การเดินทางอันยาวนานกว่า 15 กิโล แมพีพี่และลูกก็มาถึงบ้านของแม่ละ

แมพีพี่ "แม่ เปิดประตูที"

หลังจากแมพีพี่เคาะประตูก็ไม่มีเสียงตอบรับ

ลูก "กริ่งก็มีไม่กดรึ?"

แมพีพี่ "ตอนเช้าเราอ่านข่าวเจอคนกดกริ่งแล้วโดนไฟดูดตาย"

ลูก "ก็หาไม้แถวนี้มาใช้กดแทนก็ได้เปล่า"

แมพีพี่ "เราผิดไปแล้ว"

ลูก "ใช่ เจ้าเถียงแพ้แล้ว"

ทันใดนั้นเองแม่ของแมพีพี่ก็ออกมา

ลูก "จู่ ๆ ก็มา ยายต้องเป็นผีแน่นอน"

แมพีพี่ "ดี จะได้ทดลองได้ว่าผีมีลักษณะเป็นยังไง"

แม่ "มาพอดีเบย"

แมพีพี่ "จะบอกว่าให้ไปช่วยเก็บศพตนที่นอนอืดอยู่ในบ้านใช่มะ"

แม่ "เห็นเราเป็นคนอย่างไร"

ลูก "เนอะ อุตสาห์เป็นผีสร้างร่างให้คนเห็นได้ แต่กลับไม่มีปัญญาจัดการศพตัวเอง"

แล้วแม่ของแมพีพี่ก็เปิดประตูรับ 2 คนเข้ามาในบ้าน

แมพีพี่ "สัปดาห์ก่อนก็มาเยี่ยมแม่อะนะ พวกเรายังมากันบ่อยไม่พอใช่มะ"

แม่ "อ้าว จะบอกว่าบ่อยไม่พออยู่พอดี งั้นบอกว่าพอดีละกัน"

ลูก "เราง่วงละ ขอโหนบาร์เล่นก่อนแล้วค่อยเข้านอนละกัน"

แมพิพี่ "ช่วยให้กล่อมให้หลับฝันดีสินะ แทนที่จะยอมรับฝันร้ายบ้างแย่ เคยตัวเกิน"

ณ บาร์คู่ ขณะลูกของแมพีพี่โหนอยู่นั้น รอบที่ 30 ก็ได้หลับลงพอดี

แม่ "ตกลงเราตายไปแล้วจริง ๆ"

แมพีพี่ "ก็รู้ มีไรพิเศษกว่านี้จะบอกอีกมะ?"

แม่ "เราโกหกน่ะ แต่ความจริงคือลูกของเจ้าเพิ่งตายไป"

แมพีพี่ "หลับระหว่างโหนหัวฟาดพื้นตาย เราเดาได้ก่อนแม่อีก"

แม่ "งั้นเรื่องผีใต้เตียงล่ะรู้ยัง"

แมพีพี่ "เจ้าพูดแก้เกี้ยวแน่นอน"

แม่ "ไม่เชื่อก็ลองก้มดูใต้เตียงได้"

แมพีพี่ "ใช้โดรนส่องเอาละกัน"

ก็เอาโดรนมาและบังคับให้ลงไปใต้เตียง ปรากฎว่าใบพัดไปโดนสิ่งต่าง ๆ ใต้เตียงมากมาย

แม่ "โดรนเจ้าเสียหาย 80% แล้ว"

แมพีพี่ "ยะ... แย่ล่ะ"

ทันใดนั้นเองโดรนก็ระเบิดและทำให้เตียงแตกกระจายไป

แม่ "ผีใต้เตียงเลยพลอยตายไปด้วยเบย"

แมพีพี่ "น่าสงสาร ตายไปก็เอาผิดเราไม่ได้ กฎหมายไม่คุ้มครองผีอะนะ"

แม่ "ต้องรออนาคตจะดีกว่านี้"