นักเรียนใหม่ 3 คนได้ย้ายมาโรงเรียนคิดกิน

งองนาน "เราซ้ำชั้นมาร่วม 10 ปีแล้ว"

นักเรียนใหม่ 2 "งั้นเธอมาเข้ากลุ่มเราได้"

ทั้ง 4 คนก็โดดเรียนไปยังบ้านของครูใหญ่

นักเรียนใหม่ 1 "เราจะใช้ที่นี่เป็นที่ทำพิธีรับสมาชิกใหม่"

ครูใหญ่ "พวกเจ้ากล้าหาญมาก"

นักเรียนใหม่ 3 "ใช่แล้ว พิธีนี้ต้องใช้ความกล้าหาญมาก"

งองนาน "กล้าที่มาทำพิธีบ้านครูใหญ่ป่าว"

ครูใหญ่ "เจ้าทั้ง 4 ต้องโดนเรียกผู้ปกครองมา"

นักเรียนใหม่ 1 "ครูใหญ่ล่ะ ชั่วโมงเรียนแท้ ๆ มาอยู่บ้านไม่ออกไปทำงาน"

ครูใหญ่ "วื้ย ยังไม่ถึงชั่วโมงที่เราต้องไปที่โรงเรียน วื้ย ไรกล่าวหาไร วื้ย วื้ย"

งองนาน "พลาดแล้วล่ะครูใหญ่ งี้ก็ต้องถูกกำจัดเสียแล้ว"

นักเรียนใหม่ 1 "อือ ก็ไม่อยากทำอะนะ เลยพูดเพื่อกะต่อรองไปก่อน"

ครูใหญ่ "อย่าได้ลำบากเลย จริง ๆ เรากะฆ่าตัวตายอยู่แล้ว ไม่มีปัญหาชีวิตไรหรอกหนา"

แล้วครูใหญ่ก็วิ่งกระโดดลงบ่อลึกไป

นักเรียนใหม่ 2 "อะ หมดเรื่องละก็เริ่มพิธีเลยละกัน"

ทั้ง 3 ก็นำงองนานไปแช่น้ำในอ่างที่ได้มาจากเทือกเขาแอลป์

งองนาน "เหมือนเป็นการเกิดใหม่สินะ"

แล้วนักเรียนใหม่ 3 ก็คว้ามีดมา

งองนาน "เราจะโดนฆ่าแล้ว"

ทันใดนั้นนักเรียนใหม่ทั้ง 3 ก็ถูกวาปไปยังลานจอดรถร้างห่างออกไป 7 กิโลเมตร

งองนาน "อธิบายได้อย่างเดียวว่าเรามีเวทย์มนตร์ เป็นแม่มดแล้ว"

วันต่อมางองนานไปโรงเรียนก็พบกับครูใหญ่พอดี

ครูใหญ่ "บ่อนั้นจริง ๆ เป็นทางหนีลับของเรา"

งองนาน "ใครอยากรู้ ยังไม่ได้ถามซักหน่อย"

แล้วนักเรียนใหม่ทั้ง 3 คนก็เดินมา

นักเรียนใหม่ 2 "พวกเราทั้ง 3 คนก็เป็นแม่มดเหมือนกัน"

งองนาน "ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุกันเฮ้อ"

ครูใหญ่ "สรุปคือพวกเจ้าทั้ง 4 เป็นกลุ่มเดียวกันแล้ว การกระทำของใครคนนึงจะส่งผลไปถึงทุกคน"

นักเรียนใหม่ 1 "งั้นมาทดลองกัน"

ทั้ง 4 จึงตั้งวงไพ่กัน

ครูใหญ่ "ปกติแล้วคนชนะจะมีแค่คนเดียว แต่ตามที่ว่ามามันต้องเป็นชนะทั้ง 4 คนซึ่งเป็นไปไม่ได้"

หลังจากแจกไพ่เรียบร้อย ปรากฎว่างองนานแต้มสูงสุดชนะไป

ครูใหญ่ "มันจะเป็นอย่างนี้รึ?"

ทันใดนั้นเองนักเรียนใหม่ทั้ง 3 ก็กล่าวว่าตนก็ชนะเช่นกัน

ครูใหญ่ "ว่ามา"

นักเรียนใหม่ 1 "ยอมรับก็ได้ว่าเราแพ้"

ครูใหญ่ "อ้าว แล้วยังไง?"

นักเรียนใหม่ 1 "อำเล่นน่ะ เราชนะถูกแล้ว"

ครูใหญ่ "ติดลูปสินะ"

หลังจากโลกถูกดาวพฤหัสชน หลังจากนั้นโลกก็มีไฟใช้กันแค่วันละ 3 นาทีเท่านั้น

ชะนีมือขาว "แค่นี้ก็ดีแค่ไหนแล้ว"

เป็ดหงส์ "ไม่ เราเถียงเลย ดาวพฤหัสเป็นก๊าซ ชนไปก็ต้องไม่เป็นไรดิ"

ชะนีมือขาว "แถมควรจะมีพลังงานให้ใช้เพิ่มขึ้นด้วยใช่ม่า เพราะได้รับก๊าซมามากมาย"

เป็ดหงส์ "เราว่าเพราะส่วนกลางอยากเก็บก๊าซไว้ขายให้ผู้คนแพง ๆ แน่ ๆ เลยสร้างเรื่องโกหกมา"

ทั้ง 2 เห็นตามนั้น เลยไปหาประธานาธิบดีที่กำลังดูเกมแข่งบอลเอกภพคู่ขนานอยู่

พิธีกร "วันนีก็พบกับเนื้อทราย และเนื้อทรายจากเอกภพอื่นมาแข่งกัน"

เป็ดหงส์ "นักกีฬามีเยอะแยะดันให้ตัวเองมาแข่งกันเองหนอย"

ชะนีมือขาว "นี่ก็แผนของประธานาธิบดีอีกแน่ ๆ"

บนสนามเนื้อทรายก็เดินมา

เนื้อทราย "ถึงจะเป็นคนเดียวกันแต่พวกเราก็จะเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่กัน ผลประโยชน์ทับซ้อนอะนะ อย่างว่า"

พิธีกร "ต้องเป็นคำพูดที่เชื่อไม่ได้แน่นอน ใครจะกล้าพูดว่าจะไม่ยอมกันล่ะใช่ม่า"

แล้วตอนนั้นเองประธานาธิบดีก็เข้ามาพูดกระจายเสียง

ประธานาธิบดี "วันนี้ใครชนะเราจะเฆี่ยน 100 ที"

พิธีกร "คนแพ้โดน 1000 ทีไรงี้ใช่มะ?"

ประธานาธิบดี "มาทำเป็นรู้ทัน พิธีกร เจ้าต้องได้รับโทษไปใช้แรงงานที่ชายแดน"

พิธีกร "ลูกเมียเราล่ะ?"

ประธาฯ "ไปใช้แรงงานที่ชายแดนอีกฟากละกัน"

เนื้อทรายต่างเอกภพ "ผู้ปกครองของเอกภพนี้ปราณีเกินแย่"

ประธาฯ "เค งั้นพวกที่อยู่ในสนามแข่งนี้ทั้งหมดต้องถูกตัดหูทุกคน"

แล้วเป็ดหงส์และชะนีมือขาวก็เดินเข้ามา

เป็ดหงส์ "เจ้าหลอกพวกเราตลอดมาใช่ไม๊?"

ประธาฯ "ใช่ เรื่องผลจากดาวพฤหัสชนเราโกหก แต่เรื่องที่พูดเมื่อกี้คือทำจริงล่ะ"

ชะนีมือขาว "งี้ราคาก๊าซจะลดไม๊?"

ประธาฯ "หลังจากพูดเมื่อกี้เราก็ไปกดลดราคาลงในมือถือเบย"

การเดินทางอันยาวนานกว่า 15 กิโล แมพีพี่และลูกก็มาถึงบ้านของแม่ละ

แมพีพี่ "แม่ เปิดประตูที"

หลังจากแมพีพี่เคาะประตูก็ไม่มีเสียงตอบรับ

ลูก "กริ่งก็มีไม่กดรึ?"

แมพีพี่ "ตอนเช้าเราอ่านข่าวเจอคนกดกริ่งแล้วโดนไฟดูดตาย"

ลูก "ก็หาไม้แถวนี้มาใช้กดแทนก็ได้เปล่า"

แมพีพี่ "เราผิดไปแล้ว"

ลูก "ใช่ เจ้าเถียงแพ้แล้ว"

ทันใดนั้นเองแม่ของแมพีพี่ก็ออกมา

ลูก "จู่ ๆ ก็มา ยายต้องเป็นผีแน่นอน"

แมพีพี่ "ดี จะได้ทดลองได้ว่าผีมีลักษณะเป็นยังไง"

แม่ "มาพอดีเบย"

แมพีพี่ "จะบอกว่าให้ไปช่วยเก็บศพตนที่นอนอืดอยู่ในบ้านใช่มะ"

แม่ "เห็นเราเป็นคนอย่างไร"

ลูก "เนอะ อุตสาห์เป็นผีสร้างร่างให้คนเห็นได้ แต่กลับไม่มีปัญญาจัดการศพตัวเอง"

แล้วแม่ของแมพีพี่ก็เปิดประตูรับ 2 คนเข้ามาในบ้าน

แมพีพี่ "สัปดาห์ก่อนก็มาเยี่ยมแม่อะนะ พวกเรายังมากันบ่อยไม่พอใช่มะ"

แม่ "อ้าว จะบอกว่าบ่อยไม่พออยู่พอดี งั้นบอกว่าพอดีละกัน"

ลูก "เราง่วงละ ขอโหนบาร์เล่นก่อนแล้วค่อยเข้านอนละกัน"

แมพิพี่ "ช่วยให้กล่อมให้หลับฝันดีสินะ แทนที่จะยอมรับฝันร้ายบ้างแย่ เคยตัวเกิน"

ณ บาร์คู่ ขณะลูกของแมพีพี่โหนอยู่นั้น รอบที่ 30 ก็ได้หลับลงพอดี

แม่ "ตกลงเราตายไปแล้วจริง ๆ"

แมพีพี่ "ก็รู้ มีไรพิเศษกว่านี้จะบอกอีกมะ?"

แม่ "เราโกหกน่ะ แต่ความจริงคือลูกของเจ้าเพิ่งตายไป"

แมพีพี่ "หลับระหว่างโหนหัวฟาดพื้นตาย เราเดาได้ก่อนแม่อีก"

แม่ "งั้นเรื่องผีใต้เตียงล่ะรู้ยัง"

แมพีพี่ "เจ้าพูดแก้เกี้ยวแน่นอน"

แม่ "ไม่เชื่อก็ลองก้มดูใต้เตียงได้"

แมพีพี่ "ใช้โดรนส่องเอาละกัน"

ก็เอาโดรนมาและบังคับให้ลงไปใต้เตียง ปรากฎว่าใบพัดไปโดนสิ่งต่าง ๆ ใต้เตียงมากมาย

แม่ "โดรนเจ้าเสียหาย 80% แล้ว"

แมพีพี่ "ยะ... แย่ล่ะ"

ทันใดนั้นเองโดรนก็ระเบิดและทำให้เตียงแตกกระจายไป

แม่ "ผีใต้เตียงเลยพลอยตายไปด้วยเบย"

แมพีพี่ "น่าสงสาร ตายไปก็เอาผิดเราไม่ได้ กฎหมายไม่คุ้มครองผีอะนะ"

แม่ "ต้องรออนาคตจะดีกว่านี้"

มีการทดลองรถไทม์แมชชีน

โง้บ "รถนี้ต้องใช้ได้แน่นอนเราเชื่อใจเจ้า"

ม้อกผู้สร้าง "แหง๋ เราเก่งอะนะ อย่างว่า"

ไม่รอช้าทั้ง 2 ก็ขึ้นรถและขับไปซักพักก็วาบไปยุคอดีต 26 ปีที่แล้ว

โง้บ "ไปบ้านพ่อเราเบย"

ณ บ้านพ่อโง้บ

พ่อ "เจ้าคือลูกเราที่มาจากอนาคต เราแน่ใจ"

ม้อก "เหลวไหลไร้สาระ การย้อนอดีตมีจริงที่ไหนกัน"

พ่อ "การเดินทางข้ามเวลาไม่มีจริงสินะ เค เราเพี้ยนไปเอง"

ม้อก "ใช้ไม่ได้ ไม่คิดว่าสิ่งที่เป็นไปไม่ได้จะเป็นไปได้"

พ่อ "เราใจแคบเกินไป เลิกมีชีวิตละ"

แล้วพ่อก็กระโดดแยกร่างเป็น 8 ส่วนตายลง

โง้บ "แสดงว่าเราจะไม่ได้เกิดมาแล้ว"

ม้อก "เสียใจด้วย ไม่ใช่ความผิดใครละกัน อย่าโทษตัวเองเลย"

โง้บ "อือ ว่าแต่ทำไมร่างเราไม่หาย..."

พูดไม่ทันจบร่างโง้บก็หายไป

ม้อก "ทั้ง ๆ ที่ต้องหายไปทันทีที่พ่อตายแท้ ๆ แสดงว่าต้องมีเงื่อนงำไรบางอย่าง"

ม้อกจึงไปยังโรงเรียนอนุบาลเฟวแก้ค่า

ม้อก "หลังจากที่เราเล่าเรื่องราวทั้งหมดแล้วมีใครคิดหาคำตอบได้บ้าง"

นักเรียน 33 "เป็นเพราะค่าการส่งผลมีความเฉื่อยแน่นอน"

ม้อก "มั่นใจงี้เราเชื่อเบย"

3 ปีต่อมานักเรียน 33 ก็ได้รับรางวัล ณ เวที

นักเรียน 33 "แม้โลกจะค้นพบแล้วว่าที่เราพูดมานั้นผิด..."

ไม่ทันขาดคำนักเรียน 33 ก็ถูกยึดรางวัลและถูกเชิญออกจากงานในทันที

นักเรียน 33 "พอเราไม่มีค่าแล้วก็โดนไล่ยังกะหมูกะหมา"

ม้อก "แหง๋อยู่แล้ว"