2 ปีผ่านไป
“เอม อยากทำงานอะไรเหรอลูก?”
ผมถามลูกสาวเป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้
เอมไม่เคยตอบตรง ๆ สักครั้ง แต่จะยิ้มแล้วพูดคำเดิมทุกทีว่า “หนูอยากรวย!”
โอเค... จุดหมายชัด แต่เส้นทางยังเบลอมาก ตอนไปเรียนอังกฤษใหม่ ๆ เอมเริ่มจากงานง่าย ๆ ช่วยป้าแจ๊คกี้ทำสวน เก็บใบไม้ ตัดกิ่ง ขุดดิน จนเล็บดำกลับบ้านทุกเย็น โทรมาบอกพ่อว่า “ป๊า หนูได้งานแล้วนะ!” ผมดีใจสุดขีด คิดว่าได้ทำงานในออฟฟิศหรู ๆ สุดท้าย... “งานขุดหลุมปลูกต้นไม้ค่ะป๊า!”
จากนั้นก็รับจ๊อบเป็นติวเตอร์ สอน online กับรุ่นน้องๆ ที่เมืองไทย มีรายได้พออวดพ่อแม่ได้บ้างแถมยังภูมิใจสุด ๆ ตอนบอกว่า“หนูมีนักเรียนแล้วนะป๊า ทั้งหมด 4 คน! (รวมไอ้อิ๊งน้องสาวคนเดียวที่หนูหลอกมาฝึกฟรีด้วย)
ไม่นานก็ได้เป็น Student Ambassador ของมหาวิทยาลัย คอยต้อนรับ ดูแลนักศึกษาใหม่ และช่วยงานในวัน Open House ตามที่มหาวิทยาลัยมอบหมาย
ตอนนั้นผมเริ่มเห็นแล้วว่า “หนูอยากรวย” ของเอม ไม่ได้หมายถึงอยากได้เงิน แต่มันแปลว่า “หนูอยากเก่ง อยากลอง อยากโต”
จนวันหนึ่ง เอมบอกว่าได้งานที่ Pfizer “อู้หู ยิ่งใหญ่เลยนะลูก!” ผมพูดด้วยความภูมิใจ เอมยักไหล่ “ก็แค่เด็กฝึกงานธรรมดาเองป๊า”
แต่ความไม่ธรรมดาก็คือ...เอมกล้า “ให้คะแนนหัวหน้า” ในระบบ feedback ของบริษัท ผมถาม “ทำไมถึงทำอย่างน้้นละลูก เดี๋ยวหัวหน้าไม่ปลื้มเอานะ”
เอมตอบอย่างมั่นใจ “ก็อยากให้เขาเห็นว่าเรากล้า feedback ไงป๊า เผื่อเขาจะให้คะแนนกลับมาบ้าง 555” คะแนนเอาไปแลกของได้ แต่เรื่องมันไม่จบสวย เพราะหัวหน้าไม่เคยให้คะแนนกลับเลยครับ เรียกว่าให้ไปข้างเดียว เหมือนรักข้างเดียวแต่เป็นแบบในที่ทำงาน
จนสัปดาห์ที่แล้ว หัวหน้าคนนั้นส่งอีเมลมาบอกเอมว่า “เอม เราอยากให้เธอมาช่วยสัมภาษณ์และคัดเลือกพนักงานใหม่กับทีมเรา”
เอมอึ้ง “หนูเหรอคะ?! หรือจะให้หนูเป็นตัวอย่างว่าคนแบบนี้ไม่ควรรับ?”
แต่หัวหน้าหัวเราะแล้วตอบว่า
“ใช่สิ ปีนี้เรารับสองตำแหน่งเท่าเดิม มีคนสมัคร 550 คน (ปีที่แล้วมีคนสมัครมากกว่านี้อีก หัวหน้าบอก) เราอยากให้เธอเห็นว่าการคัดคน มันไม่ใช่เลือกคนเก่งที่สุด แต่เลือกคนที่อยากทำงานจริง ๆ”
เอมเล่าให้ฟังถึงการสมัครงานที่ Pfizer ว่า
“การสมัครงานที่ Pfizer เขาไม่ได้มองแค่คนที่เก่งหรือมีผลการเรียนดีเท่านั้นนะป๊า”
“จริงเหรอลูก?” ผมถามด้วยความสนใจ
“ใช่ค่ะ เขาเปิดโอกาสให้ทุกคนได้มีส่วนร่วม ไม่จำเป็นต้องเป็นคนที่ผลการเรียนดีสุด ๆ ก็ได้” เอมพูดด้วยความมั่นใจ
“วันนั้นอาจจะมีคนที่ผลการเรียนไม่ดี แต่เขาอาจจะเก่งก็ได้ หรืออาจจะมีเหตุผลบางอย่างที่ทำให้ผลการเรียนไม่ดี ตอนที่เขาเลือกคนเข้ามาทำงาน เขาไม่ได้ตัดสินแค่ผลการเรียน แต่เลือกคนที่มีทัศนคติที่ดี และมีความอยากทำงานจริง ๆ”
“ถ้าเราแค่เลือกคนที่ผลการเรียนดีสุด ๆ โดยไม่สนใจคนที่อาจจะมีเหตุผลอะไรบางอย่างที่ทำให้ผลการเรียนไม่ดี เราก็อาจจะพลาดคนที่มีศักยภาพมาก ๆ ที่เราอยากได้ก็ได้นะ”
ผมฟังแล้วก็รู้สึกภูมิใจในตัวลูกสาวขึ้นมาอีกนิด
“Pfizer เขาเปิดกว้างจริง ๆ เลยนะลูก” ผมพูดด้วยความชื่นชม
เอมยิ้มตอบ “ใช่ค่ะ ป๊า แล้วการให้โอกาสกับทุกคนก็ทำให้เราเจอคนที่หลากหลาย และทุกคนก็มีโอกาสเติบโตในทางของตัวเอง”
วันนั้นเอม video call มาด้วยความภูมิใจที่ ผมไม่เคยเห็นมาก่อน ไม่ใช่รอยยิ้มของ “คนอยากรวย” แต่เป็นรอยยิ้มของ “คนที่เริ่มเข้าใจว่า ความรวยจริง ๆ มันอยู่ตรงไหน”
หนูน้อยผู้มากประสบการณ์ของปะป๊า
(ตอนนี้ยังไม่รวย...แต่ท่าทางจะไปได้ไกลแน่นอน )
“เอม อยากทำงานอะไรเหรอลูก?”
ผมถามลูกสาวเป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้
เอมไม่เคยตอบตรง ๆ สักครั้ง แต่จะยิ้มแล้วพูดคำเดิมทุกทีว่า “หนูอยากรวย!”
โอเค... จุดหมายชัด แต่เส้นทางยังเบลอมาก ตอนไปเรียนอังกฤษใหม่ ๆ เอมเริ่มจากงานง่าย ๆ ช่วยป้าแจ๊คกี้ทำสวน เก็บใบไม้ ตัดกิ่ง ขุดดิน จนเล็บดำกลับบ้านทุกเย็น โทรมาบอกพ่อว่า “ป๊า หนูได้งานแล้วนะ!” ผมดีใจสุดขีด คิดว่าได้ทำงานในออฟฟิศหรู ๆ สุดท้าย... “งานขุดหลุมปลูกต้นไม้ค่ะป๊า!”
จากนั้นก็รับจ๊อบเป็นติวเตอร์ สอน online กับรุ่นน้องๆ ที่เมืองไทย มีรายได้พออวดพ่อแม่ได้บ้างแถมยังภูมิใจสุด ๆ ตอนบอกว่า“หนูมีนักเรียนแล้วนะป๊า ทั้งหมด 4 คน! (รวมไอ้อิ๊งน้องสาวคนเดียวที่หนูหลอกมาฝึกฟรีด้วย)
ไม่นานก็ได้เป็น Student Ambassador ของมหาวิทยาลัย คอยต้อนรับ ดูแลนักศึกษาใหม่ และช่วยงานในวัน Open House ตามที่มหาวิทยาลัยมอบหมาย
ตอนนั้นผมเริ่มเห็นแล้วว่า “หนูอยากรวย” ของเอม ไม่ได้หมายถึงอยากได้เงิน แต่มันแปลว่า “หนูอยากเก่ง อยากลอง อยากโต”
จนวันหนึ่ง เอมบอกว่าได้งานที่ Pfizer “อู้หู ยิ่งใหญ่เลยนะลูก!” ผมพูดด้วยความภูมิใจ เอมยักไหล่ “ก็แค่เด็กฝึกงานธรรมดาเองป๊า”
แต่ความไม่ธรรมดาก็คือ...เอมกล้า “ให้คะแนนหัวหน้า” ในระบบ feedback ของบริษัท ผมถาม “ทำไมถึงทำอย่างน้้นละลูก เดี๋ยวหัวหน้าไม่ปลื้มเอานะ”
เอมตอบอย่างมั่นใจ “ก็อยากให้เขาเห็นว่าเรากล้า feedback ไงป๊า เผื่อเขาจะให้คะแนนกลับมาบ้าง 555” คะแนนเอาไปแลกของได้ แต่เรื่องมันไม่จบสวย เพราะหัวหน้าไม่เคยให้คะแนนกลับเลยครับ เรียกว่าให้ไปข้างเดียว เหมือนรักข้างเดียวแต่เป็นแบบในที่ทำงาน
จนสัปดาห์ที่แล้ว หัวหน้าคนนั้นส่งอีเมลมาบอกเอมว่า “เอม เราอยากให้เธอมาช่วยสัมภาษณ์และคัดเลือกพนักงานใหม่กับทีมเรา”
เอมอึ้ง “หนูเหรอคะ?! หรือจะให้หนูเป็นตัวอย่างว่าคนแบบนี้ไม่ควรรับ?”
แต่หัวหน้าหัวเราะแล้วตอบว่า
“ใช่สิ ปีนี้เรารับสองตำแหน่งเท่าเดิม มีคนสมัคร 550 คน (ปีที่แล้วมีคนสมัครมากกว่านี้อีก หัวหน้าบอก) เราอยากให้เธอเห็นว่าการคัดคน มันไม่ใช่เลือกคนเก่งที่สุด แต่เลือกคนที่อยากทำงานจริง ๆ”
เอมเล่าให้ฟังถึงการสมัครงานที่ Pfizer ว่า
“การสมัครงานที่ Pfizer เขาไม่ได้มองแค่คนที่เก่งหรือมีผลการเรียนดีเท่านั้นนะป๊า”
“จริงเหรอลูก?” ผมถามด้วยความสนใจ
“ใช่ค่ะ เขาเปิดโอกาสให้ทุกคนได้มีส่วนร่วม ไม่จำเป็นต้องเป็นคนที่ผลการเรียนดีสุด ๆ ก็ได้” เอมพูดด้วยความมั่นใจ
“วันนั้นอาจจะมีคนที่ผลการเรียนไม่ดี แต่เขาอาจจะเก่งก็ได้ หรืออาจจะมีเหตุผลบางอย่างที่ทำให้ผลการเรียนไม่ดี ตอนที่เขาเลือกคนเข้ามาทำงาน เขาไม่ได้ตัดสินแค่ผลการเรียน แต่เลือกคนที่มีทัศนคติที่ดี และมีความอยากทำงานจริง ๆ”
“ถ้าเราแค่เลือกคนที่ผลการเรียนดีสุด ๆ โดยไม่สนใจคนที่อาจจะมีเหตุผลอะไรบางอย่างที่ทำให้ผลการเรียนไม่ดี เราก็อาจจะพลาดคนที่มีศักยภาพมาก ๆ ที่เราอยากได้ก็ได้นะ”
ผมฟังแล้วก็รู้สึกภูมิใจในตัวลูกสาวขึ้นมาอีกนิด
“Pfizer เขาเปิดกว้างจริง ๆ เลยนะลูก” ผมพูดด้วยความชื่นชม
เอมยิ้มตอบ “ใช่ค่ะ ป๊า แล้วการให้โอกาสกับทุกคนก็ทำให้เราเจอคนที่หลากหลาย และทุกคนก็มีโอกาสเติบโตในทางของตัวเอง”
วันนั้นเอม video call มาด้วยความภูมิใจที่ ผมไม่เคยเห็นมาก่อน ไม่ใช่รอยยิ้มของ “คนอยากรวย” แต่เป็นรอยยิ้มของ “คนที่เริ่มเข้าใจว่า ความรวยจริง ๆ มันอยู่ตรงไหน”
หนูน้อยผู้มากประสบการณ์ของปะป๊า
(ตอนนี้ยังไม่รวย...แต่ท่าทางจะไปได้ไกลแน่นอน )
2 ปีผ่านไป 📆⏳👣
“เอม อยากทำงานอะไรเหรอลูก?”
ผมถามลูกสาวเป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้
เอมไม่เคยตอบตรง ๆ สักครั้ง แต่จะยิ้มแล้วพูดคำเดิมทุกทีว่า “หนูอยากรวย!”
โอเค... จุดหมายชัด แต่เส้นทางยังเบลอมาก ตอนไปเรียนอังกฤษใหม่ ๆ เอมเริ่มจากงานง่าย ๆ ช่วยป้าแจ๊คกี้ทำสวน เก็บใบไม้ ตัดกิ่ง ขุดดิน จนเล็บดำกลับบ้านทุกเย็น โทรมาบอกพ่อว่า “ป๊า หนูได้งานแล้วนะ!” ผมดีใจสุดขีด คิดว่าได้ทำงานในออฟฟิศหรู ๆ สุดท้าย... “งานขุดหลุมปลูกต้นไม้ค่ะป๊า!”
จากนั้นก็รับจ๊อบเป็นติวเตอร์ สอน online กับรุ่นน้องๆ ที่เมืองไทย มีรายได้พออวดพ่อแม่ได้บ้างแถมยังภูมิใจสุด ๆ ตอนบอกว่า“หนูมีนักเรียนแล้วนะป๊า ทั้งหมด 4 คน! (รวมไอ้อิ๊งน้องสาวคนเดียวที่หนูหลอกมาฝึกฟรีด้วย)
ไม่นานก็ได้เป็น Student Ambassador ของมหาวิทยาลัย คอยต้อนรับ ดูแลนักศึกษาใหม่ และช่วยงานในวัน Open House ตามที่มหาวิทยาลัยมอบหมาย
ตอนนั้นผมเริ่มเห็นแล้วว่า “หนูอยากรวย” ของเอม ไม่ได้หมายถึงอยากได้เงิน แต่มันแปลว่า “หนูอยากเก่ง อยากลอง อยากโต”
จนวันหนึ่ง เอมบอกว่าได้งานที่ Pfizer “อู้หู ยิ่งใหญ่เลยนะลูก!” ผมพูดด้วยความภูมิใจ เอมยักไหล่ “ก็แค่เด็กฝึกงานธรรมดาเองป๊า”
แต่ความไม่ธรรมดาก็คือ...เอมกล้า “ให้คะแนนหัวหน้า” ในระบบ feedback ของบริษัท ผมถาม “ทำไมถึงทำอย่างน้้นละลูก เดี๋ยวหัวหน้าไม่ปลื้มเอานะ”
เอมตอบอย่างมั่นใจ “ก็อยากให้เขาเห็นว่าเรากล้า feedback ไงป๊า เผื่อเขาจะให้คะแนนกลับมาบ้าง 555” คะแนนเอาไปแลกของได้ แต่เรื่องมันไม่จบสวย เพราะหัวหน้าไม่เคยให้คะแนนกลับเลยครับ เรียกว่าให้ไปข้างเดียว เหมือนรักข้างเดียวแต่เป็นแบบในที่ทำงาน
จนสัปดาห์ที่แล้ว หัวหน้าคนนั้นส่งอีเมลมาบอกเอมว่า “เอม เราอยากให้เธอมาช่วยสัมภาษณ์และคัดเลือกพนักงานใหม่กับทีมเรา”
เอมอึ้ง “หนูเหรอคะ?! หรือจะให้หนูเป็นตัวอย่างว่าคนแบบนี้ไม่ควรรับ?”
แต่หัวหน้าหัวเราะแล้วตอบว่า
“ใช่สิ ปีนี้เรารับสองตำแหน่งเท่าเดิม มีคนสมัคร 550 คน (ปีที่แล้วมีคนสมัครมากกว่านี้อีก หัวหน้าบอก) เราอยากให้เธอเห็นว่าการคัดคน มันไม่ใช่เลือกคนเก่งที่สุด แต่เลือกคนที่อยากทำงานจริง ๆ”
เอมเล่าให้ฟังถึงการสมัครงานที่ Pfizer ว่า
“การสมัครงานที่ Pfizer เขาไม่ได้มองแค่คนที่เก่งหรือมีผลการเรียนดีเท่านั้นนะป๊า”
“จริงเหรอลูก?” ผมถามด้วยความสนใจ
“ใช่ค่ะ เขาเปิดโอกาสให้ทุกคนได้มีส่วนร่วม ไม่จำเป็นต้องเป็นคนที่ผลการเรียนดีสุด ๆ ก็ได้” เอมพูดด้วยความมั่นใจ
“วันนั้นอาจจะมีคนที่ผลการเรียนไม่ดี แต่เขาอาจจะเก่งก็ได้ หรืออาจจะมีเหตุผลบางอย่างที่ทำให้ผลการเรียนไม่ดี ตอนที่เขาเลือกคนเข้ามาทำงาน เขาไม่ได้ตัดสินแค่ผลการเรียน แต่เลือกคนที่มีทัศนคติที่ดี และมีความอยากทำงานจริง ๆ”
“ถ้าเราแค่เลือกคนที่ผลการเรียนดีสุด ๆ โดยไม่สนใจคนที่อาจจะมีเหตุผลอะไรบางอย่างที่ทำให้ผลการเรียนไม่ดี เราก็อาจจะพลาดคนที่มีศักยภาพมาก ๆ ที่เราอยากได้ก็ได้นะ”
ผมฟังแล้วก็รู้สึกภูมิใจในตัวลูกสาวขึ้นมาอีกนิด
“Pfizer เขาเปิดกว้างจริง ๆ เลยนะลูก” ผมพูดด้วยความชื่นชม
เอมยิ้มตอบ “ใช่ค่ะ ป๊า แล้วการให้โอกาสกับทุกคนก็ทำให้เราเจอคนที่หลากหลาย และทุกคนก็มีโอกาสเติบโตในทางของตัวเอง”
วันนั้นเอม video call มาด้วยความภูมิใจที่ ผมไม่เคยเห็นมาก่อน ไม่ใช่รอยยิ้มของ “คนอยากรวย” แต่เป็นรอยยิ้มของ “คนที่เริ่มเข้าใจว่า ความรวยจริง ๆ มันอยู่ตรงไหน”
หนูน้อยผู้มากประสบการณ์ของปะป๊า ❤️
(ตอนนี้ยังไม่รวย...แต่ท่าทางจะไปได้ไกลแน่นอน 😆)
0 Comments
0 Shares
8 Views
0 Reviews
Thai