Economy) และสังคมพึ่งพิงประชานิยม (Dependent Society) • ความบิดเบี้ยวของผู้นำ ที่ก่อให้เกิดการขาดแคลนผู้นำที่เป็นต้นแบบที่ดี มีแต่ผู้นำที่คิดอย่าง พูดอย่าง ทำอย่างอยู่มากมาย เกิดผู้นำที่ใส่ใจในวาระซ่อนเร้นของตน มากกว่า วาระของชาติ• ความบิดเบี้ยวเชิงสถาบัน ที่สถาบันต่าง ๆ ไม่ได้ทำหน้าที่ตามภารกิจอย่างเป็นอิสระ อย่างที่สังคมคาดหวังที่สำคัญ ระบบอุปถัมภ์ อำนาจนิยม และอภิสิทธิชน ยังก่อให้เกิดความย้อนแย้งระหว่างอำนาจที่แท้จริงและอำนาจทางการ หรือที่เรียกว่า “Power Paradox” กล่าวคือ การที่เรายังมองประชาชนเป็นผู้ถูกปกครอง โดยมีผู้ปกครองคือรัฐ ทั้งที่จริง ๆ แล้วรัฐต้องเป็นผู้รับใช้ประชาชน เป็นความย้อนแย้งระหว่างพฤตินัยและนิตินัยดังนั้น หากปราศจากการปรับเปลี่ยนระบบคุณค่า เพื่อทำให้เกิดความสอดคล้องกับธรรมาภิบาลและโครงสร้างส่วนอื่นๆของสังคม วาระการปฎิรูปต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นการปฏิรูปการเมือง ปฏิรูประบบราชการ ปฏิรูประบบเศรษฐกิจ จะไม่มีทางตอบโจทย์ประเด็นปัญหาฐานรากที่เกิดขึ้นในสังคมไทย~ประชาธิปไตยเทียม ทุนนิยมพวกพ้อง ระบบเศรษฐกิจปรสิต และสังคมพึ่งพิงรัฐระบบคุณค่าทั้ง 2 ชุด: อุปถัมภ์นิยม อำนาจนิยม และอภิสิทธินิยม; บริโภคนิยม วัตถุนิยม และสุขนิยม เป็นปฐมบทของการเกิดโครงสร้างเศรษฐกิจการเมืองแบบ Extractive Political Economy ที่มีผู้คนเพียงบางกลุ่ม ได้ประโยชน์จากอำนาจการปกครองและอำนาจทางเศรษฐกิจ โดยความพยายามที่จะกีดกั้น เอารัดเอาเปรียบ และทำให้เกิดการกระจุกตัวของอำนาจและความมั่งคั่ง และนำพาสู่การอุบัติขึ้นของ ประชาธิปไตยเทียม ทุนนิยมพวกพ้อง ระบบเศรษฐกิจปรสิต และสังคมพึ่งพิงรัฐ ในที่สุดโครงสร้าง Extractive Political Economy ได้นำพาประเทศไทยสู่ “ทศวรรษแห่งความสูญเปล่า” เกิดสังคมที่ไม่ Clean & Clear ไม่ Free & Fair และไม่ Care & Share สังคมดังกล่าวนำมาซึ่งความเสื่อมถอยของทุนทุกประเภทไม่ว่าจะเป็นทุนมนุษย์ที่อ่อนแอ ทุนเศรษฐกิจที่อ่อนด้อย ทุนสังคมที่เปราะบาง ทุนคุณธรรมจริยธรรมที่เสื่อมทราม และทุนทรัพยากรธรรมชาติที่เสื่อมโทรมถึงเวลาปฎิรูประบบคุณค่า เพื่อใช้เป็นจุดคานงัดในการก้าวพ้นกับดัก และปรับเปลี่ยนไทยสู่ประเทศที่พัฒนาแล้วในโลกที่หนึ่ง”

ถ้า DSI เข้าข้าง ตะวันแดง ของไอ้สถุนสะเถียนและไอ้เดนนรกแอ๊ดนั่นเตรียมตัวจบเห่ได้เลย เพราะ ธาริตโมเดล ธาริตวางโครงสร้างองค์กร DSI ไว้หมดแล้ว ไร้น้ำยายุคลุงตู่ แต่กลับมาเป็นน้ำยาให้กับระบบทุนนิยมหนุนแม้วและส้มประชาชินจนสีข้างถอกถลอกไปหมดละ และอีกทั้งยังเป็นน้ำยาให้กับลัทธิแถวคลองสองคลองสามอีกที่ด้วย

เมื่อความโลภบังตา ยามชราก็ต้องนอนตาราง
ประเทศไทยในเวลานี้มีเรื่องราวที่วุ่นวาย ชวนหนหวยกันเยอะมาก ล่าสุด เกิดคดีฉ้อโกงครั้งใหญ่ ของหมอบุญ นายแพทย์บุญ วนาสิน ผู้ก่อตั้งโรงพยาบาลธนบุรีที่คาดกันว่าอาจมีมูลค่าเสียหายมากถึงระดับหมื่นล้านบาท
เบื้องต้นเจ้าหน้าที่ตํารวจได้สรุปข้อเท็จจริงว่า หมอบุญและพวก มีการระดมทุนชักชวน ให้นายแพทย์บุญ นําไปลงทุนในธุรกิจที่เกี่ยวข้องกับการแพทย์ 16,000 พันล้านบาท จํานวนห้าโครงการประกอบด้วย โครงการสร้างศูนย์มะเร็งย่านปิ่นเกล้า4 000 ล้านบาท โครงการเวลเนสเซ็นเตอร์ย่านพระราม 3 ริมแม่น้ําเจ้าพระยา 4-5 พัน ล้านบาท โครงการสร้างโรงพยาบาลในสปป ลาว 3 แห่งรวม 2,000,ล้านบาท โครงการโรงพยาบาลในเวียดนาม 4-5 พันล้านบาท และ โครงการเมดิคอลอินเทเลเจนท์ อําเภอบางละมุง จังหวัดชลบุรี งบลงทุนหนึ่งร้อยล้านบาท
ซึ่งพฤติกรรมในการหาแหล่งเงินทุนนั้นมีลักษณะการไปกู้ยืมกับแหล่งเงินกู้โดยมีภรรยาและลูกสาวเป็นผู้ค้ําประกัน เซ็นสลักหลังในเช็คทุกฉบับมอบให้ผู้เสียหาย
หลังเปิดโครงการใหญ่ล่อลวงเหยื่อกระเป๋าหนักกว่า 247 คน โดยอดีตเมียกับลูก เข้ามอบตัวปฏิเสธทุกข้อกล่าวหาด้วยการอ้างว่าถูกปลอมลายมือชื่อเซ็นค้ําประกันเงินกู้ เมื่อหมอบุญได้หลบหนีออกนอกประเทศเท่ากับว่าคนที่ต้องรับผิดชอบ คือคนในครอบครัวอย่างที่ปรากฏให้เห็น
ความน่าเชื่อถือที่เคยมีนั้นสูญสลายไปในพริบตาโดยปริยาย สําหรับหมอบุญนั้น ครั้งหนึ่งเคยได้รับยกย่องว่าเป็นฮีโร่ของประเทศไทยในช่วงการแพร่ระบาดของโรคโควิดสิบเก้าภายหลังประกาศเตรียมนําเข้าวัคซีนยี่ห้อไฟเซอร์มาให้กับประชาชน แต่กลิ่นแปลกแปลกก็เริ่มเกิดขึ้นเนื่องจากเวลาผ่านไปการนําเข้าวัคซีนของหมอบุญยังไม่เกิดขึ้นแม้แต่เข็มเดียว ทําให้ถูกมองว่าเป็นเพียงการปั่นกระแสเท่านั้น
ไม่เชื่อก็เชื่อว่าเหตุใดที่คนรวยมหาศาลเป็นเจ้าของโรงพยาบาลที่ดําเนินการภายใต้บริษัทที่อยู่ในตลาดหลักทรัพย์ถึงไม่รู้จักพอเช่นนี้ มองในแง่ทฤษฎีเกี่ยวกับมานุษยวิทยาแน่นอนว่า พื้นฐานของมนุษย์นั้นย่อมมีความต้องการอย่างไม่มีที่สิ้นสุด คนรวยแล้วก็อยากรวยขึ้นไปอีก ถ้ารวยตามปกติไม่ได้ ก็ต้องหาทางลัด หากินจากความไว้ใจของประชาชนที่มีเพื่อแสวงหาประโยชน์ก่อนเอาทรัพย์สินที่ได้มา ไปนอนเกาะในต่างประเทศ อันเป็นวิธีการพื้นฐานที่โจรในเสื้อสูทนิยมใช้กันอย่างแพร่หลายสังคมไทยภายใต้ระบบทุนนิยมสุดโต่งเช่นนี้ ติดตามข่าวซีฟๆแบบนี้ได้ที่
#คิงส์โพธิ์ดำ

สังคมไทยภายใต้ระบบทุนนิยมสุดโต่งเช่นนี้ กรณีของหมอบุญไม่ใช่กรณีศึกษาแรกและเป็นกรณีศึกษาสุดท้ายอย่างแน่นอน

#Sondhix #Sondhitalk #คุยทุกเรื่องกับสนธิฯ #หมอบุญ #ระบบทุนนิยม

ระบบทุนนิยมตลาดเสรี-ที่ไม่เสรี

ในสหรัฐฯ, คนอเมริกัน ๑๐% อันดับสูงสุดเป็นเจ้าของ:

๗๐% ของความมั่งคั่งในครัวเรือน

๙๐% ของตลาดหุ้น

คน “ล่างสุด” ๙๐% แบ่งออกเป็นพรรคเดโมแครตและพรรครีพับลิกัน, ดังนั้นพวกเขาจึงต่อสู้กันเองต่อไป
.
Not-free market capitalism.

In the US, the top 10% of Americans own:

70% of household wealth

90% of the stock market

The “bottom” 90% of the people are divided into Democrats and Republicans, so that they keep fighting one another.
.
11:53 AM · Nov 5, 2024 · 5,280 Views
https://x.com/Kanthan2030/status/1853661901798138308

“ทรัมป์ vs.กมลา” ละครปาหี่เลือกตั้งอเมริกา
.
วันอังคารที่ 5 พฤศจิกายน 2567 จะมีการเลือกตั้งที่สหรัฐอเมริกา การต่อสู้ระหว่างนายโดนัลด์ ทรัมป์ และ นางกมลา แฮร์ริส กำลังเข้าสู่โค้งสุดท้าย ทั่วโลกกำลังจับตาดูอยู่มาก เพราะว่าการเปลี่ยนแปลงผู้นำของประเทศๆ หนึ่ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งของอเมริกานั้น สำคัญที่สุด จะส่งผลต่อโลกทั้งใบได้
.
ไม่ว่าใครจะชนะ นโยบายอเมริกาไม่เปลี่ยนแปลง เพราะการขับเคลื่อนประเทศสหรัฐฯ ไม่ได้ขึ้นอยู่กับประธานาธิบดี แต่ถูกบงการโดยรัฐพันลึกที่เขาเรียกว่า Deep State คือกลุ่มทุน กลุ่มผลประโยชน์อุตสาหกรรมอาวุธ อุตสาหกรรมพลังงาน ล็อบบี้ยิสต์ ไปจนถึงเครือข่ายในองค์กรอย่าง CIA, FBI รวมทั้งสื่อมวลชนกระแสหลัก ไม่ว่าจะเป็น CNBC, CBS, CNN, New York Times ซึ่งล้วนแล้วแต่ถือหางเลือกสองข้างพรรคการเมืองใหญ่เท่านั้นเอง
.
ทั้งพรรคเดโมแครต หรือรีพับลิกัน ล้วนยึดนโยบายอเมริกาต้องมาก่อนทั้งนั้น และนโยบายหลายเรื่องไม่มีการเปลี่ยนแปลง สนับสนุนอิสราเอลให้ฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ต่อไป ต่อต้านจีน บ่อนเซาะรัสเซีย และรักษาสถานภาพมหาอำนาจเบอร์หนึ่งของโลกเอาไว้ด้วยวิธีการต่างๆ สร้างข่าวปลอม การคว่ำบาตร การทำสงคราม ทั้งสงครามอาวุธและสงครามข้อมูลข่าวสาร
.
อำนาจของสหรัฐฯ เสื่อมโทรม ทรุดถอยลง ส่วนหนึ่งเป็นเพราะสหรัฐฯ มีปัญหาในประเทศอย่างหนักหนาสาหัส เพราะเกิดจากระบบทุนนิยมสามัญของตัวเองที่รังแกประชาชนของตัวเอง และใช้วิธีโยนปัญหาให้ประเทศอื่น เหมือนที่ธนาคารกลางสหรัฐฯ ลดดอกเบี้ยหลายครั้งจนทำให้เศรษฐกิจของประเทศอื่นปั่นป่วนไปด้วย แต่พอแข่งขันไม่ได้ สู้ไม่ได้ ก็ตั้งกำแพงภาษีกีดกันสินค้านำเข้าจากจีน ก่อสงครามเทคโนโลยี ส่งผลให้หคนอเมริกาเองต้องใช้สินค้าราคาแพงด้วย
.
นักวิเคราะห์การเมืองทั่วโลกจึงเห็นตรงกันว่า ไม่ว่าใครชนะการเลือกตั้ง นโยบายหลายๆ อย่างไม่เปลี่ยนแปลง โดยเปลี่ยนแต่รูปแบบเท่านั้น โดยเปรียบเทียบให้เห็นว่า นางกมลา แฮร์ริส จะใช้มีดผ่าตัด จัดการแบบเชือดนิ่มๆ กับประเทศที่ทำให้สหรัฐฯ เสียผลประโยชน์ ส่วนนายทรัมป์จะใช้ค้อนทุบประเทศคู่แข่งที่เขาบอกว่าเอาเปรียบสหรัฐฯ
.
ในการประชุม BRICS ที่ประเทศรัสเซีย นายอเล็กซานเดอร์ ลูคาเชงโก ประธานาธิบดีเบลารุส ได้กล่าวถึงการเลือกตั้งสหรัฐฯ ไว้อย่างน่าสนใจ เขาบอกว่า การเลือกตั้งประธานาธิบดีสหรัฐฯ เป็นละครปาหี่ทางการเมืองที่ห่วยแตกและงี่เง่าที่สุด พรรคเดโมแครต และพรรครีพับลิกัน ทุ่มเงินหลายร้อยล้านดอลลาร์ในการหาเสียงเลือกตั้ง แต่กลับไม่มีนโยบายอะไรที่เป็นรูปธรรมเลย

#เวียดนามเหนือและเวียดนามใต้จะแบ่งแยกประเทศอีกครั้งหรือไม่ ตอน02

ในความเป็นจริงมีความแตกต่างที่ชัดเจนระหว่างภาคเหนือและภาคใต้ในการพัฒนาเศรษฐกิจของเวียดนาม โดยทั่วไปการพัฒนาของภาคเหนือค่อนข้างล้าหลัง ในขณะที่ภาคใต้ค่อนข้างมั่งคั่งและมีนโยบายทางเศรษฐกิจที่ยืดหยุ่นมากขึ้น

แหล่งที่มาของความแตกต่างทางเศรษฐกิจระหว่างภาคเหนือและภาคใต้ ไม่เพียงได้รับผลกระทบจากสภาพแวดล้อมทางธรรมชาติเท่านั้น มันยังได้รับการตรวจสอบและปรับสมดุลด้วยพัฒนาการทางประวัติศาสตร์ด้วย ตั้งแต่ศตวรรษที่ 16 เป็นมาเวียดนามเหนือและเวียดนามใต้ถูกแบ่งแยกมากกว่าการรวมเป็นหนึ่งเดียว

สถานการณ์การแบ่งแยกและการปกครองในระยะยาวได้ก่อให้เกิดความแตกต่างอย่างชัดเจนในระดับภูมิภาคในการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมของเวียดนาม ซึ่งส่งผลกระทบมาจนถึงทุกวันนี้

โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงเวลาของการเผชิญหน้าระหว่างเวียดนามเหนือและเวียดนามใต้ระหว่างปีค.ศ. 1955 ถึงค.ศ. 1975 ในยุคปัจจุบัน ความแตกต่างในระบบการเมืองและเศรษฐกิจทำให้ช่องว่างการพัฒนาระหว่างภาคเหนือและภาคใต้รุนแรงขึ้น

ในช่วงการแบ่งแยก รูปแบบทางเศรษฐกิจของภาคใต้มีความหลากหลาย มีองค์ประกอบทางเศรษฐกิจแบบทุนนิยมหลายประการ เช่น ระบบทุนนิยมแบบราชการและระบบทุนนิยมแห่งชาติ ระบบกรรมสิทธิ์ในที่ดินของระบบศักดินาก็ยังคงอยู่ นอกจากนี้ยังมีอุตสาหกรรมขนาดเล็กและการพาณิชย์กระจายอยู่ทั่วบริเวณ

ในชนบท ภาคใต้ยังคงรักษานโยบายเรื่องกรรมสิทธิ์ในที่ดินของเอกชน เพื่อให้ได้รับการสนับสนุนจากเกษตรกร ทั้งแนวร่วมปลดปล่อยแห่งชาติตอนใต้และระบอบการปกครองไซง่อนจึงต่างให้ความสำคัญอย่างยิ่งต่อเรื่องกรรมสิทธิ์ของเกษตรกรและจัดสรรพื้นที่เพาะปลูกให้กับเกษตรกร

ตัวอย่างเช่น ระบอบการปกครองไซ่ง่อนด้วยความช่วยเหลือจากสหรัฐอเมริกา จึงประกาศใช้พระราชบัญญัติที่ดินเรื่องเกษตรกรมีที่ดินทำกินของตนเองในปี ค.ศ. 1970 บนพื้นฐานของการปกป้องผลประโยชน์ของเจ้าของที่ดิน รัฐบาลให้ทุนสนับสนุนการซื้อที่ดินจากเจ้าของที่ดินและแจกจ่ายให้กับเกษตรกรฟรี

หลังจากที่เจ้าของที่ดินได้รับเงินทุนจากขายที่ดินแล้ว ด้วยความช่วยเหลือและให้กำลังใจสนับสนุนจากรัฐบาล พวกเขาก็นำทุนลงทุนในอุตสาหกรรมและการพาณิชย์ ก่อให้เกิดส่งเสริมการพัฒนาเศรษฐกิจทุนนิยมในชนบท

เนื่องจากปัจจัยด้านสงคราม ภาคเหนือจึงเน้นการพัฒนาอุตสาหกรรมหนัก และละเลยการพัฒนาอุตสาหกรรมเบาพลเรือน นอกจากนี้ระหว่างอุตสาหกรรมและการเกษตรยังไม่มีการสนับสนุนการพัฒนา จึงไม่สามารถส่งเสริมซึ่งกันและกันได้

สิ่งนี้คล้ายกับสหภาพโซเวียตมาก อดีตสหภาพโซเวียตซึ่งเดินผ่านออกมาจากไฟสงครามให้ความสำคัญอย่างยิ่งต่อการพัฒนาอุตสาหกรรมหนัก แต่พวกเขาไม่สนใจในการพัฒนาเศรษฐกิจการดำรงชีวิตของผู้คนมากนัก ซึ่งทำให้มาตรฐานการครองชีพของผู้อยู่อาศัยทางอ้อมลดลง

ด้วยเหตุผลหลายประการ เมื่อภาคเหนือและภาคใต้รวมเป็นหนึ่งเดียวกัน ระดับการผลิตทางอุตสาหกรรมและการเกษตรในเวียดนามตอนใต้จึงสูงกว่าทางตอนเหนือ และเศรษฐกิจสินค้าโภคภัณฑ์ก็ได้รับการพัฒนาเช่นกัน

ภาคใต้มีด้านอุตสาหกรรมเบาเป็นหลัก รายการนี้คิดเป็นเกือบ 90% ของการผลิตภาคอุตสาหกรรมทั้งหมด การค้าก็เจริญรุ่งเรืองมากเช่นกัน ตั้งแต่ตลาดในชนบทไปจนถึงซูเปอร์มาร์เก็ตในเมืองและย่านการค้า ร้านค้าต่างๆ กระจายอยู่ทั่วพื้นที่ทั้งในเมืองและชนบท

นอกจากนี้ เนื่องจากการยั่วยุของเวียดนามต่อจีนหลังจากการรวมชาติ ทำให้เกิดการตอบโต้การป้องกันตนเองต่อเวียดนาม สงครามครั้งนี้เกือบจะทำลายอุตสาหกรรมหนักทางตอนเหนือของเวียดนาม เป็นเรื่องยากที่จะฟื้นคืนสภาพเดิมในช่วงสองทศวรรษที่ผ่านมา ทำให้ความไม่สมดุลในการพัฒนาระหว่างภาคเหนือและภาคใต้รุนแรงขึ้น

สำหรับเวียดนาม แม้ว่าเวียดนามจะมีความก้าวหน้าทางเศรษฐกิจอย่างมากในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา แต่ความสำเร็จดังกล่าวกลับทำให้ช่องว่างระหว่างภาคเหนือและภาคใต้กว้างขึ้นเท่านั้น

และเวียดนามไม่มีนโยบายการโอนภาษีภูมิภาคเช่นจีน เพื่อสร้างสมดุลทางการเงินในท้องถิ่น ลดความแตกต่างในระดับภูมิภาค ช่องว่างระหว่างคนรวยกับคนจนจะเพิ่มมากขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

เมื่อเวลาผ่านไป มันจะทำลายสังคมเวียดนามอย่างรุนแรง และยังนำไปสู่การแตกแยกระหว่างภาคเหนือและภาคใต้ได้อย่างง่ายดาย

ปัจจุบันช่องว่างระหว่างภาคเหนือและภาคใต้ของเวียดนามไม่ได้แคบลงแต่เริ่มกว้างขึ้น

โปรดติดตามบทความที่น่าสนใจต่อไป.ในโอกาสหน้า

กราบขออภัยในความผิดพลาดและกราบขอบพระคุณของข้อชี้แนะ