ส่วนแนวทางปฏิบัติของคอมมูนประชาชนจะมีความเคร่งครัดราวกับระเบียบแบบแผนของทหาร มีการกำหนดกิจกรรมทั้งหมดในชีวิตประจำวัน ให้ทำงานตั้งแต่เช้าจรดเย็น แต่รัฐจะมีหลักประกันเรื่องปัจจัยพื้นฐานของชีวิต ได้แก่ บ้าน อาหาร เสื้อผ้า สถานเลี้ยงเด็ก การจัดการแต่งงาน การ รักษาพยาบาล บ้านพักคนชรา พิธีศพ เป็นต้น แต่ผลลัพธ์ของนโยบายก้าวกระโดดไกลกลับเลวร้ายอย่างหนัก โดยเฉพาะเรื่องของการผลิตเหล็กกล้าที่มุ่งหวังจะให้ผลิตได้เท่ากับอังกฤษในสมัยนั้น ผู้คนระดับสูงในรัฐบาลจีนต่างคาดหวังว่าผลผลิตจะต้องได้อย่างมหาศาล แต่กลับกลายเป็นว่าเหล็กกล้าที่ผลิตได้ราว 11ล้านตันจากนโยบายนี้กลับ มีคุณภาพเข้าเกณฑ์เพียง 8 ล้านตัน แต่สิ่งที่หนักยิ่งกว่าคือผลผลิตทาง ด้านการเกษตรที่สามารถเพิ่มผลผลิตได้เพียง 2% เท่านั้น เพราะการที่แรงงานมีการเคลื่อนย้ายขนานใหญ่มากเกินไป ทำให้แรงงานในชนบทหลายแห่งขาดแคลน เนื่องจากกิจการก่อสร้างในเมืองมีอัตราเพิ่มกว่า 87% กระทั่ง เกิดเป็นแรงต่อต้านจากเหล่าชาวนาจำนวนไม่น้อย ปัญหาใหญ่อีกเรื่องก็คือ กว่าที่เหมา เจ๋อตงจะรับรู้ว่านโยบายก้าวกระโดดไกลมีความผิดพลาดร้ายแรง ก็สายไปเสียแล้ว เนื่องจากเจ้าหน้าที่ท้องถิ่นจำนวนมากจงใจส่งข้อมูลและ ตัวเลขให้ดูดีขึ้นจนผิดไปจากสภาพความเป็นจริง ทำให้เหมา เจ๋อตงยังคง ผลักดันแผนก้าวกระโดดไกลต่อไป กลุ่มผู้นำของพรรคคอมมิวนิสต์เองก็ไม่ได้คัดค้านเช่นกัน จากหนังสือ #คิดอย่างจีน