คำอธิบายของแกรนต์เรื่องการคิดเชิงเงื่อนไขทำให้ผมนึกถึง คนรู้จักคนหนึ่งที่เรียกตัวเองว่ารอตเทน แอปเปิล เขาเป็นนักออกแบบที่ทำงานเสริมด้าน “การแทรกแซง” ขนาดเล็กแต่มีความสร้างสรรค์เป็นอย่างสูง ด้วยการเปลี่ยนสิ่งของในชุมชนเมืองที่ถูกมองว่าไม่มีค่าทั้งยังถูกมองข้ามให้เป็นส่วนประกอบที่มีประโยชน์หรือ น่ามองขึ้นสำหรับสภาพแวดล้อมของคนเดินเท้า เช่น ที่นั่งแบบถอดเข้าออกได้ สามารถเปลี่ยนที่จอดจักรยานให้กลายเป็นเก้าอี้ เปลี่ยนเขียงที่ไม่ใช้แล้วให้เป็นโต๊ะหมากรุกและนำไปติดไว้ด้านบนหัวดับเพลิง ทำเกมปริศนาซูโดกุบนกระเบื้องปูพื้นในสถานีรถไฟไต้ดิน ทำเชือกกระโดดจากเทปกั้นพื้นที่ก่อสร้างที่ถูกทิ้งยังได้เลย จากหนังสือ #TheArtOfNoticing #ศิลปะแห่งการสังเกต