บทความกฎหมาย EP.36
บรรพบุรุษ หรือผู้สืบสันดานก่อนหน้า เป็นคำที่มีความหมายลึกซึ้งในทางสังคมและวัฒนธรรม แต่ในทางกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ โดยเฉพาะหมวดว่าด้วยมรดก คำนี้กลับมีนัยที่จำกัดและเฉพาะเจาะจงอย่างยิ่งเพื่อกำหนดสิทธิและหน้าที่ในการรับและถ่ายโอนทรัพย์สิน บทบัญญัติแห่งกฎหมายกำหนดให้ "บรรพบุรุษ" คือบุคคลที่อยู่เหนือขึ้นไปตามสายโลหิตในลำดับญาติ ซึ่งมีความสำคัญอย่างยิ่งในการจัดลำดับ ทายาทโดยธรรม โดยลำดับของทายาทโดยธรรมที่กฎหมายกำหนดไว้นั้น ได้แก่ ผู้สืบสันดาน บิดามารดา พี่น้องร่วมบิดามารดาเดียวกัน พี่น้องร่วมบิดาหรือร่วมมารดาเดียวกัน ปู่ ย่า ตา ยาย และ ลุง ป้า น้า อา ซึ่งจะเห็นได้ว่ากลุ่มบุคคลเหล่านี้ล้วนเป็น "ผู้สืบสันดานก่อนหน้า" ในความหมายกว้าง แต่ในทางกฎหมายเฉพาะเจาะจงเมื่อพิจารณาสิทธิในการรับมรดก บิดามารดา และ ปู่ ย่า ตา ยาย นั้นเองที่จัดอยู่ในกลุ่มบรรพบุรุษโดยตรงของผู้ตายตามหลักความสัมพันธ์ทางสายโลหิต กฎหมายได้ให้ความสำคัญอย่างยิ่งต่อความสัมพันธ์นี้ โดยกำหนดให้ผู้สืบสันดานและบิดามารดาเป็นทายาทในลำดับต้นๆ ที่มีสิทธิรับมรดก การที่กฎหมายบัญญัติให้ผู้สืบสันดานและบิดามารดาได้รับมรดกพร้อมกันนั้น เป็นการสะท้อนแนวคิดทางกฎหมายที่ให้ความสำคัญกับการสืบทอดทั้งในแนวลง (สู่ลูกหลาน) และในแนวย้อนขึ้น (สู่บรรพบุรุษผู้ให้กำเนิด) พร้อมกันไปหากผู้ตายไม่มีผู้สืบสันดานหรือผู้สืบสันดานคนใดตายไปก่อน การพิจารณาสิทธิของบรรพบุรุษ เช่น ปู่ ย่า ตา ยาย ก็จะเข้ามามีบทบาทในลำดับถัดไปตามหลักเกณฑ์การแบ่งมรดก การกำหนดสถานะทางกฎหมายของบรรพบุรุษจึงไม่ใช่เพียงการยกย่องตามจารีต แต่เป็นการกำหนดตัวบุคคลที่มีสิทธิอันชอบธรรมตามกฎหมายในการเข้าถือครองทรัพย์สินของผู้ตายตามเจตนารมณ์ที่สันนิษฐานของกฎหมายและหลักการยุติธรรมในการจัดสรรทรัพย์สินภายในครอบครัว การทำความเข้าใจมิติทางกฎหมายของคำว่าบรรพบุรุษจึงเป็นกุญแจสำคัญในการวางแผนมรดกและการจัดการทรัพย์สินเพื่อป้องกันข้อพิพาทอันอาจเกิดขึ้นในภายหลัง
การสืบสันดานตามกฎหมายยังขยายขอบเขตไปถึงเรื่อง "การรับมรดกแทนที่" ที่อนุญาตให้ผู้สืบสันดานของทายาทโดยธรรมที่ถึงแก่ความตายก่อนเจ้ามรดก มีสิทธิรับมรดกแทนที่ในส่วนแบ่งที่ทายาทผู้นั้นจะพึงได้รับ หากบุคคลนั้นเป็นผู้สืบสันดานลำดับที่ 1 หรือเป็นพี่น้องร่วมบิดามารดาเดียวกัน ซึ่งหลักการนี้เป็นการรับรองและขยายแนวคิดการสืบทอดสายโลหิตต่อเนื่องไปอีกชั้นหนึ่ง อย่างไรก็ตาม ในบริบทของการรับมรดกแทนที่ บรรพบุรุษไม่สามารถเข้ามารับมรดกแทนที่ได้ การรับมรดกแทนที่จำกัดเฉพาะในแนวลงเท่านั้น ซึ่งแสดงให้เห็นถึงการจัดลำดับความสำคัญของกฎหมายมรดกที่ให้ความสำคัญกับการสืบทอดทรัพย์สินไปยังคนรุ่นหลังมากกว่าในแนวย้อนขึ้น กฎหมายมรดกยังคำนึงถึงความบริสุทธิ์ของความสัมพันธ์ โดยมีการกำหนด "เหตุแห่งการถูกกำจัดมิให้รับมรดก" หรือ "การเป็นผู้ไม่สมควรได้รับมรดก" ซึ่งเป็นการตัดสิทธิของทายาท รวมถึงบรรพบุรุษ หากได้กระทำการอันเป็นความร้ายแรงต่อเจ้ามรดก เช่น ฆ่าหรือพยายามฆ่า หรือฟ้องร้องใส่ร้ายว่าเจ้ามรดกกระทำความผิดที่มีโทษหนัก การกำหนดเหตุผลในการตัดสิทธิเช่นนี้สะท้อนให้เห็นว่าความสัมพันธ์ทางสายโลหิตเพียงอย่างเดียวไม่เพียงพอ แต่ต้องประกอบด้วยความเคารพและการปฏิบัติต่อกันตามหลักศีลธรรมอันดีงามด้วย นอกเหนือจากทายาทโดยธรรมแล้ว เจ้ามรดกยังมีสิทธิทำ "พินัยกรรม" เพื่อกำหนดให้บุคคลใดๆ รวมถึงบรรพบุรุษของตน ได้รับทรัพย์สินตามที่ตนปรารถนาตามเจตนารมณ์ แม้ว่าบุคคลผู้นั้นจะถูกตัดสิทธิจากการเป็นทายาทโดยธรรมหรือไม่ก็ตาม การทำพินัยกรรมจึงเป็นเครื่องมือทางกฎหมายที่สำคัญที่สุดในการแสดงเจตจำนงสุดท้ายของเจ้ามรดกในการจัดการทรัพย์สินของตน ซึ่งจะเข้ามามีอำนาจเหนือบทบัญญัติว่าด้วยการแบ่งมรดกตามลำดับทายาทโดยธรรม แต่ทั้งนี้การทำพินัยกรรมก็ต้องอยู่ภายใต้กรอบของกฎหมายและห้ามมิให้กระทบกระเทือนต่อสิทธิของผู้รับพินัยกรรมที่มีข้อจำกัดตามกฎหมาย การพิจารณาความสมบูรณ์และผลบังคับของพินัยกรรมจึงเป็นอีกมิติหนึ่งที่นักกฎหมายและประชาชนต้องทำความเข้าใจอย่างถ่องแท้เพื่อทำให้การสืบทอดมรดกเป็นไปอย่างราบรื่นและเป็นธรรม
โดยสรุปแล้ว คำว่า "บรรพบุรุษ" ในบริบทของมรดกและครอบครัวตามกฎหมายนั้น ไม่ได้เป็นเพียงคำที่กล่าวถึงผู้ให้กำเนิด แต่เป็นการกำหนดสถานะและสิทธิในการรับการถ่ายโอนทรัพย์สินของบุคคลที่อยู่เหนือขึ้นไปตามสายโลหิต การทำความเข้าใจอย่างลึกซึ้งถึงลำดับทายาทโดยธรรม ข้อกำหนดเกี่ยวกับการรับมรดกแทนที่ และการถูกกำจัดมิให้รับมรดก เป็นสิ่งจำเป็นอย่างยิ่งในการบริหารจัดการความมั่งคั่งของครอบครัวและป้องกันข้อพิพาททางกฎหมาย การให้ความเคารพต่อความหมายทางกฎหมายของบรรพบุรุษจึงเป็นรากฐานสำคัญของการสืบทอดทรัพย์สินที่เป็นธรรมและสอดคล้องกับเจตนารมณ์ของผู้ตายและกฎหมายบ้านเมือง
บรรพบุรุษ หรือผู้สืบสันดานก่อนหน้า เป็นคำที่มีความหมายลึกซึ้งในทางสังคมและวัฒนธรรม แต่ในทางกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ โดยเฉพาะหมวดว่าด้วยมรดก คำนี้กลับมีนัยที่จำกัดและเฉพาะเจาะจงอย่างยิ่งเพื่อกำหนดสิทธิและหน้าที่ในการรับและถ่ายโอนทรัพย์สิน บทบัญญัติแห่งกฎหมายกำหนดให้ "บรรพบุรุษ" คือบุคคลที่อยู่เหนือขึ้นไปตามสายโลหิตในลำดับญาติ ซึ่งมีความสำคัญอย่างยิ่งในการจัดลำดับ ทายาทโดยธรรม โดยลำดับของทายาทโดยธรรมที่กฎหมายกำหนดไว้นั้น ได้แก่ ผู้สืบสันดาน บิดามารดา พี่น้องร่วมบิดามารดาเดียวกัน พี่น้องร่วมบิดาหรือร่วมมารดาเดียวกัน ปู่ ย่า ตา ยาย และ ลุง ป้า น้า อา ซึ่งจะเห็นได้ว่ากลุ่มบุคคลเหล่านี้ล้วนเป็น "ผู้สืบสันดานก่อนหน้า" ในความหมายกว้าง แต่ในทางกฎหมายเฉพาะเจาะจงเมื่อพิจารณาสิทธิในการรับมรดก บิดามารดา และ ปู่ ย่า ตา ยาย นั้นเองที่จัดอยู่ในกลุ่มบรรพบุรุษโดยตรงของผู้ตายตามหลักความสัมพันธ์ทางสายโลหิต กฎหมายได้ให้ความสำคัญอย่างยิ่งต่อความสัมพันธ์นี้ โดยกำหนดให้ผู้สืบสันดานและบิดามารดาเป็นทายาทในลำดับต้นๆ ที่มีสิทธิรับมรดก การที่กฎหมายบัญญัติให้ผู้สืบสันดานและบิดามารดาได้รับมรดกพร้อมกันนั้น เป็นการสะท้อนแนวคิดทางกฎหมายที่ให้ความสำคัญกับการสืบทอดทั้งในแนวลง (สู่ลูกหลาน) และในแนวย้อนขึ้น (สู่บรรพบุรุษผู้ให้กำเนิด) พร้อมกันไปหากผู้ตายไม่มีผู้สืบสันดานหรือผู้สืบสันดานคนใดตายไปก่อน การพิจารณาสิทธิของบรรพบุรุษ เช่น ปู่ ย่า ตา ยาย ก็จะเข้ามามีบทบาทในลำดับถัดไปตามหลักเกณฑ์การแบ่งมรดก การกำหนดสถานะทางกฎหมายของบรรพบุรุษจึงไม่ใช่เพียงการยกย่องตามจารีต แต่เป็นการกำหนดตัวบุคคลที่มีสิทธิอันชอบธรรมตามกฎหมายในการเข้าถือครองทรัพย์สินของผู้ตายตามเจตนารมณ์ที่สันนิษฐานของกฎหมายและหลักการยุติธรรมในการจัดสรรทรัพย์สินภายในครอบครัว การทำความเข้าใจมิติทางกฎหมายของคำว่าบรรพบุรุษจึงเป็นกุญแจสำคัญในการวางแผนมรดกและการจัดการทรัพย์สินเพื่อป้องกันข้อพิพาทอันอาจเกิดขึ้นในภายหลัง
การสืบสันดานตามกฎหมายยังขยายขอบเขตไปถึงเรื่อง "การรับมรดกแทนที่" ที่อนุญาตให้ผู้สืบสันดานของทายาทโดยธรรมที่ถึงแก่ความตายก่อนเจ้ามรดก มีสิทธิรับมรดกแทนที่ในส่วนแบ่งที่ทายาทผู้นั้นจะพึงได้รับ หากบุคคลนั้นเป็นผู้สืบสันดานลำดับที่ 1 หรือเป็นพี่น้องร่วมบิดามารดาเดียวกัน ซึ่งหลักการนี้เป็นการรับรองและขยายแนวคิดการสืบทอดสายโลหิตต่อเนื่องไปอีกชั้นหนึ่ง อย่างไรก็ตาม ในบริบทของการรับมรดกแทนที่ บรรพบุรุษไม่สามารถเข้ามารับมรดกแทนที่ได้ การรับมรดกแทนที่จำกัดเฉพาะในแนวลงเท่านั้น ซึ่งแสดงให้เห็นถึงการจัดลำดับความสำคัญของกฎหมายมรดกที่ให้ความสำคัญกับการสืบทอดทรัพย์สินไปยังคนรุ่นหลังมากกว่าในแนวย้อนขึ้น กฎหมายมรดกยังคำนึงถึงความบริสุทธิ์ของความสัมพันธ์ โดยมีการกำหนด "เหตุแห่งการถูกกำจัดมิให้รับมรดก" หรือ "การเป็นผู้ไม่สมควรได้รับมรดก" ซึ่งเป็นการตัดสิทธิของทายาท รวมถึงบรรพบุรุษ หากได้กระทำการอันเป็นความร้ายแรงต่อเจ้ามรดก เช่น ฆ่าหรือพยายามฆ่า หรือฟ้องร้องใส่ร้ายว่าเจ้ามรดกกระทำความผิดที่มีโทษหนัก การกำหนดเหตุผลในการตัดสิทธิเช่นนี้สะท้อนให้เห็นว่าความสัมพันธ์ทางสายโลหิตเพียงอย่างเดียวไม่เพียงพอ แต่ต้องประกอบด้วยความเคารพและการปฏิบัติต่อกันตามหลักศีลธรรมอันดีงามด้วย นอกเหนือจากทายาทโดยธรรมแล้ว เจ้ามรดกยังมีสิทธิทำ "พินัยกรรม" เพื่อกำหนดให้บุคคลใดๆ รวมถึงบรรพบุรุษของตน ได้รับทรัพย์สินตามที่ตนปรารถนาตามเจตนารมณ์ แม้ว่าบุคคลผู้นั้นจะถูกตัดสิทธิจากการเป็นทายาทโดยธรรมหรือไม่ก็ตาม การทำพินัยกรรมจึงเป็นเครื่องมือทางกฎหมายที่สำคัญที่สุดในการแสดงเจตจำนงสุดท้ายของเจ้ามรดกในการจัดการทรัพย์สินของตน ซึ่งจะเข้ามามีอำนาจเหนือบทบัญญัติว่าด้วยการแบ่งมรดกตามลำดับทายาทโดยธรรม แต่ทั้งนี้การทำพินัยกรรมก็ต้องอยู่ภายใต้กรอบของกฎหมายและห้ามมิให้กระทบกระเทือนต่อสิทธิของผู้รับพินัยกรรมที่มีข้อจำกัดตามกฎหมาย การพิจารณาความสมบูรณ์และผลบังคับของพินัยกรรมจึงเป็นอีกมิติหนึ่งที่นักกฎหมายและประชาชนต้องทำความเข้าใจอย่างถ่องแท้เพื่อทำให้การสืบทอดมรดกเป็นไปอย่างราบรื่นและเป็นธรรม
โดยสรุปแล้ว คำว่า "บรรพบุรุษ" ในบริบทของมรดกและครอบครัวตามกฎหมายนั้น ไม่ได้เป็นเพียงคำที่กล่าวถึงผู้ให้กำเนิด แต่เป็นการกำหนดสถานะและสิทธิในการรับการถ่ายโอนทรัพย์สินของบุคคลที่อยู่เหนือขึ้นไปตามสายโลหิต การทำความเข้าใจอย่างลึกซึ้งถึงลำดับทายาทโดยธรรม ข้อกำหนดเกี่ยวกับการรับมรดกแทนที่ และการถูกกำจัดมิให้รับมรดก เป็นสิ่งจำเป็นอย่างยิ่งในการบริหารจัดการความมั่งคั่งของครอบครัวและป้องกันข้อพิพาททางกฎหมาย การให้ความเคารพต่อความหมายทางกฎหมายของบรรพบุรุษจึงเป็นรากฐานสำคัญของการสืบทอดทรัพย์สินที่เป็นธรรมและสอดคล้องกับเจตนารมณ์ของผู้ตายและกฎหมายบ้านเมือง
บทความกฎหมาย EP.36
บรรพบุรุษ หรือผู้สืบสันดานก่อนหน้า เป็นคำที่มีความหมายลึกซึ้งในทางสังคมและวัฒนธรรม แต่ในทางกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ โดยเฉพาะหมวดว่าด้วยมรดก คำนี้กลับมีนัยที่จำกัดและเฉพาะเจาะจงอย่างยิ่งเพื่อกำหนดสิทธิและหน้าที่ในการรับและถ่ายโอนทรัพย์สิน บทบัญญัติแห่งกฎหมายกำหนดให้ "บรรพบุรุษ" คือบุคคลที่อยู่เหนือขึ้นไปตามสายโลหิตในลำดับญาติ ซึ่งมีความสำคัญอย่างยิ่งในการจัดลำดับ ทายาทโดยธรรม โดยลำดับของทายาทโดยธรรมที่กฎหมายกำหนดไว้นั้น ได้แก่ ผู้สืบสันดาน บิดามารดา พี่น้องร่วมบิดามารดาเดียวกัน พี่น้องร่วมบิดาหรือร่วมมารดาเดียวกัน ปู่ ย่า ตา ยาย และ ลุง ป้า น้า อา ซึ่งจะเห็นได้ว่ากลุ่มบุคคลเหล่านี้ล้วนเป็น "ผู้สืบสันดานก่อนหน้า" ในความหมายกว้าง แต่ในทางกฎหมายเฉพาะเจาะจงเมื่อพิจารณาสิทธิในการรับมรดก บิดามารดา และ ปู่ ย่า ตา ยาย นั้นเองที่จัดอยู่ในกลุ่มบรรพบุรุษโดยตรงของผู้ตายตามหลักความสัมพันธ์ทางสายโลหิต กฎหมายได้ให้ความสำคัญอย่างยิ่งต่อความสัมพันธ์นี้ โดยกำหนดให้ผู้สืบสันดานและบิดามารดาเป็นทายาทในลำดับต้นๆ ที่มีสิทธิรับมรดก การที่กฎหมายบัญญัติให้ผู้สืบสันดานและบิดามารดาได้รับมรดกพร้อมกันนั้น เป็นการสะท้อนแนวคิดทางกฎหมายที่ให้ความสำคัญกับการสืบทอดทั้งในแนวลง (สู่ลูกหลาน) และในแนวย้อนขึ้น (สู่บรรพบุรุษผู้ให้กำเนิด) พร้อมกันไปหากผู้ตายไม่มีผู้สืบสันดานหรือผู้สืบสันดานคนใดตายไปก่อน การพิจารณาสิทธิของบรรพบุรุษ เช่น ปู่ ย่า ตา ยาย ก็จะเข้ามามีบทบาทในลำดับถัดไปตามหลักเกณฑ์การแบ่งมรดก การกำหนดสถานะทางกฎหมายของบรรพบุรุษจึงไม่ใช่เพียงการยกย่องตามจารีต แต่เป็นการกำหนดตัวบุคคลที่มีสิทธิอันชอบธรรมตามกฎหมายในการเข้าถือครองทรัพย์สินของผู้ตายตามเจตนารมณ์ที่สันนิษฐานของกฎหมายและหลักการยุติธรรมในการจัดสรรทรัพย์สินภายในครอบครัว การทำความเข้าใจมิติทางกฎหมายของคำว่าบรรพบุรุษจึงเป็นกุญแจสำคัญในการวางแผนมรดกและการจัดการทรัพย์สินเพื่อป้องกันข้อพิพาทอันอาจเกิดขึ้นในภายหลัง
การสืบสันดานตามกฎหมายยังขยายขอบเขตไปถึงเรื่อง "การรับมรดกแทนที่" ที่อนุญาตให้ผู้สืบสันดานของทายาทโดยธรรมที่ถึงแก่ความตายก่อนเจ้ามรดก มีสิทธิรับมรดกแทนที่ในส่วนแบ่งที่ทายาทผู้นั้นจะพึงได้รับ หากบุคคลนั้นเป็นผู้สืบสันดานลำดับที่ 1 หรือเป็นพี่น้องร่วมบิดามารดาเดียวกัน ซึ่งหลักการนี้เป็นการรับรองและขยายแนวคิดการสืบทอดสายโลหิตต่อเนื่องไปอีกชั้นหนึ่ง อย่างไรก็ตาม ในบริบทของการรับมรดกแทนที่ บรรพบุรุษไม่สามารถเข้ามารับมรดกแทนที่ได้ การรับมรดกแทนที่จำกัดเฉพาะในแนวลงเท่านั้น ซึ่งแสดงให้เห็นถึงการจัดลำดับความสำคัญของกฎหมายมรดกที่ให้ความสำคัญกับการสืบทอดทรัพย์สินไปยังคนรุ่นหลังมากกว่าในแนวย้อนขึ้น กฎหมายมรดกยังคำนึงถึงความบริสุทธิ์ของความสัมพันธ์ โดยมีการกำหนด "เหตุแห่งการถูกกำจัดมิให้รับมรดก" หรือ "การเป็นผู้ไม่สมควรได้รับมรดก" ซึ่งเป็นการตัดสิทธิของทายาท รวมถึงบรรพบุรุษ หากได้กระทำการอันเป็นความร้ายแรงต่อเจ้ามรดก เช่น ฆ่าหรือพยายามฆ่า หรือฟ้องร้องใส่ร้ายว่าเจ้ามรดกกระทำความผิดที่มีโทษหนัก การกำหนดเหตุผลในการตัดสิทธิเช่นนี้สะท้อนให้เห็นว่าความสัมพันธ์ทางสายโลหิตเพียงอย่างเดียวไม่เพียงพอ แต่ต้องประกอบด้วยความเคารพและการปฏิบัติต่อกันตามหลักศีลธรรมอันดีงามด้วย นอกเหนือจากทายาทโดยธรรมแล้ว เจ้ามรดกยังมีสิทธิทำ "พินัยกรรม" เพื่อกำหนดให้บุคคลใดๆ รวมถึงบรรพบุรุษของตน ได้รับทรัพย์สินตามที่ตนปรารถนาตามเจตนารมณ์ แม้ว่าบุคคลผู้นั้นจะถูกตัดสิทธิจากการเป็นทายาทโดยธรรมหรือไม่ก็ตาม การทำพินัยกรรมจึงเป็นเครื่องมือทางกฎหมายที่สำคัญที่สุดในการแสดงเจตจำนงสุดท้ายของเจ้ามรดกในการจัดการทรัพย์สินของตน ซึ่งจะเข้ามามีอำนาจเหนือบทบัญญัติว่าด้วยการแบ่งมรดกตามลำดับทายาทโดยธรรม แต่ทั้งนี้การทำพินัยกรรมก็ต้องอยู่ภายใต้กรอบของกฎหมายและห้ามมิให้กระทบกระเทือนต่อสิทธิของผู้รับพินัยกรรมที่มีข้อจำกัดตามกฎหมาย การพิจารณาความสมบูรณ์และผลบังคับของพินัยกรรมจึงเป็นอีกมิติหนึ่งที่นักกฎหมายและประชาชนต้องทำความเข้าใจอย่างถ่องแท้เพื่อทำให้การสืบทอดมรดกเป็นไปอย่างราบรื่นและเป็นธรรม
โดยสรุปแล้ว คำว่า "บรรพบุรุษ" ในบริบทของมรดกและครอบครัวตามกฎหมายนั้น ไม่ได้เป็นเพียงคำที่กล่าวถึงผู้ให้กำเนิด แต่เป็นการกำหนดสถานะและสิทธิในการรับการถ่ายโอนทรัพย์สินของบุคคลที่อยู่เหนือขึ้นไปตามสายโลหิต การทำความเข้าใจอย่างลึกซึ้งถึงลำดับทายาทโดยธรรม ข้อกำหนดเกี่ยวกับการรับมรดกแทนที่ และการถูกกำจัดมิให้รับมรดก เป็นสิ่งจำเป็นอย่างยิ่งในการบริหารจัดการความมั่งคั่งของครอบครัวและป้องกันข้อพิพาททางกฎหมาย การให้ความเคารพต่อความหมายทางกฎหมายของบรรพบุรุษจึงเป็นรากฐานสำคัญของการสืบทอดทรัพย์สินที่เป็นธรรมและสอดคล้องกับเจตนารมณ์ของผู้ตายและกฎหมายบ้านเมือง
0 Comments
0 Shares
154 Views
0 Reviews
Thai