ลมเอย
เจ้าโชยมาเชยใบหญ้าเวลารุ่งสาง
มาชุบชื่นให้ดอกไม้ที่แสนบอบบาง
หรือจะมาสร้างช้ำให้ใบไม้ชรา
เจ้าจะโปรยปรายสายฝนมาให้เย็นฉ่ำ
หรือเจ้าจะนำมาซึ่งพายุโถมถา
แม้นในที่นี้นั้นมีเจ้าแผ่วผ่าวมา
แต่ริมขอบฟ้าก็มีเจ้าพัดพิไร
ข้าเคยโอบกอดเจ้าไว้อยู่ในอ้อมอก
แต่แล้วคนอื่นก็กกกอดเจ้าไว้ได้
อยากรู้วิญญาญเจ้านั้นแท้จริงฉันใด
โปรดจงเผยใจเจ้ามาเถิดหนาลม

ชื่อเพลงว่า "อาว้าดม้าล๊าบเปอเหม่เวอบี" ภาษาอะไรนะเหรอ? ก็ไม่รู้ซินะ มันร้องเพี้ยนไปหมด ฟังไม่รู้เรื่องเลย แต่พอจะจับเสียงมันได้ว่าอย่างนั้น ก็เลยเอาตามนั้นซะเลย จริง ๆ แล้ว เราก็ไม่ต้องฟังให้รู้เรื่องหรอก ทีฟังเพลงแขก เพลงจีน เราก็ฟังไม่รู้เรื่องเหมือนกัน แต่เราก็ยังฟังได้ งั้นก็ฟังเพลงอาว้าดม้าล๊าบเปอเหม่เวอบีนี้ซะหน่อยจะเป็นไร?

ได้เห็นเพียงขา ยังไม่ได้เห็นไข่
ว่าเป็นยังไงมันแข็งดีไหม
เล็กหรือใหญ่เล่าเธอ
ฉันได้มาถึง
ก็อยากจะคลึงดูสักที คงจะดี
ขอคลึงฟรีได้ไหมเอ่อ
มาดูตามห้วงอารมณ์
ผสมกับความอยากจะคลึง
สักนิดนึงคิดเงินเท่าไหร่เหรอ
อย่าทำเป็นร้อง
คร่ำครวญจนปานจะเหมือนว่า
กำลังเจ็บขา ดูแย่หนักหนา
ประหนึ่งว่าไม่เคยเจอ
อย่าเศร้าใปนัก
อย่ากลัวว่ารักจะสั่นคลอน
ฉันเป็นเพื่อนนอน
ช่วยเธอถอยหมอน
ถอยให้เธอเองเสมอ
ฉันมาตามห้วงอารมณ์
ผสมกับความอยากจะคลึง
ได้แค่ดึงยังดีเหมือนได้เธอ
ใช่หลงใช่รัก ใช่หักไม่ลง
มันมีอารมณ์บ่องตง
มีควาประสงค์
จะแตะจะต้องสัมผัสเธอ
ขอแค่ขำขำ หากได้คลำอยู่อย่างนี้
อารมณ์จะดี จะเก็บความรู้สึกนี้
เอาไว้ในใจเสมอ
จึงมาตามห้วงอารมณ์
ผสมกับความอยากให้ฟัน
อย่ารำคาญตัวฉันเลยนะเธอ

เธอบอกจะไปจากฉัน
จะทิ้งกันทำไมเป็นอย่างนี้
ความรักร่วมสร้างกันมา
คิดว่าจะไปได้ดี
สุขใจอุ่นใจทุกที
เมื่อมีเธออยู่เคียงทุกวัน
บอกเธอแล้วใช่ไหม
ขาดเธอไปฉันคงขาดใจเช่นกัน
รักเธอคือรักหมดใจ
ไม่คิดอื่นใดทั้งนั้น
มั่นคงไม่เคยเปลี่ยนผัน
ไม่ทันได้คิดระวัง
เพราะเขาคนนั้นใช่ไหม
จึงเปลี่ยนไปทำให้รักเราพัง
เพราะเขาเป็นลูกเศรษฐี
มั่งมีเงินทองเป็นถัง
เขามีชื่อเสียงโด่งดัง
คนทั้งตำบลเขารู้กัน
บอกเธอแล้วใช่ไหม
ขาดเธอไปฉันคงขาดใจซักวัน
รักเธอคือรักหมดใจ
ไม่คิดอื่นใดทั้งนั้น
มั่นคงไม่เคยเปลี่ยนผัน
ทิ้งกันทำกันได้ลง
บอกเธอแล้วใช่ไหม
ขาดเธอไปฉันคงขาดใจซักวัน
รักเธอคือรักหมดใจ
ไม่คิดอื่นใดทั้งนั้น
มั่นคงไม่เคยเปลี่ยนผัน
ทิ้งกันทำฉันได้ไง
ทิ้งคนซื่อตรงอย่างฉัน
ทิ้งกันฆ่าฉันไปเลยเธอ

Hay . . . la la la
Beneath the burning golden skies
Whispers rise, like desert sighs
Spin and twirl, feel the fire
Hearts collide with wild desire
Come closer now, don't be shy
Let the stars dance in your eyes
Ooo yaa Ooo yaa Duniya roshan hai
Hey hey Nachle Nachle saathiya
Spinning lights, in the heart of the night
Set the desert sparks on fire
Mirrors flash on silken skin
Hear the drums, let dreams begin
Raise your hands, break the sky
Ride the winds, we're born to fly

เพียงแค่คำคิดถึง
ก็ซาบซึ้งซ่านใจมิได้หาย
เห็นภาพงามตามหลอนมิคลอนคลาย
ให้วุ่นวายหวิวหัวอกคิดวกวน
โอ้อาวรณ์อ่อนไหวนอนไม่หลับ
คำนึงนึกคะเนนับให้สับสน
ภาพวงหน้านวลเนียนมาเวียนวน
นฤมลมีบ่วงคล้องดวงใจ
เสียงคนธรรพ์บรรเลงบทเพลงแว่ว
ท่วงทำนองร้องแผ่วเสียงแว่วไหว
ยิ่งตอกย้ำคำลาโอ้อาลัย
รุ่มฤทัยร่าวร่าวอยู่รอนรอน
พี่พร่ำเพ้อคนดีพี่พร่ำเพ้อ
คิดถึงเธอเธอจ๋าให้ล้าอ่อน
แม้ดึกดื่นคืนล่วงไม่ง่วงนอน
คนึงหาบังอรจนอ่อนใจ

ขอกอดหน่อยนะดวงใจขอได้ไหมจ๊ะ
กอดก่อนที่จะห่างใจก่อนสิ้นไฟฝัน
ก่อนจะพลัดก่อนจะพรากก่อนจะจากกัน
อยากให้วันวันนี้ยังคงมีใจ
ขอกอดหน่อยเถิดดวงใจก่อนจะไกลลับ
ต่อแต่นี้นับคืนวันคงจะหวั่นไหว
จะเนืองนองน้ำตาโหยหาดวงใจ
อยู่แห่งหนไหนเหน็บหนาวมีแต่ร้าวราน
ขอกอดหน่อยนะดวงใจขออุ่นไอรัก
ก่อนที่จะหักใจลงก่อนสิ้นสงสาร
กอดแน่นแน่นแทนการกอดตลอดกาล
ขอกอดก่อนวันอวสานตำนานใจ

มีเหตุผลกลใดมั่งไหมนะ
ที่ใจจะแจ้งใจมิให้เหงา
ใช้หักห้ามความรักทั้งหนักเบา
ให้ทุเลาความหลงลดลงไป
โอ้ดวงเอ๋ยดวงจิตจริตรัก
ยากห้ามหักหัวอกอันหมกไหม้
ครั้นพอหลงหลุดหลักไปรักใคร
ก็ทุ่มใจจนหมดไม่ลดรา
โดนเขาหลอกชอกช้ำอย่างซ้ำซาก
ใจโดนฝากแผลรักเจ็บหนักหนา
ไม่เคยหลาบไม่เคยจำในน้ำตา
อันอาบหน้าเนืองนองมีร่องรอย
มีเหตุผลแห่งใจอะไรนะ
ที่ใจจะจ้องสู้มิรู้ถอย
เจ็บมิจำทำเหมือนคนเลื่อนลอย
เอาแต่คอยแคร์เขาอย่างเมามาย

ดูห่างเหินเกินไปแล้วใจเอ๋ย
เหมือนไม่เคยรู้จักไม่ทักถาม
จะมีสุขมีเศร้าไม่เล่าความ
เห็นเอาตามแต่ใจเหมือนไม่แคร์
หากห่างเหินเกินไปนะใจนะ
อีกใจจะเศร้าสร้อยจะพลอยแย่
ใจจะจ๋อยน้อยใจไหววอแว
และงอแงเหงาหงอยเหนื่อยนอยด์ใจ
อย่าห่างเหินเกินนักเลยรักเอ๋ย
ยิ่งผ่านเลยหลายวันยิ่งหวั่นไหว
คิดถึงนักหนักหน่วงเหนื่อยทรวงใน
แจ้งข่าวใจหน่อยจ้าเจ้าข้าเอย

ไม่อยากจะฟังอีกแล้วกับเรื่องเดิมเดิม
ไม่อยากจะเติมรอยช้ำกันอยู่ร่ำไป
เคยบอกกี่ครั้งว่ามันทำร้ายจิตใจ
แต่เหตุไฉนเธอจึงยังไม่เลิกทำ
ที่ฉันเงียบเฉยใช่แปลว่าฉันจะโกรธ
แต่อยู่ในโหมดเหนื่อยหน่ายกับสิ่งซ้ำซ้ำ
คอยตามใจเธอทุกสิ่งที่เธอกระทำ
แต่เธอไม่พยายามที่จะเข้าใจฉันเลย
โปรดอย่าโทษฉันถ้าเธอไม่คิดจะแก้
มันคงจะแย่เมื่อฉันจะยิ่งเงียบเฉย
แล้วสักวันหนึ่งที่ฉันเงียบหายไปเลย
ก็จะลงเอยที่เราต้องจบสิ้นกัน

อย่าปิดตายประตูใจได้ไหมจีะ
แง้มหน่อยนะนิดนึงแค่หนึ่งน้อย
มิต้องให้งัดแงะเป็นแผลแซะเป็นรอย
เดี๋ยวด่างพร้อยแผลช้ำไม่จำเป็น
เปิดประตูหัวใจได้ไหมเอ่ย
ขอจงเผยห้องใจมาให้เห็น
ฉันแวะเวียนเพียรเฝ้าทุกเช้าเย็น
หัวใจเต้นตุ้มต่อมคอยด้อมมอง
ปิดประตูหัวใจทำไมหนา
ฉันเวียนมาค่ำเช้าจนเศร้าหมอง
ขอฉันเข้าข้างในดั่งใจปอง
ค่อยปิดห้องหัวใจได้ไหมละเธอ

รักนี้คืออะไรทำไมจึงรัก
ทำไมหักห้ามใจไม่ไหวเลยน้า
ทำไมคิดถึงเขาตลอดเวลา
ทำไมจึงอยากเห็นหน้าทุกนาที
รักน่ะถ้าไม่รักจะได้ไหม
จะหักห้ามหัวใจอย่างไรดี
อยากห้ามความคิดถึงถามหน่อยซี
บอกวิธีหน่อยได้ไหมทำอย่างไรกัน
หลงรักเขาเข้าให้มิใช่น้อย
คิดถึงเขาบ่อยจนเพ้อละเมอฝัน
แม้นว่ารู้ทั้งรู้มิใช่คู่กัน
แต่ใจมันบังอาจอนาถใจ

ถึงเขาใจร้ายไปมั่งก็ยังคงรัก
ถึงแม้จะทักไม่ตอบก็ยังชอบเขา
หัวใจจะชื่นตื่นเต้นแม้เห็นเพียงเงา
ลุ่มหลงมัวเมามายาเหมือนคนบ้าบอ
ถึงแม้ใจหายหลายครั้งก็ยังจะรัก
เฝ้าแวะเวียนทักต่อไปโอ้ใจเราหนอ
ถึงไม่ตอบทักสักครั้งก็ยังเฝ้ารอ
จะนั่งสีซอเพลงเศร้ารอคอยข่าวใจ
ถึงแม้จะทักไม่ตอบยังชอบจะทัก
ถึงเขาไม่รักไม่งดซึ่งการกดไลค์
แม้จะเศร้าสร้อยบ่อยบ้างก็ช่างปะไร
ต่อสู้ต่อไปจนสุดไม่หยุดจนตาย

โอ้ใจจ๋าจงอย่าขืนหยุดยืนหยัด
เมื่อถึงคราต้องตัดต้องตัดใจดับไฟฝัน
ถอยมาเถิดสักนิดนึงเลิกดึงดัน
ก่อนจะถึงวันเจอหน้านักฆ่าใจ
ยอมเจ็บบ้างบางทีเมื่อใจมีบาดแผล
ถึงคราวแพ้ต้องยอมแพ้ค่อยแก้ไข
ปล่อยให้น้ำตารินหลั่งมาเหยียวยาใจ
และจำไว้เพื่อระวังเจ็บครั้งนี้
โอ้ใจจ้ามาเถิดมานะใจจ๋า
ปล่อยให้ต่อมน้ำตาทำหน้าที่
ถึงแม้นใครเขาจะไม่มาไยดี
ใจยังมีน้ำตาหลั่งมาโลม

เคยรักหมดใจให้ไปทุกอย่าง
แต่สุดท้ายสิ้นหวังเหลือลำพังแค่ฉัน
เคยคิดว่าเธอคงจะไม่ทำร้ายกัน
แต่แล้วก็ถึงวันที่ฉันถูกเธอทิ้งไป
ทำไมต้องเป็นแบบนี้
ทั้งที่ฉันมีแต่ให้
แต่เธอมาตัดเยื่อไย
เหมือนไม่เคยคบกันมา
เจ็บแต่ไม่จบยังรักเธออยู่เสมอ
เพ้อได้แต่เพ้อใจฉันยังร้องเรียกหา
คอยแม้จะเก้อรอวันที่เธอคืนมา
บ้าฉันคงบ้าเพราะใจเรียกหาแต่เธอ
ภาพเธอไม่จางเสียงเธอยังติดหู
หลับตาเห็นหน้าเธออยู่เสมอ
อยากจะก้าวไปแต่ใจยังพร่ำละเมอ
เพราะเคยรักเธอมากจนเกินไป

เคยบอกรักฉันทุกวัน
จับมือกันแล้วสัญญา
เธอบอกจะไม่มีวันลา
แต่สุดท้ายก็มาเปลี่ยนไป
หรือรักของฉันยังไม่พอ
เธอจึงไม่รอใช่ไหม
เธอจึงเลือกเดินจากไป
ปล่อยทิ้งฉันไว้เพียงลำพัง
เขาดีกว่าฉันตรงไหน
จึงมาทำให้ฉันสิ้นหวัง
เจ็บจนหัวใจเจียนจะพัง
น้ำตารินหลั่งมิใช่เบา
ภาพวันวานยังคงฝังใจ
แต่วันนี้เธอเดินไปกับเขา
ยิ้มของเธอที่เคยเป็นของเรา
ตอนนี้ได้เขาไปครอง
รักฉันมันไม่ดีพอ
ไม่ได้ไปต่อนสุดเศร้าหมอง
นับวันน้ำตาจะเนืองนอง
ร่ำร้องเหมือนในนิยาย
เขาดีกว่าฉันตรงไหน
รักของฉันจึงไร้ความหมาย
ทำเธอเปลี่ยนใจง่ายดาย
ใจฉันสลายแล้วเธอ
สุดท้ายฉันคงต้องยอมรับ
โศกเศร้าอยู่กับความเซ่อ
พ่ายรักให้เขากับเธอ
ขออย่าได้เจอกันอีกเลย

เคยบอกจะรักชั่วนิรันด์กาล
เคยร่วมสาบานว่าจะมีเพียงเรา
แต่แล้วสุดท้ายเธอก็เลือกเขา
ทิ้งให้ฉันเศร้าอยู่ในความจริง
เคยจับมือกันแน่นสักแค่ไหน
แต่วันนี้ไยเธอลืมทุกสิ่ง
อกของฉันนี้ที่เคยแอบอิง
มันไม่อุ่นจริงเท่าคนใหม่เธอ
เมื่อเธอเลือกเขาฉันก็เข้าใจ
ไม่มีอะไรที่ฉันจะเสนอ
คงได้เพียงแต่อวยพรให้เธอ
ได้พบได้เจอกับรักนิรันด์
ไม่โทษเธอหรอกที่เธอเปลี่ยนไป
แค่เพียงเสียดายเวลาเท่านั้น
ทุกอย่างที่เคยร่วมสร้างร่วมฝัน
มาจบสิ้นกันเร็วจนเกินไป
ก็เพียงแค่คนที่เธอเคยรัก
แม้จะเจ็บหนักก็ต้องรับไว้
ก็เพียงแค่คนที่เธอทิ้งไป
จำต้องข่มใจกลืนกินน้ำตา

อยากจะกอดยอดรักขอแค่เพียงสักกอด
หอมอีกฟอดเพื่อฝากรักขออีกแค่สักหอม
ยามร้างรักสุดระทมมันแสนจะตรมตรอม
ได้ดมดอมสิ่งใดมันก็ไม่เห็นดี
ถ้าได้กอดยอดรักอีกแค่เพียงสักครั้ง
จะยื้อยั้งยึดไว้มิยอมให้หลบหนี
กอดให้แน่นเหมือนน๊อตไปตลอดทั้งปี
มิให้มีเมินหมางมิยอมให้ร้างรา
หากได้กอดยอดรักพร้อมกับหอมสักฟอด
คงเป็นยอดของยอดแห่งเสน่หา
ความว้าเหว่จะหายวับลงไปกับตา
โอ้โหยหาหื่นกอดอยู่ตลอดเลยเธอ

คิดว่าดีมันก็ดีอยู่ที่คิด
เห็นว่าผิดมันก็ผิดตามคิดเห็น
เป็นอย่างไรอยู่ที่ใจจะให้เป็น
ใจมันเต้นเราจึงเต้นเต้นตามใจ
สรรพสิ่งลมลมเพียงสมมุติ
พอสูงสุดแล้วสามัญเช่นนั้นไหม
เหมือนจะต่างแต่ไม่ต่างแต่อย่างใด
มันแค่ใจจะคิดไปอย่างไรกัน
สิ่งเลวร้ายจะกลายกลับนับเป็นโชค
ความเศร้าโศกจะกลายกลับนับเป็นขวัญ
แค่รู้เท่าจิตใจคิดให้ทัน
ก็เท่านั้นก็เท่านั้นเท่านั้นเอง

ดับความคิดเรื่องผิดถูกต้องหยุดปลูกต้นรัก
ใจต้องพักก่อนจะพังลงสักครั้งสักหน
เปลี่ยนโหมดใจไปโหมดหยุดหวังจะหลุดจะพ้น
จะได้ผลเป็นอย่างไรฉันนี้ใคร่จะลอง
เกิดที่ใจจะต้องดับที่ใจโอ้ไอยะ
จำคำพระเอามาเล่าเอามากล่าวมาท่อง
ยิบยกธรรมมานำทางเอามาสร้างครรลอง
ให้เข้าร่องให้เข้ารอยเสียสักหน่อยนึง
ถอยมาตั้งมายังที่อันเป็นที่ควรตั้ง
ถอยมานั่งนิ่งนิ่งนับเริ่มที่นับว่าหนึ่ง
นับหนึ่งใหม่ใจเย็นก่อนเพื่อให้ผ่อนจากตึง
จากนั้นจึงจะค่อยค่อยฝึกการปล่อยวางใจ
ดับความคิดเรื่องผิดถูกต้องหยุดการผูกเงื่อน
ปล่อยให้โลกมันไหลเลื่อนปล่อยมันเคลื่อนมันไหว
วางผิดถูกเลิกผูกพันเราต้องปล่อยมันไป
เกิดที่ใจดับที่ใจจริงใช่ไหมละเธอ

คนที่คอยยังคงคอยอยู่อย่างนั้น
คนที่ฝันยังคงฝันคะนึงถึง
คนที่เพ้อยังคงเพ้อยังรำพึง
คนที่ซึ้งยังอยากซึ้งอีกสักครั้ง
คนที่รักยังคงรักอยู่อย่างนั้น
คนที่หวั่นยังคงหวั่นในความหวัง
คนที่ท้อยังคงท้อทุกข์เสียจัง
คนที่นั่งยังคงนั่งไม่ยอมนอน
คนหลายคนคอยรักเธอคิดถึงเธอ
คนหลายคนถึงคอยเก้อก็คอยก่อน
คนหลายคนมาคอยเว้ามาคอยวอน
คนหลายคนต้องรุ่มร้อนเพราะรักเธอ
คนไม่จริงไม่เคยจริงไม่เคยจริง
คนกลอกกลิ้งก็กลอกกลิ้งอยู่เสมอ
คนหลอกลวงช่างหลอกลวงเสียจริงเออ
คนแบบเธอนั่นแหละเธอคนแบบนั้น
คนอะไรช่างกระไรช่างใจร้าย
คนจะตายเจ็บจะตายก็คือฉัน
หลงรักเธอเผลอใจห้ามไม่ทัน
อยู่กับฝันลมลมอย่างตรมตรอม

โธ่เช้านี้ไม่มีรักมาทักถาม
มีแต่ความเคว้งคว้างเป็นอย่างยิ่ง
ฝันที่เฝ้าเช้าเย็นไม่เป็นจริง
ฉันถูกทิ้งให้ท้อและรอคอย
โธ่เที่ยงนี้ไม่มีรักมากวักแขน
มันสุดแสนจะเศร้าและเหงาหงอย
คล้ายเคลิ้มฝันหวั่นไหวและใจลอย
ไร้ร่องรอยเรื่องราวของข่าวใจ
โธ่คืนนี้ไม่มีรักมาพักบ้าน
ไม่มีการกวาดหอไว้รอไผ
มีแต่ฉันวันนี้ไม่มีใคร
กับหัวใจว่างเปล่าในเงาจันทร์
โอ้วันนี้ไม่มีรักแน่นักแล้ว
ไม่มีแววความหวังประทังขวัญ
เหลือแต่ต่อมน้ำตาต้องจาบัลย์
ก็เท่านั้นก็เท่านั้นเท่านั้นเอง

รักเลยดีกว่าอย่าห้ามมันเลยความรัก
เดี๋ยวมันจะหนักจะเหนื่อยจะเมื่อยสมอง
เอาตามที่ใจใฝ่ฝันไปตามครรลอง
ตามที่หัวใจเรียกร้องว่ามันต้องการ
รักเลยดีกว่าถ้าห้ามถ้าไปตามหัก
มิให้มันรักมิให้หลงห้ามความสงสาร
ใจมันจะเจ็บเหน็บหนาวมันจะร้าวราน
ใจจะสิ้นรสหมดหวานหมดน้ำตาลใจ
รักเลยดีกว่าหน้าที่ของคนมีรัก
มิใช่จะหักจะเหเที่ยวทำเฉไฉ
ควรจะบรรจงส่งเสริมคอยเติมเชื้อไฟ
ทำให้ห้องใจบรรเจิดกันเสียเถิดเธอ
รักเลยเถิดจ้าเถิดจ้ารีบรีบมารัก
อย่าทำยึกยักโยเยทำโอ้เอ้เอ๋อ
ที่ฉันเที่ยวถามเที่ยวทักหมั่นมาดักเจอ
ก็เพราะรักเธอแท้แท้เลยนะแม่คุณ

จะใคร่บวชสวดมนต์อยู่บนเขา
เพราะแสนเศร้าสุดจะตามทรามสงวน
แม้นมิตามความรักเฝ้าชักชวน
ให้ปั่นป่วนไปตามเพราะความรัก
จะหักอื่นขืนหักก็จักได้
หักอาลัยนี้ไม่หลุดสุดจะหัก
สารพัดตัดขาดประหลาดนัก
แต่ตัดรักนี้ไม่ขาดประหลาดใจ
จะสร้างพรตอดรักหักสวาท
เผื่อจะขาดข้อคิดพิสมัย
แม้นน้องนุชบุษบานิคาลัย
จะได้ไปสู่สวรรค์ชั้นโสฬส
จึงหยุดทัพยับยั้งตั้งอาศม
รักษาพรหมจรรย์ด้วยกันหมด
ปะตาปาอายันอยู่บรรพต
อุตส่าห์อดอาลัยก็ไม่คลาย
ภาวนาว่าจะตั้งปลงสังเวช
ก็หลับเนตรเห็นคู่ไม่รู้หาย
จะสวดมนต์ต้นถูกถึงผูกปลาย
ก็กลับกลายเรื่องราวเป็นกล่าวกลอน