วันหนึ่ง หลังจากที่ให้ยาคุมอาการ สามีกดออดมาที่ เคาน์เตอร์พยาบาล แจ้งว่า “คุณหมออยู่ตรงนั้นมั้ยครับ แม่อาร์มอยากกอดหมอ" ฉันเองก็งงๆ เพราะเป็นครั้งแรกที่คนไข้กดออดมาขอ กอด... แต่ก็เดินไป ไปถึงก็ยิ้มให้เหมือนทุกครั้งที่เจอกัน แล้วก็โน้มตัวลงกอดเธอที่นอนอยู่บนเตียง เธอกอดฉันอยู่พักหนึ่ง ฉันเมื่อยเอวมาก เลยขอยืดตัวขึ้นมา ขณะที่กอด ฉันสัมผัสได้ถึงความกลัว ทั้งๆ ที่ก่อนหน้าที่ได้คุยกันหลายครั้ง เรื่องการเตรียมตัวจากลา เธอมักบอก เสมอว่า เตรียมตัวมาแล้ว ถึงไม่พร้อม แต่เข้าใจ และไม่กลัว แต่วันนี้สิ่งที่ฉันรู้ผ่านสัมผัสนั้นคือผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลัง กลัวมากๆ เป็นธรรมดาที่เธอย่อมจะกลัว เป็นธรรมดามากๆ ที่คนหนึ่งจะกลัวความตาย และบ่อยครั้งที่คนเราไม่รู้ตัว ว่า เรากลัวความตาย ยิ่งเธอมีลูกที่ยังอยู่ในวัยเรียนนี้ ยิ่งเป็น เหตุหนึ่งที่ทำให้เธอกลัวการพลัดพรากนี้ ฉันไม่ได้ถามเธอว่า เธอกลัวหรือ...เพราะรู้ว่าคงไม่มี ประโยชน์ และเป็นไปได้ว่า เธออาจจะตอบว่า “เธอไม่กลัว" อยู่ดี ฉันได้แต่บอกเธอว่า ฉันอยู่ตรงนี้ ฉันจะดูแล ไม่ทอดทิ้ง เธอ ฉันสัญญาว่า จะดูแลให้เธอสุขสบายที่สุดเท่าที่จะทำได้ และ ฉันจะคอยดูแลลูกของเธอต่อไปด้วย ถ้าหากสามีอยากปรึกษา อะไรก็สามารถทำได้เช่นกัน เธอยิ้มทั้งน้ำตา และขอบคุณฉัน… จากหนังสือ #บทสนทนาสุดท้าย #LastConversations