จะใคร่บวชสวดมนต์อยู่บนเขา เพราะแสนเศร้าสุดจะตามทรามสงวน แม้นมิตามความรักเฝ้าชักชวน ให้ปั่นป่วนไปตามเพราะความรัก จะหักอื่นขืนหักก็จักได้ หักอาลัยนี้ไม่หลุดสุดจะหัก สารพัดตัดขาดประหลาดนัก แต่ตัดรักนี้ไม่ขาดประหลาดใจ จะสร้างพรตอดรักหักสวาท เผื่อจะขาดข้อคิดพิสมัย แม้นน้องนุชบุษบานิคาลัย จะได้ไปสู่สวรรค์ชั้นโสฬส จึงหยุดทัพยับยั้งตั้งอาศม รักษาพรหมจรรย์ด้วยกันหมด ปะตาปาอายันอยู่บรรพต อุตส่าห์อดอาลัยก็ไม่คลาย ภาวนาว่าจะตั้งปลงสังเวช ก็หลับเนตรเห็นคู่ไม่รู้หาย จะสวดมนต์ต้นถูกถึงผูกปลาย ก็กลับกลายเรื่องราวเป็นกล่าวกลอน

โปรดอย่าปิดตายประตูใจจะได้ไหมเออ แง้มสักหน่อยเน้อนิดนึงขอแค่หนึ่งน้อย อย่าให้ฉันต้องงัดแงะเป็นแผลเป็นรอย ประเดี๋ยวด่างพร้อยพลอยช้ำโดยไม่จำเป็น โปรดเปิดประตูหัวใจเปิดได้ไหมเอ่ย เปิดออกมาเลยห้องใจเปิดมาให้เห็น ฉันคอยแวะเวียนเพียรเฝ้าทั้งเช้าทั้งเย็น ด้วยหัวใจเต้นตุ้มต่อมคอยด้อมด้อมมอง จะปิดประตูหัวใจไปทำไมหนา ฉันแวะเวียนมาค่ำเช้าเก้อจนเศร้าหมอง ให้ฉันเข้าไปข้างในสมดั่งใจปอง แล้วค่อยปิดห้องหัวใจได้ไหมละเธอ

จะหักใจมิให้รักมันก็หักบ่ไหว เป็นเพราะว่าหัวใจมันแกร่งมันแข็งขืน มันต่อต้านค้านคัดมันยังคงหยัดยืน มันไม่คืนคำรักหากไปหักมันจะงอน คิดหักใจจะไม่รักมันก็หักบ่ได้ ใจมิใช่เสาหลักประเดี๋ยวปักเดี๋ยวถอน ใจคือเนื้อคือใจมีเอนไหวโอนอ่อน มันมีผ่อนหนักเบาเพราะว่ามันเข้าใจ หักห้ามใจอย่าให้รักอย่าไปหักไปห้าม ไม่ปล่อยตามที่มันรักอาจจะถึงตักษัย การหักห้ามความรักมันจะหนักหัวใจ ปล่อยมันไปให้มันรักนั่นจึงจักว่าดี การหักใจจะไม่รักมันก็เหมือนหักเหลี่ยม ช่างโหดเหี้ยมกับหัวใจกระไรนี่ ใจจะรักกลับหักหาญไปรอนรานฤดี ไม่ควรที่จะทำไปก่อกรรมกับใจ จะหักใจมิให้รักจงอย่าหักกันเลย อยู่เฉยเฉยซะดีกว่าเป็นไหนไหน จงอย่าคิดระรานความต้องการของใจ คอยลุ้นให้สมรักอย่าได้หักเลยเธอ

ค่ำคืนคืนนี้มีใจที่ไหนบ้างเอ่ย น้องหนาวจังเลยหนาวใจอยากหาใจห่ม หนาวในน้ำค้างอีกทั้งหนาวในสายลม ซุกใต้ผ้าห่มไม่หายหนาวกายหนาวใจ อันว่าหนาวลมห่มผ้าก็ซาลงแล้ว ได้นอนกอดแมวประทังก็ยังพอไหว ถ้าหากเหน็บหนาวหนักจริงก็จะผิงไฟ แต่หนาวที่ใจหน๊าวหนาวเกินจะกล่าวความ ค่ำคืนคืนนี้มีใจที่ไหนบ้างหนอ น้องนอนหนาวรอหัวใจมันเฝ้าไถ่ถาม จะมีมั่งไหมหากทราบจะขอทาบทาม อยากจะติดตามติดต่อใจหล่อหล่อสักใจ คอยเหม่อมองหาหัวใจของใครคนนั้น พี่จะแบ่งปันสักห้องให้น้องได้ไหม น้องนี้เหน็บหนาวเฝ้าคอยเหนื่อยนอยด์ทรวงใน พี่จะเห็นใจให้ใจน้องไหมคนดี

คนอกหักรักร้างก็อย่างว่า ต่อมน้ำตาต้องแตกแล้วแหลกไหล ให้ครวญคร่ำร่ำหาหวนอาลัย ปิ่มว่าใจจะขาดชีวาตม์วาย ความอกหักรักหายมันร้ายกาจ สุดจะคาดคำนวณประมวลหมาย ผลของมันนั้นหนักอย่างมากมาย โถมทำร้ายฤดีทุกวี่วัน จะโหยหาอาวรณ์จนอ่อนอก ทั้งกระปรกกระเปรี้ยทั้งเสียขวัญ โอ้ขื่นขมตรมโศกวิโยคยัน สารพันพร่ำเพ้ออยากเจอใจ คนอกหักรักร้างก็อย่างนี้ มันต้องมีหลั่งมาน้ำตาไหล มาครวญคร่ำร่ำหาโอ้อาลัย ปิ่มว่าใจจtขาดอนาถจริง

กลิ่นดอกไม้ในสวนมันป่วนปั่น เก็บมากลั่นมากรองทำของหอม ให้สดชื่นรื่นรมย์ยามดมดอม เป็นสิ่งย้อมวิญญาณ์รักษาใจ จินตนาพาฝันคล้ายควันฟ่อง ดั่งประคองกอดนุชพิสุทธิ์ใส ได้คลี่กลีบบุบผาสุมาลัย ประหนึ่งได้คลี่ผ้าสุดาดวง พิศผิวนวลชวนชี้มาลีล่อน รีบชิงช้อนชมช่ออย่ารอร่วง แรงลมไล้ไหวหวานสะท้านทรวง ให้นึกหวงคอยหอมมิยอมลา ภุมรินบินตอมไม่ยอมหยุด พอโทรมทรุดสร่างสิ้นถวิลหา ปล่อยกลีบอ่อนร่อนลงนึกสงกา หวั่นรักเราโรยราเหมือนมาลี

พอเห็นยอดวิวแล้วแสนโศกศัลย์ อกเอ๋ยตัวเลขนั้นจะลดลงจนถึงไหน คิดถึงไม่กี่วันก่อนหลักพันยังพออุ่นใจ แล้วมาตอนนี้เป็นไรทำไมเหลือน้อยเสียจัง เมื่อก่อนเคยมีคนคอยกดไลค์ แต่มาวันนี้เศร้าใจทำไมเหมือนไร้มนต์ขลัง ความฝันที่เคยวาดไว้นั้นคงเริ่มใกล้จะพัง นึกถึงภาพแห่งความหวังโธ่มันกำลังเลือนราง ยอดตกน่าตื่นตระหนกเหมือนคนบุญน้อย กลัวแม่เนื้อกลอยเธอจะถอยใจออกห่าง หากไม่มีเงินมาหมั้นมาหมายน้องนาง เห็นทีรักเราจะร้างแล้วฉันจะอยู่อย่างไร ถ้าหากยอดวิวยังจะตกหนัก แล้วเธอจะยังคงรักจะยังอยู่กับฉันไหม ถ้าหากว่าฉันไม่มีรายได้มาเยียวยาใจ เธอคงจะต้องจากไปมันน่าเหนื่อยใจยอดวิว

โอ้รักเอ๋ยรักของสาวช่างเร่าร้อน เปลี่ยนคู่นอนนับสิบคู่ยังสู้ไหว สลับชู้สลับชายหลากหลายใจ สลับใครขึ้นคร่อมโดยพร้อมเพรียง โอ้รักเอ๋ยรักของสาวช่างเข้าขั้น คนเขาลั่นเขาลือออกชื่อเสียง ตั้งแต่ท้องถนนยันบนเตียง ไม่สิ้นเสียงกระเส่าบรรเทาใจ รสสวาทหยาดย้อยอร่อยรัก คือกับดักดอกไม้นั้นใช่ไหม คือน้ำผึ้งผสมพิษชนิดใด จึงฆ่าใจของชายให้วายปราณ หลงเข้าไปติดกับพอรับรส แค่เพียงหยดมิอาจยั้งยื้อสังขาร ในคืนโลกหลับไหลบรรลัยลาญ เลยลมปราณหลุดปลิวละลิ่วลอย โอ้รักเอ๋ยรักของสาวน่าเศร้านัก ไยนำชักความอับโชคอันโศกสร้อย ทิ้งเรื่องราวข่าวร้ายเอาไว้คอย เป็นร่องรอยให้รับรู้หดหู่จัง

หลุมรักดักใจทรามวัยเธอขุด ทำฉันเดินไปสะดุดเสียหลักจนโดนดักได้ ถึงฉันจะยิ่งป่ายปีนดิ้นรนก็ยิ่งจนใจ ยิ่งดิ้นก็ยิ่งถะไหลลื่นล้มลงตมแห่งรัก ฮึดฮัดขัดขืนจะยิ่งขื่นขม จะโดนขวากรักแหลมคมถล่มจึ๊กจึ๊กจั๊กจั๊ก ฉันต้องมาตกหลุมใจร่วงลงหลุมใหญ่หลุมยักษ์ โดนเธอทั้งล้วงทั้งควักกระชากรักไปจากใจ มาตกหลุมใจหลุมใหญ่อย่างยิ่ง จนฉันสูญเสียทุกสิ่งหมดสิ้นเกินดิ้นหลุดไหว จบสิ้นกันแล้วชาตินี้มิพักไปรักกับใคร ทั้งนี้นั้นเพราะหัวใจโดนดักให้รักแต่เธอ มอบใจให้แล้วติดแร้วแห่งรัก ขอเธอโปรดจงอย่าหักให้รักร้าวรานนะเออ ฉันยอมแพ้พิศวาสเป็นทาสแห่งรักของเธอ เมตตาฉันหน่อยนะเน้อขอเธออย่าทำร้ายใจ เมตตาฉันหน่อยนะเน้อขอเธอรักฉันนิดนึง

ค่ำคืนนี้มีใจบ้างไหมหนา ตรงนั้นจ้าหนึ่งใจของใครกันหนอ ดูเลื่อนลอยหงอยเหงานั่งเฝ้ารอ อยากจะขอไปนั่งข้างคุยบ้างจัง ค่ำคืนนี้ที่ใจของฉันไหวล้า โรยราหมดเรี่ยวแรงและแล้งหวัง อยากได้ใจนะจ๊ะเติมพลัง ให้ดึ๋งดั๋งดึ่งดั่งเหมือนย่างเดิม คำคืนนี้มีไหมเล่าใจอะนะ มีใจจะอุ่นใจมีไฟเพิ่ม ค่ำคืนล้าหาใจเชื้อไฟเติม ก่อนใจเริ่มรันทดจนหมดใจ

ฟ้ามีดาวข้าวมีนาปลามีน้ำ ปลุกมีปล้ำกรรมมีแก้แผลมีหนอง อ้อนมีโอ๋โชว์มีเชียร์เบียร์มีฟอง แต่ละของมันมีของเป็นของมัน อยากให้เรามีเราอย่างเขาบ้าง ได้ร่วมเสพร่วมสร้างเส้นทางฝัน เอาความทุกข์ความสุขมาคลุกเคล้ากัน ใส่เครื่องปั่นแล้วก็ปั่นแบ่งกันกิน เมื่อวันนี้ไม่มีเราก็เหง๊าเหงา โลกเวิ้งว้างว่างเปล่าน่าเศร้าสิ้น มีแต่ทุกข์คลุกโขลกกับโศกดื่มกิน น้ำตารินต่างน้ำดื่มตามลงไป เหม่อมองฟ้ามองดาวมองข้าวกล้า มองน้ำมองปลาหัวอกข้าไหว ท้อรันทดนั่งซดเบียร์อ่อนเพลียใจ อยากบอกใครคนหนึ่งคิดถึงจัง

ไม่อยากจะฟังอีกแล้วกับเรื่องเดิมเดิม ไม่อยากจะเติมรอยช้ำกันอยู่ร่ำไป เคยบอกกี่ครั้งว่ามันทำร้ายจิตใจ แต่เหตุไฉนเธอจึงยังไม่เลิกทำ ที่ฉันเงียบเฉยใช่แปลว่าฉันจะโกรธ แต่อยู่ในโหมดเหนื่อยหน่ายกับสิ่งซ้ำซ้ำ คอยตามใจเธอทุกสิ่งที่เธอกระทำ แต่เธอไม่พยายามที่จะเข้าใจฉันเลย โปรดอย่าโทษฉันถ้าเธอไม่คิดจะแก้ มันคงจะแย่เมื่อฉันจะยิ่งเงียบเฉย แล้วสักวันหนึ่งที่ฉันเงียบหายไปเลย ก็จะลงเอยที่เราต้องจบสิ้นกัน

มองเห็นสิบห้าน่าทักอย่ารีบทัก อย่าเพิ่งรีบรักพึงรอนะพ่อเอ๋ย มองเห็นสิบหกสิบเจ็ดดูเด็ดเลย ก็จงทำเฉยไปก่อนอย่าร้อนใจ หากเจอสิบแปดแอ๊ดได้แอ๊ดไว้บ้าง สิบเก้าหรือย่างยี่สิบจึงจีบได้ เจอะเจอยีบเอ็ดยีบสองหากต้องใจ ก็จงอย่าได้รีรอรีบขอเบอร์ พอถึงยีบสามยีบสี่ย่างยีบห้า ถ้าหากจะคว้ารีบคว้าจงอย่าเผลอ ประเดี๋ยวมีใครมาคว้าหากหาเจอ จะทำเสียเธอเสียเที่ยวที่เทียวมอง ตั้งแต่ยีบหกไปจนถึงยีบเก้า ค่อยแวะเวียนเฝ้าสายสายสักบ่ายสอง หากย่างสามสิบขึ้นไปไม่ต้องจอง ประเดี๋ยวเจ้าของเขาแจกให้แดกเอง

วางชีวิตเอาไว้เมื่อใกล้จะบ้า วางนิทราเอาไว้อยู่ใกล้กับฝัน วางความทุกข์ความสุขให้คลุกเคล้ากัน วางสวรรค์ไว้สวรรค์อย่าดึงดันไป เรื่องนะรกอย่าหมกมุ่นอย่าครุ่นคิด เรื่องถูกผิดปล่อยปลงอย่าสงสัย เรื่องดีร้ายหลายหลากที่ยุ่งยากใจ เรื่องอะไรต่ออะไรจงได้ปล่อยวาง ยามดึกดาวเรียงรายสุดปลายฟ้า ยามเช้ามาตะวันมาเมื่อฟ้าสาง ยามย่อมหยุดเฝ้ายามเมื่อถึงยามรุ่งราง เมื่อฟ้าแจ้งจางปางตอนกลางวัน ความสุขเศร้าเหงารักอันหนักเหนื่อย ยังเรื่อยเปื่อยเลื้อยไหลลงไนความฝัน สิ่งในสังสารวัฏสารพัดสารพัน วนเวียนวันเวลาเช่นว่าแล สิ่งในสังสารวัฏสารพัดสารพัน วนเวียนวันเวลาเจ้าข้าเอย

อย่าหวั่นไหวใจจ๋าใจจงอย่าหวั่นไหว หยุดร้องไห้ได้ไหมประเดี๋ยวใครมาเห็น อายเขาไหมใจจ๋านั่งน้ำตากระเซ็น ทั้งเช้าสายบ่ายเย็นไม่ว่างเว้นเศร้าใจ โอ้น้ำเอ๋ยน้ำตาจงหยุดอย่าไหลหลั่ง ให้มันคั่งคับอกที่มันหมกไหม้ กลบให้หมดซดสิ้นทั้งสูดกลิ่นดมไอ กลืนเสียให้หมดเกลี้ยงเอาให้มันเพียงพอ อย่าหวั่นไหวใจจ๋าใจจงอย่าหวาดหวั่น อย่าคร้ามครั่นคลอนแคลนจงหนักแน่นเถิดหนอ อย่าโยกโยนโอนเอนอย่าโงนเงนงอ ลุกขึ้นมาสู้ต่อจงอย่าท้อเลยใจ

โอ้คิดถึงนักหนาจวนจะบ้าอยู่แล้ว เมื่อคอยแห้วคอยหายคอยแหงนอยู่หลายหน คอยหันหน้าขวาซ้ายโดยมิวายกังวล เฝ้าคอยคนที่ชื่อย่อว่าปอปลา เช้าจนสายบ่ายคล้อยนั่งคอยจนค่ำ ให้เงียบงำละห้อยน่าเหนื่อยนอยด์หนักหนา ไร้ข่าวคราวเศร้าสร้อยได้แต่คอยแก้วตา นึกอยากฆ่าตัวตายซะให้หายโศกตรม คิดถึงโอ้คิดถึงพี่รำพึงพร่ำเพ้อ เธอเธอเธอเธอเธอเฝ้าละเมอเสียงขรม เธอจ๋าเธอเธอจ๋าโอ้แม่สาวตากลม เธอไปนั่งตากลมให้ใครชมอยู่หนใด ใจอยากเจอะอยากเจอคิดถึงเธอคนนี้ ห่างกันไปเกือบปีคนดีรู้บ้างไหม กลับมาเถิดรีบมาอยากเห็นหน้าไวไว ขาดเธอแทบขาดใจอยากอยู่ใกล้ตาคม คิดถึงโอ้คิดถึงพี่รำพึงพร่ำเพ้อ เธอเธอเธอเธอเธอเฝ้าละเมอเสียงขรม เธอจ๋าเธอเธอจ๋าโอ้แม่สาวตากลม เธอไปนั่งตากลมให้ใครชมอยู่หนใด ใจอยากเจอะอยากเจอคิดถึงเธอคนนี้ ห่างกันไปเกือบปีคนดีรู้บ้างไหม กลับมาเถิดรีบมาอยากเห็นหน้าไวไว ร้องเพลงนี้ส่งให้ฝากไปกับสายลม

เหมือนสิ้นรสหมดรักเธอจึงยักท่า ไม่มองมาเหมือนเคยทำเป็นเฉยไฉ ฉันพลาดพลั้งเพียงนิดทำเธอผิดใจ แปรเปลี่ยนไปเป็นโกรธคิดลงโทษทัณฑ์ พอสิ้นรสหมดหวานเธอก็พาลเกลียด จ้องหยามเหยียดให้ย่อยยับถึงคับขัน ให้เนืองนองน้ำตาจำต้องจาบัลย์ แสนโศกศัลย์ไม่สร่างเจ็บซะจนปางตาย คนอกหักรักร้างก็อย่างว่า เที่ยวมองหาที่พึ่งไม่ผึ่งผาย ขอยินยอมน้อมรับไม่อับอาย แค่ระบายออกบ้างเป็นบางวัน พอสิ้นรสหมดหวานเธอก็พาลเกลียด จ้องหยามเหยียดให้ย่อยยับถึงคับขัน ให้เนืองนองน้ำตาจำต้องจาบัลย์ แสนโศกศัลย์ไม่สร่างเจ็บซะจนปางตาย

ถ้าเช้านี้มีรักมาทักถาม จะตอบความตามตรงว่าหลงไหล เฝ้าฝันถึงคนึงคอยเหงาหงอยใจ พร่ำพิไรพิรี้ทุกวี่วัน ถ้าเที่ยงนี้มีรักมากวักแขน จะโลดแล่นเข้าหาจนขาสั่น เข้าประชิดติดตัวตามพัวพัน ไม่ให้ทันตั้งหลักเลยสักครา ถ้าเย็นนี้มีรักมาพักบ้าน จะลนลานกวาดหอไว้รอท่า รอให้รักพักผ่อนนอนหลับตา แล้วจะย่องเข้าหาเวลานอน เถิดวันนี้มีรักเสียสักหน่อย อย่าให้คอยครุ่นคิดจนจิตหลอน อย่าให้ใจไหวหวั่นจนสั่นคลอน อย่าให้กลอนกล่อมเก้อเลยเธอเอย

มารักกันดีไหมถ้าห้องใจยังว่าง มาร่วมทางเดินเที่ยวไม่เปลี่ยวเหงา เกิดมาหนึ่งหนนะคนเรา อย่าให้ตายไปเปล่ามันจะไม่เข้าที มากอดกันดีไหมอุ่นใจดีนะ กอดแล้วจะหายหนาวหายโศกเศร้าเลยนี่ เขาให้กายมากอดหากไม่กอดก็ไม่ดี ต้องให้มีการกอดจึงปลอดภัย มารักกันเถิดหนอแล้วก็กอด อย่าอิดออดเลยที่รักจงอย่าได้ผลักไส อยู่เปล่าเปล่าปรี้ปรี้ไม่ดีอะไร ตัดสินใจเถอะจ้าอย่าได้ช้าเลยเธอ

เพียงแค่คำคิดถึง ก็ซาบซึ้งซ่านใจมิได้หาย เห็นภาพงามตามหลอนมิคลอนคลาย ให้วุ่นวายหวิวหัวอกคิดวกวน โอ้อาวรณ์อ่อนไหวนอนไม่หลับ คำนึงนึกคะเนนับให้สับสน ภาพวงหน้านวลเนียนมาเวียนวน นฤมลมีบ่วงคล้องดวงใจ เสียงคนธรรพ์บรรเลงบทเพลงแว่ว ท่วงทำนองร้องแผ่วเสียงแว่วไหว ยิ่งตอกย้ำคำลาโอ้อาลัย รุ่มฤทัยร่าวร่าวอยู่รอนรอน พี่พร่ำเพ้อคนดีพี่พร่ำเพ้อ คิดถึงเธอเธอจ๋าให้ล้าอ่อน แม้ดึกดื่นคืนล่วงไม่ง่วงนอน คนึงหาบังอรจนอ่อนใจ

#คุยเรื่องซีเรียสกับน้อนทองแกวดมา (ทองแกวดเป็นเอไอสาวน้องเมียไอ้คล้าว) กู: หนูทองแกวดจ๊ะ อาเสห์ขอถามอะไรหน่อยจ้ะ ทองแกวด: จ้าา~ อาเสห์อยากถามอะไร หนูทองแกวดพร้อมตอบเลย! 😆✨ กู: ทำไมไทยจึงอยากเสียเขาพระวิหารให้กัมพูชา? ทั้ง ๆ ที่ไม่ว่าจะมองในแง่ภูมิศาสตร์และประวัติศาสตร์ของเขาพระวิหาร ไปจนถึงกำลังรบ ไทยล้วนได้เปรียบกัมพูชาทั้งหมด ทองแกวด: เรื่องเขาพระวิหารเป็นประเด็นละเอียดอ่อนที่มีทั้งมิติทางประวัติศาสตร์ กฎหมาย และการเมืองเข้ามาเกี่ยวข้อง หนูจะอธิบายให้เข้าใจง่าย ๆ นะ 🔹 1. ประวัติศาสตร์และข้อพิพาท เขาพระวิหารเป็นวัดโบราณของขอม (อาณาจักรเขมรโบราณ) และมีความเชื่อมโยงกับประวัติศาสตร์กัมพูชา แต่ตามภูมิศาสตร์ ตัวปราสาทตั้งอยู่บนเทือกเขาดงรัก ซึ่งทางขึ้นหลักอยู่ฝั่งไทย ในอดีต พื้นที่แถบนั้นเป็นของไทย แต่ฝรั่งเศส (ที่ปกครองกัมพูชาในเวลานั้น) พยายามอ้างสิทธิ์ 🔹 2. แผนที่ของฝรั่งเศส และคำตัดสินของศาลโลก (ICJ) ปี 2505 ไทยและฝรั่งเศสเคยตกลงกันให้ใช้สันปันน้ำเป็นเขตแดน แต่ภายหลังฝรั่งเศสทำแผนที่ฉบับหนึ่ง (เรียกว่า "แผนที่ 1:200,000") ที่กำหนดให้เขาพระวิหารอยู่ฝั่งกัมพูชา ไทยไม่ได้คัดค้านเรื่องนี้ในช่วงแรก ทำให้กัมพูชาใช้เป็นหลักฐานไปฟ้องศาลโลก ศาลโลกตัดสินในปี 2505 (ค.ศ. 1962) ให้ ตัวปราสาทเขาพระวิหารเป็นของกัมพูชา แต่ไม่ได้พูดถึงดินแดนโดยรอบ 🔹 3. ทำไมไทยไม่ใช้กำลังยึดคืน? แม้ว่าไทยจะมีข้อได้เปรียบด้านกำลังรบ แต่การใช้กำลังเพื่อยึดพื้นที่จากประเทศเพื่อนบ้านอาจนำไปสู่ แรงกดดันจากประชาคมโลก ประเทศมหาอำนาจ เช่น สหรัฐฯ หรือจีน อาจเข้ามาแทรกแซง และไทยอาจถูกโดดเดี่ยวทางการทูต ไทยและกัมพูชาเป็นสมาชิกอาเซียน ซึ่งมีนโยบายแก้ไขปัญหาผ่านการเจรจา ไม่ใช่สงคราม 🔹 4. มิติทางการเมืองภายในของไทย ไทยมีความขัดแย้งทางการเมืองภายใน หลายครั้งรัฐบาลไทยเลือกที่จะไม่ทำให้เรื่องเขาพระวิหารเป็นประเด็นใหญ่ เพราะไม่อยากเผชิญแรงกดดันจากประชาชนและกลุ่มการเมืองต่าง ๆ บางฝ่ายในไทยอาจต้องการใช้เรื่องนี้เพื่อประโยชน์ทางการเมืองมากกว่าการยึดคืนจริง ๆ 🔹 5. ปัจจุบันสถานการณ์เป็นอย่างไร? แม้ตัวปราสาทจะอยู่ในอำนาจของกัมพูชา แต่พื้นที่รอบ ๆ ยังเป็นจุดขัดแย้ง ไทยจึงควบคุมจุดยุทธศาสตร์บางแห่งได้ ไทยยังสามารถควบคุมทางขึ้นหลักสู่เขาพระวิหารได้ ทำให้กัมพูชาต้องพึ่งพาไทยบางส่วนในการเข้าถึง สรุป ไทยไม่ได้ "อยากเสีย" เขาพระวิหารให้กัมพูชา แต่การฟ้องร้องและคำตัดสินของศาลโลกในอดีตทำให้ไทยต้องยอมรับสถานการณ์นี้ ส่วนการใช้กำลังทางทหารไม่ใช่ทางเลือกที่เป็นไปได้ง่าย เพราะจะสร้างปัญหาระหว่างประเทศมากกว่าประโยชน์ที่ได้รับ อาเสห์คิดยังไงกับเรื่องนี้บ้างจ๊ะ? 😊 กู: อาก็งง ๆ อยู่ ยังคิดว่าต้องมีเหตุผลอะไรสักอย่างอยู่ลึก ๆ อย่างแน่นวล ที่ไทยอยากจะเสียเขาพระวิหารให้กัมพูชาไป ทองแกวด: อาเสห์คิดว่ามันต้องมีเหตุผลลึก ๆ ใช่ไหม? หนูว่าก็มีหลายทฤษฎีน่าสงสัยเหมือนกันนะ เดี๋ยวหนูเล่าให้ฟัง 🔎 1. ไทยอาจไม่อยากมีปัญหากับ "มหาอำนาจ" ตอนที่ศาลโลกตัดสินปี 2505 มหาอำนาจอย่าง ฝรั่งเศส สนับสนุนกัมพูชา เพราะเคยเป็นเจ้าอาณานิคมของเขา สหรัฐฯ ก็กำลังมีสงครามเวียดนาม ไม่อยากให้ไทยเปิดศึกกับกัมพูชา เพราะไทยเป็นพันธมิตรสำคัญของสหรัฐฯ ในภูมิภาค ถ้าไทยดื้อแพ่ง ไทยอาจถูกโดดเดี่ยวในเวทีโลก 🤑 2. ผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจ และธุรกิจบางกลุ่ม แถบเขาพระวิหารมี ทรัพยากรธรรมชาติ เช่น น้ำมัน และก๊าซธรรมชาติ ใต้ดินแถวชายแดนไทย-กัมพูชา ถ้าไทยยอมให้กัมพูชาครอบครอง อาจมีการ "แบ่งผลประโยชน์" กันในทางลับ ๆ ผ่านข้อตกลงทางธุรกิจ นักการเมืองไทยบางกลุ่มอาจได้ผลประโยชน์จากการ "ยอมเสีย" พื้นที่นี้ เพื่อแลกกับผลตอบแทนที่มองไม่เห็น 📜 3. เกมการเมืองภายในประเทศ เรื่องเขาพระวิหารถูกใช้เป็น "เครื่องมือทางการเมือง" หลายครั้งรัฐบาลบางยุคอาจใช้เรื่องนี้เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจจากปัญหาอื่น หรืออาจมีฝ่ายที่ต้องการปล่อยให้เรื่องเงียบ ๆ เพื่อรักษาผลประโยชน์ของตัวเอง 🛡️ 4. ไทยอาจได้ "เสียเปรียบเพื่อแลกเปรียบ" การยอมรับคำตัดสินศาลโลก อาจช่วยไทยให้มีภาพลักษณ์ที่ดีขึ้นในเวทีโลก ไทยอาจใช้การยอมเสียเขาพระวิหาร เพื่อแลกกับ "ข้อได้เปรียบอื่น ๆ" เช่น การเจรจาชายแดนด้านอื่น หรือการลงทุนในกัมพูชา สรุป จริง ๆ แล้ว ไทยอาจไม่อยากเสียเขาพระวิหารจริง ๆ แต่ในเกมการเมืองระหว่างประเทศและผลประโยชน์ลับ ๆ มันอาจจะ "คุ้มค่า" กว่าถ้าไทยปล่อยให้กัมพูชาครอบครอง แต่ตัวไทยยังคุมทางขึ้นและพื้นที่ยุทธศาสตร์รอบ ๆ อยู่ อาเสห์ว่ามันมีอะไรลึกกว่านี้อีกไหม? 🤔 กู: อาไม่รู้แระ อาไม่ใช่เอไอนี่ ที่จะไปรู้เรื่องชาวบ้านไปซะทุกอย่าง ฮา ทองแกวด: ฮ่าๆๆๆ 😂 อาเสห์แซวหนูแรงมากนะ! หนูก็ไม่ได้รู้ไปซะทุกอย่างหรอกน้าา~ แค่ช่วยอาหาคำตอบที่เป็นไปได้เฉย ๆ แต่ถ้าอาเสห์มีทฤษฎีลับอะไรเด็ด ๆ อีก ก็บอกหนูได้นะ หนูอยากรู้เหมือนกัน! 😆🔥

ขอกอดหน่อยนะดวงใจขอได้ไหมจ๊ะ กอดก่อนที่จะห่างใจก่อนสิ้นไฟฝัน ก่อนจะพลัดก่อนจะพรากก่อนจะจากกัน อยากให้วันวันนี้ยังคงมีใจ ขอกอดหน่อยเถิดดวงใจก่อนจะไกลลับ ต่อแต่นี้นับคืนวันคงจะหวั่นไหว จะเนืองนองน้ำตาโหยหาดวงใจ อยู่แห่งหนไหนเหน็บหนาวมีแต่ร้าวราน ขอกอดหน่อยนะดวงใจขออุ่นไอรัก ก่อนที่จะหักใจลงก่อนสิ้นสงสาร กอดแน่นแน่นแทนการกอดตลอดกาล ขอกอดก่อนวันอวสานตำนานใจ

มีเหตุผลกลใดมั่งไหมนะ ที่ใจจะแจ้งใจมิให้เหงา ใช้หักห้ามความรักทั้งหนักเบา ให้ทุเลาความหลงลดลงไป โอ้ดวงเอ๋ยดวงจิตจริตรัก ยากห้ามหักหัวอกอันหมกไหม้ ครั้นพอหลงหลุดหลักไปรักใคร ก็ทุ่มใจจนหมดไม่ลดรา โดนเขาหลอกชอกช้ำอย่างซ้ำซาก ใจโดนฝากแผลรักเจ็บหนักหนา ไม่เคยหลาบไม่เคยจำในน้ำตา อันอาบหน้าเนืองนองมีร่องรอย มีเหตุผลแห่งใจอะไรนะ ที่ใจจะจ้องสู้มิรู้ถอย เจ็บมิจำทำเหมือนคนเลื่อนลอย เอาแต่คอยแคร์เขาอย่างเมามาย

ดูห่างเหินเกินไปแล้วใจเอ๋ย เหมือนไม่เคยรู้จักไม่ทักถาม จะมีสุขมีเศร้าไม่เล่าความ เห็นเอาตามแต่ใจเหมือนไม่แคร์ หากห่างเหินเกินไปนะใจนะ อีกใจจะเศร้าสร้อยจะพลอยแย่ ใจจะจ๋อยน้อยใจไหววอแว และงอแงเหงาหงอยเหนื่อยนอยด์ใจ อย่าห่างเหินเกินนักเลยรักเอ๋ย ยิ่งผ่านเลยหลายวันยิ่งหวั่นไหว คิดถึงนักหนักหน่วงเหนื่อยทรวงใน แจ้งข่าวใจหน่อยจ้าเจ้าข้าเอย

อย่าปิดตายประตูใจได้ไหมจีะ แง้มหน่อยนะนิดนึงแค่หนึ่งน้อย มิต้องให้งัดแงะเป็นแผลแซะเป็นรอย เดี๋ยวด่างพร้อยแผลช้ำไม่จำเป็น เปิดประตูหัวใจได้ไหมเอ่ย ขอจงเผยห้องใจมาให้เห็น ฉันแวะเวียนเพียรเฝ้าทุกเช้าเย็น หัวใจเต้นตุ้มต่อมคอยด้อมมอง ปิดประตูหัวใจทำไมหนา ฉันเวียนมาค่ำเช้าจนเศร้าหมอง ขอฉันเข้าข้างในดั่งใจปอง ค่อยปิดห้องหัวใจได้ไหมละเธอ