Yesterday Once More: 🎵 เสียงเพลงที่พาย้อนเวลา ⌛ 🎵 ย้อนกลับไปในวัยเด็กของผม ช่วงเวลาที่บ้านเต็มไปด้วยเสียงดนตรีจากชุดเครื่องเสียงสุดหรูของพ่อ เขามักจะเปิดเพลงเพื่อโชว์ลำโพงที่ให้เสียงใสกิ๊งราวกับคริสตัล แม้ว่าตอนนั้นจะเล่นจากเทปคาสเซ็ทเก่าๆ แต่สุนทรียภาพของดนตรีที่ไหลออกมานั้นไม่ได้ต่างอะไรจากการเล่นแผ่นเสียงไวนิลหรือซีดีสมัยนี้เลยครับ มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนถูกห่อหุ้มด้วยความอบอุ่นและความทรงจำดีๆ โดยเฉพาะเพลงหนึ่งที่พ่อชอบเปิดบ่อยๆ นั่นคือ "Yesterday Once More" ของ The Carpenters เพลงนี้ไม่ใช่แค่เสียงเพลงธรรมดา แต่เป็นเหมือนประตูเวลาที่พาผมย้อนกลับไปหาช่วงเวลาที่เรียบง่ายและเต็มไปด้วยความสุข 📻 วง The Carpenters เกิดจากสองพี่น้องคู่บุญอย่าง Karen และ Richard Carpenter ที่เติบโตมาในเมือง New Haven รัฐ Connecticut สหรัฐอเมริกา ก่อนจะย้ายมาอยู่ Downey ใน California เมื่อปี 1963 เพื่อไล่ตามความฝันทางดนตรี Richard ผู้พี่ชายเกิดปี 1946 เป็นนักเปียโนตัวฉกาจและชอบจัดเรียงเสียงประสาน เขาเริ่มเรียนเปียโนตั้งแต่เด็กและต่อมาเข้าเรียนที่ California State University, Long Beach ส่วน Karen น้องสาวเกิดปี 1950 เดิมทีเล่นกลองก่อนจะค้นพบพรสวรรค์ในเสียงร้องคอนทราลโตที่อบอุ่นและนุ่มนวลราวกับกำมะหยี่ 🎹🥁 พวกเขาเริ่มเล่นดนตรีด้วยกันตั้งแต่ปี 1965 ในรูปแบบวงแจ๊สชื่อ Richard Carpenter Trio ร่วมกับเพื่อน Wesley Jacobs จากนั้นพัฒนามาเป็นวง Spectrum ที่เล่นเพลงแนว middle-of-the-road แต่ยังไม่ดังเปรี้ยง จนกระทั่งปี 1969 พวกเขาตัดสินใจเป็นดูโอ้อย่างเป็นทางการและเซ็นสัญญากับค่าย A&M Records โดยใช้ชื่อ "Carpenters" แบบไม่มี "The" นำหน้า เพื่อให้ดูทันสมัยเหมือนวงร็อกดังๆ อย่าง Buffalo Springfield หรือ Jefferson Airplane จากจุดเริ่มต้นที่ไม่ค่อยมีใครรู้จัก The Carpenters ค่อยๆ สร้างชื่อเสียงด้วยสไตล์ซอฟต์ร็อกที่ผสมผสานฮาร์โมนีใกล้ชิดและเสียงร้องอันเป็นเอกลักษณ์ของ Karen เพลงฮิตแรกๆ อย่าง "(They Long to Be) Close to You" และ "We've Only Just Begun" ในปี 1970 ทำให้พวกเขาพุ่งขึ้นชาร์ต Billboard Hot 100 อย่างรวดเร็ว ตามมาด้วยเพลงดังอีกเพียบ เช่น "Superstar", "Rainy Days and Mondays" และ "Top of the World" ที่ทำให้พวกเขาได้รับรางวัล Grammy ถึง 3 ตัว รวมถึง Best New Artist และ Best Contemporary Performance by a Duo, Group or Chorus 🌟 ตลอดช่วงทศวรรษ 1970 พวกเขาออกอัลบั้มถึง 10 ชุด โดยแต่ละชุดขายได้มากกว่า 1 ล้านแผ่น โดยเฉพาะอัลบั้มรวบฮิต "The Singles: 1969-1973" ที่ขึ้นอันดับ 1 บนชาร์ต Billboard Top 200 พวกเขาทัวร์คอนเสิร์ตทั่วโลก ออกทีวีสเปเชียล และกลายเป็นศิลปินขายดีที่สุดในแนว easy listening และ adult contemporary ด้วยยอดขายแผ่นเสียงรวมกว่า 100 ล้านแผ่นทั่วโลก ทำให้พวกเขาเป็นหนึ่งในศิลปินที่ขายดีที่สุดตลอดกาล แต่เพลงที่ทำให้ผมหลงรักวงนี้อย่างหัวปักหัวปำคือ "Yesterday Once More" ที่ออกมาในปี 1973 จากอัลบั้ม "Now & Then" เพลงนี้เขียนโดย Richard ร่วมกับ John Bettis เพื่อเล่าเรื่องความคิดถึงเพลงเก่าๆ ที่เคยฟังในวัยเยาว์ เหมือนกับที่ผมฟังจากเครื่องเสียงของพ่อ มันเริ่มต้นด้วยเสียงเปียโนนุ่มๆ ตามด้วยเสียงร้องของ Karen ที่ชวนให้หวนนึกถึงวันเก่าๆ และยังมีเซกเวย์เชื่อมไปยังเมดเลย์เพลงคลาสสิกยุค 60s ที่ทำเหมือนรายการวิทยุเก่าๆ บนข้าง B ของอัลบั้ม 🎸 เพลงนี้ถูกบันทึกที่ A&M Studios ใน Los Angeles และปล่อยซิงเกิลเมื่อวันที่ 16 พฤษภาคม 1973 ด้วยความยาว 3:56 นาที มันเดบิวต์บนชาร์ต Cash Box ที่อันดับ 71 ก่อนพุ่งขึ้นสู่อันดับ 1 ในเดือนสิงหาคม และติดอันดับ 2 บน Billboard Hot 100 (ถูก "Bad, Bad Leroy Brown" ของ Jim Croce เบียดตก) แต่ครองอันดับ 1 บน Adult Contemporary Chart ซึ่งเป็นเพลงที่ 8 ของพวกเขาที่ทำได้ในรอบ 4 ปี ความดังของ "Yesterday Once More" ไม่ได้จำกัดแค่ในอเมริกา มันขึ้นอันดับ 2 ใน UK ซึ่งเป็นซิงเกิลขายดีที่สุดของพวกเขาในเกาะอังกฤษ ขายได้กว่า 250,000 แผ่น และได้รับการรับรอง Silver จาก BPI ในญี่ปุ่นเพลงนี้ฮิตระเบิด ขายได้กว่า 600,000 แผ่นภายในกลางปี 1974 และกลายเป็นเพลงที่ขายดีที่สุดของ The Carpenters ในประเทศนั้น ตามด้วยอันดับ 1 ในฮ่องกง สิงคโปร์ มาเลเซีย และแคนาดา รวมถึงอันดับสูงๆ ในออสเตรเลีย เนเธอร์แลนด์ นอร์เวย์ และนิวซีแลนด์ 📈 มันได้รับการรับรอง Gold จาก RIAA ในอเมริกาด้วยยอดขายกว่า 1 ล้านแผ่น Richard เองเคยบอกในสารคดีญี่ปุ่นว่านี่คือเพลงโปรดที่เขาแต่ง และเขายังเล่นเวอร์ชันบรรเลงในคอนเสิร์ตหลายครั้ง เพลงนี้ถูกคัฟเวอร์โดยศิลปินมากมาย เช่น วง Candies ในญี่ปุ่นปี 1974, Redd Kross ในเวอร์ชันร็อก และ Priscilla Chan ในคอนเสิร์ต farewell ปี 1989 มันยังถูกใช้ในสื่อต่างๆ เพื่อถ่ายทอดความคิดถึง เช่น ในภาพยนตร์หรือโฆษณาที่ชวนนึกถึงอดีต แม้ The Carpenters จะดังเปรี้ยงปร้าง แต่ชีวิตของพวกเขาก็มีด้านมืด Richard เคยติด Quaalude ในช่วงปลาย 1970s จนต้องหยุดทัวร์และเข้ารับการบำบัด ส่วน Karen ต่อสู้กับโรค anorexia nervosa ที่ทำให้เธอผอมแห้งและสุขภาพทรุดโทรม จนเสียชีวิตด้วยภาวะหัวใจล้มเหลวเมื่อวันที่ 4 กุมภาพันธ์ 1983 ขณะอายุเพียง 32 ปี เหตุการณ์นี้ทำให้โลกช็อกและจุดประกายให้คนหันมาสนใจโรคการกินผิดปกติมากขึ้น 💔 หลังจากนั้น Richard ยังคงทำงานเดี่ยวและออกอัลบั้ม posthumous เช่น "Voice of the Heart" ในปี 1983 แต่ไม่มีอะไรแทนที่เสียงร้องของ Karen ได้ มรดกของ The Carpenters ยังคงอยู่ พวกเขาอิทธิพลต่อศิลปินรุ่นหลังอย่าง Michael Jackson, Scott Weiland และศิลปินญี่ปุ่นหลายคน Rolling Stone จัดให้พวกเขาเป็นหนึ่งใน 20 Greatest Duos of All Time และ Karen เป็นหนึ่งในนักร้องหญิงยอดเยี่ยม เพลงของพวกเขามักถูกใช้ในงานแต่งงานหรือเพลงประกอบชีวิต เพราะความงดงามและความโรแมนติกที่เหนือกาลเวลา ทุกครั้งที่ผมได้ยิน "Yesterday Once More" มันไม่ใช่แค่เพลง แต่เป็นเรื่องราวของความทรงจำ ของพี่น้องคู่นี้ที่สร้างเสียงเพลงอมตะ และของช่วงเวลาที่ผมใช้กับพ่อ มันทำให้ผมรู้สึกว่า อดีตยังคงกลับมาอีกครั้ง เหมือนชื่อเพลง.. Yesterday Once More 🌹 #ลุงเล่าหลานฟัง https://youtu.be/ywB8vjMnoEw

ย้อนกลับไปในวัยเด็กของผม เมื่อปี พ.ศ. 2526 🌧️ กรุงเทพมหานครกำลังเผชิญกับอุทกภัยครั้งใหญ่ที่สุดครั้งหนึ่งในประวัติศาสตร์ น้ำท่วมสูงจนชีวิตประจำวันหยุดชะงัก โรงเรียนต้องปิดเพราะถนนหลายสายอย่างรามคำแหงและสุขุมวิทกลายเป็นคลองชั่วคราว เรือพายวิ่งพล่านแทนรถยนต์ที่จมน้ำ บ้านของผมในย่านชานเมืองก็ไม่รอด น้ำทะลักเข้ามาจนบ่ายวันนั้นไฟฟ้าดับสนิท ทิ้งให้ผมเด็กน้อยนั่งเหงาไม่มีอะไรทำ ท่ามกลางเสียงฝนเทกระหน่ำและความเบื่อหน่ายที่แผ่ซ่าน ผมเลยแอบหยิบวิทยุทรานซิสเตอร์เก่าของพ่อมาลองเปิดฟัง เพื่อคลายความเซ็งในบ่ายวันนั้น แล้วเสียงเพลงบัลลาดเศร้าสร้อยก็ดังขึ้น 🎤 "What have I got to do to make you love me? ... Sorry seems to be the hardest word" 🎶 มันคือเพลง "Sorry Seems To Be The Hardest Word" ของ Elton John ที่ผมได้ยินครั้งแรก และมันฝังใจผมตั้งแต่นั้นมา เพลงนี้ไม่เพียงสะท้อนความสิ้นหวังจากน้ำท่วมที่ทำให้ทุกอย่าง "จบสิ้น" แต่ยังสอนให้ผมเข้าใจว่าคำว่า "ขอโทษ" นั้นพูดยากเพียงใด แม้ในสถานการณ์ที่ดูเรียบง่ายที่สุด อุทกภัยปีนั้นกินเวลายาวนานตั้งแต่ปลายเดือนสิงหาคมถึงพฤศจิกายน สาเหตุจากพายุดีเปรสชันสองลูก เฮอร์เบิร์ตและคิม ที่ทำให้ฝนตกหนัก น้ำทะเลหนุนสูง และน้ำเหนือไหลบ่า ระดับน้ำในแม่น้ำเจ้าพระยาสูงกว่าปกติถึง 2 เมตร ส่งผลให้กรุงเทพฯ และปริมณฑลจมน้ำ โรงเรียนและมหาวิทยาลัยอย่างรามคำแหงต้องเลื่อนสอบและเปิดเทอม การคมนาคมหยุดชะงัก ผู้คนต้องใช้เรือแทนรถ และรัฐบาลจัดรายการทีวีพิเศษขอรับบริจาคช่วยเหลือ สำหรับผม เพลงนี้กลายเป็น "เพื่อนคลายเหงา" ในบ่ายไฟดับ มันทำให้ผมสงสัยว่าทำไมคำง่ายๆ อย่าง "ขอโทษ" ถึงพูดยากนัก เหมือนกับน้ำท่วมที่ไม่อาจควบคุมได้ เพลงนี้เกิดขึ้นในปี 1975 ที่ลอสแอนเจลิส 🎹 ซึ่งเป็นกระบวนการสร้างสรรค์ที่แตกต่างจากปกติของ Elton John และ Bernie Taupin คู่หูนักแต่งเพลง โดยปกติ Taupin จะเขียนเนื้อก่อน แล้ว John จึงประพันธ์ทำนอง แต่ครั้งนี้ John นั่งเล่นเปียโนแล้วทำนองเศร้าสร้อยผุดขึ้นมาก่อน พร้อมวลี 🔖 "What have I got to do to make you love me?" Taupin ได้ยินแล้วเติมคำว่า 🔖 "Sorry seems to be the hardest word" เข้าไปอย่างสมบูรณ์แบบ และเขียนเนื้อที่เหลือเสร็จในไม่กี่นาที มันสะท้อนความเจ็บปวดของความสัมพันธ์ที่กำลังล่มสลาย ซึ่งอารมณ์ลึกซึ้งเกินกว่าถ่ายทอดเป็นคำพูดได้ทันที เมื่อปล่อยในปี 1976 เป็นซิงเกิลจากอัลบั้ม Blue Moves 📀 ซึ่งได้รับคำวิจารณ์หลากหลายเพราะเนื้อหาเศร้าและยาวเกินไป แต่ตัวเพลงกลับประสบความสำเร็จอย่างมาก ขึ้นอันดับ 6 ใน Billboard Hot 100 ของสหรัฐฯ อันดับ 1 ในชาร์ต Adult Contemporary ของสหรัฐฯ และแคนาดา อันดับ 3 ในแคนาดาและไอร์แลนด์ อันดับ 11 ในสหราชอาณาจักรและออสเตรเลีย และได้รับการรับรอง Gold ในสหรัฐฯ (ยอดขายกว่า 1 ล้านชุด) และแคนาดา (75,000 ชุด) 📈 นักวิจารณ์จาก Billboard ชมว่าเสียงร้องของ John "จริงใจและน่าเชื่อถือจนเกือบเจ็บปวด" ขณะที่ Cash Box เรียกมันว่า "เพลงรักอ่อนโยนเกี่ยวกับการเลิกรา" เพลงนี้ไม่เคยจางหายจากวัฒนธรรมสมัยนิยม มันถูกนำไปใช้ในภาพยนตร์หลายเรื่อง เช่น Slap Shot (1977) ในฉากเศร้าโศก Rush Hour 3 (2007) และ Gnomeo & Juliet (2011) เพื่อตอกย้ำธีมความขัดแย้งและการแยกจาก 🎥 นอกจากนี้ ยังมีเวอร์ชันคัฟเวอร์มากกว่า 50 เวอร์ชัน จากศิลปินหลากแนวอย่าง Ray Charles (แจ๊ส), Mary J. Blige (โซล), และ Joe Cocker การกลับมาอย่างยิ่งใหญ่เกิดขึ้นในปี 2002 เมื่อวงบอยแบนด์ Blue คัฟเวอร์เพลงนี้และเชิญ John มาร่วมร้อง ทำให้ขึ้นอันดับ 1 ใน UK Singles Chart (เพลงอันดับ 1 ลำดับที่ 3 ของ Blue และที่ 5 ของ John) อันดับ 1 ในฮังการีและเนเธอร์แลนด์ และท็อป 10 ในอีก 16 ประเทศ ได้รับ Gold ในหลายแห่งอย่างสหราชอาณาจักร (400,000 ชุด) และฝรั่งเศส (250,000 ชุด) 🌟 แก่นแท้ของเพลงอยู่ที่จิตวิทยาของการขอโทษ ซึ่ง Taupin อธิบายว่าเป็นความพยายามช่วยชีวิตความสัมพันธ์ที่ตายไปแล้ว คำถามอย่าง "What do I say when it's all over?" แสดงความสิ้นหวังที่เป็นสากล ทำให้เพลงนี้ทรงพลังข้ามกาลเวลา 💔 สำหรับผม เพลงนี้ไม่ใช่แค่เพลงฮิต แต่เป็นเครื่องเตือนใจจากบ่ายน้ำท่วมปี 2526 ว่าความเจ็บปวดและการยอมรับจุดจบนั้นยากเพียงใด แต่ก็เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตมนุษย์ที่ทำให้เราเติบโต มรดกของมันยังคงอยู่ เพราะศิลปะที่ซื่อสัตย์ต่ออารมณ์จะเชื่อมโยงผู้คนเสมอ #ลุงเล่าหลานฟัง https://youtu.be/c3nScN89Klo?

ラブ・ストーリーは突然に… บทเพลงที่พาเรากลับไปยุค 90s 🎶✨ ลุงจำได้ดีว่าช่วงนั้นเป็นปลายยุค 90s 📺 บ้านเรายังมีละครญี่ปุ่นเข้ามาฉายทางทีวีอยู่หลายเรื่อง หนึ่งในนั้นคือ Tokyo Love Story หรือที่พวกเรารู้จักกันในชื่อ “หยุดหัวใจไว้ที่เธอ” ❤️ ตอนนั้นนั่งดูทีวีอยู่กับครอบครัว ทุกครั้งที่ละครเริ่ม ท่อนกีตาร์อินโทรของเพลง ラブ・ストーリーは突然に 🎸 ก็ดังขึ้น มันเป็นเสียงที่สดใส เร่งเร้า และติดหูจนลุงเผลอฮัมตามได้อย่างรวดเร็ว เนื้อเรื่องของละครว่าด้วยความรักซับซ้อน 💔 ของหนุ่มสาวสี่คนท่ามกลางมหานครโตเกียวในยุคที่ญี่ปุ่นกำลังพีคสุด ๆ ทางเศรษฐกิจ 💹 บรรยากาศในจอเต็มไปด้วยเสื้อผ้าแฟชั่น 👔 รถสวย ๆ 🚗 และคาเฟ่เก๋ ๆ ☕ ที่ทำให้ลุงมองโตเกียวเหมือนอีกโลกหนึ่ง ริกะ ตัวนางเอกสดใส กล้าแสดงออก เปรียบเหมือนพลังงานของยุคฟองสบู่ ส่วนคันจิ พระเอกหนุ่มจากต่างจังหวัดก็มีความลังเลและยึดติดกับอดีต ความต่างของทั้งคู่เหมือนภาพสะท้อนของสังคมญี่ปุ่นที่กำลังเปลี่ยนแปลง ลุงยังจำได้ว่าตอนใกล้จบ ละครออกอากาศตอนสุดท้าย ครอบครัวใหญ่ของลุงรวมตัวกันเต็มบ้าน 🏠 ทั้งพี่น้อง ป้า น้า อา ต่างพากันมานั่งล้อมทีวีจอแก้วกลางบ้าน เสียงหัวเราะคุยกันคึกคัก 😂 ก่อนละครเริ่ม และทันทีที่อินโทรกีตาร์ดังขึ้น ทุกคนก็เงียบกริบ จ้องไปที่หน้าจอเหมือนถูกสะกด ภาพนั้นยังติดอยู่ในความทรงจำ — เพราะมันไม่ใช่แค่ละคร แต่เป็นช่วงเวลาที่ครอบครัวได้ใช้ร่วมกันอย่างอบอุ่น 🤗 เพลง ラブ・ストーリーは突然に เองก็มีตำนานไม่แพ้ละคร 🎤 โอดะ คาซุมาสะ แต่งเพลงนี้จากความท้าทายที่โปรดิวเซอร์ให้เวลาแค่หนึ่งสัปดาห์เพื่อสร้างเพลงที่ “ปฏิเสธไม่ได้” และเขาก็ทำสำเร็จ เพลงนี้ขึ้นอันดับหนึ่งในชาร์ต Oricon 🏆 ยาวนานเกือบปี ขายได้กว่า 2.7 ล้านแผ่น 💿 จนกลายเป็นหนึ่งในซิงเกิลขายดีที่สุดตลอดกาลของญี่ปุ่น ทุกวันนี้ เวลาลุงได้ยินท่อนอินโทรกีตาร์นั้น 🎶 มันพาลุงย้อนกลับไปในค่ำคืนที่ทุกคนในครอบครัวนั่งล้อมวงดูทีวีด้วยกัน ภาพโตเกียวที่เต็มไปด้วยไฟนีออน 🌆 ความฝันของวัยรุ่น และรอยยิ้มของริกะกับคันจิในฉากฝนพรำ 🌧️ ถึงแม้เรื่องราวในละครจะไม่ได้จบอย่างสุขสมหวัง แต่ในความทรงจำของลุง มันคือหนึ่งในเพลงรักที่งดงามที่สุด 💖 และเป็นบันทึกชิ้นหนึ่งของยุครุ่งเรืองญี่ปุ่นก่อนเข้าสู่ความถดถอยทางเศรษฐกิจ — บทเพลงที่ทำให้ลุงเชื่อว่า “บางครั้งความรักก็เข้ามาโดยไม่ทันตั้งตัว” จริง ๆ ✨ #ลุงเล่าหลานฟัง https://youtu.be/tDDX4v8kP2M

☀️ เย็นวันอาทิตย์ กับเสียงเพลงที่ไม่มีวันจาง – I Like Chopin ลุงยังจำได้ดี... หน้าร้อนช่วงหนึ่งของวัยเด็ก ในเย็นวันอาทิตย์ที่แสงแดดเริ่มอ่อนลง เสียงจั๊กจั่นเงียบลงไปทีละตัว สายลมจากพัดลมโต๊ะตัวเก่าๆ หมุนวนอย่างช้าๆ พ่อมักจะเปิดวิทยุทรานซิสเตอร์ที่ต่อกับเครื่องเสียงของแกที่ซื้อมาประกอบเอง ทุกวันอาทิตย์ช่วงเย็น พ่อจะหมุนหาคลื่นวิทยุที่เปิดเพลงจากต่างประเทศ แนวที่เขาชอบมักเป็นเพลงสากลนุ่มๆ จากยุค 70s หรือ 80s และในบรรดาเพลงเหล่านั้น มีอยู่เพลงหนึ่งที่ยังฝังอยู่ในความทรงจำของผมเสมอ... 🔖 "Raining Days .. Never Say "Goodbye"... 🎵 เสียงเปียโนเบาๆ ดังขึ้นพร้อมเสียงร้องของนักร้องชายที่ผมตอนนั้นยังไม่รู้จักชื่อ รู้แค่ว่ามันไพเราะเหลือเกิน จนผมนั่งนิ่งอยู่ตรงพื้นเย็นๆ ฟังด้วยหัวใจเบาๆ เหมือนโลกเงียบไปทั้งใบ และมีแค่เสียงเพลงนี้ลอยอยู่ในอากาศ พ่อหันมายิ้ม แล้วพูดว่า “เพลงนี้ชื่อ I Like Chopin – เพราะดีนะ... เหมือนฟังเปียโนตอนฝนตก” วันนั้นเป็นครั้งแรกที่ลุงรู้จักชื่อ Gazebo ชื่อนี้แปลกสำหรับเด็กไทยอย่างลุง แต่ความแปลกก็ยิ่งทำให้ลุงจำได้ เพลงนี้เป็นของศิลปินลูกครึ่งอิตาลี-อเมริกัน ที่ชื่อจริงคือ Paul Mazzolini แต่ลุงเรียกเขาตามที่วิทยุบอกว่า “กาเซโบ” ภายหลังเมื่อลุงโตขึ้น ได้รู้ว่าเพลงนี้ออกมาในปี 1983 เป็นผลงานที่ทำร่วมกับโปรดิวเซอร์ชื่อดัง Pierluigi Giombini และแม้ชื่อเพลงจะบอกว่า “ฉันชอบโชแปง” แต่มันไม่ได้ใช้บทเพลงของโชแปงจริงๆ — เพียงแต่สร้างบรรยากาศเหงาและคลาสสิกเหมือนนั่งฟังเปียโนกลางสายฝนเย็น 🎵 เพลงนี้เคย ขึ้นอันดับ 1 ในหลายประเทศทั่วโลก 🎵 มียอดขายทะลุกว่า 8 ล้านแผ่น 🎵 กลายเป็นตำนานของแนวเพลง Italo Disco 🎵 และยังมีคนนำมา คัฟเวอร์และรีมิกซ์ อยู่เรื่อยๆ จนถึงปัจจุบัน กว่า 20 ปีผ่านไป ลุงเจอเพลงนี้อีกครั้งใน Youtube ตอนปลายทศวรรษ 2000 เสียงเปียโนในอินโทรยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน เสียงร้องยังคงห่อหุ้มความทรงจำของลุงเอาไว้อย่างแผ่วเบา มันไม่ใช่แค่เพลงสากลเพลงหนึ่ง แต่มันคือหนึ่งใน ภาพจำของวัยเยาว์ ที่รวมเอากลิ่นหน้าร้อน แสงเย็นของวันอาทิตย์ เสียงพ่อหรี่พัดลมให้เบา และความสงบของบ้านหลังเก่าเอาไว้ในท่วงทำนองเดียว วันนี้ แม้ลุงจะเปิดเพลงจาก Spotify ผ่านลำโพงไร้สายที่ทันสมัย แต่ใจลุงก็ยังลอยกลับไปในเย็นวันนั้นเสมอ... วันที่ “I Like Chopin” ดังผ่านชุดวิทยุเครื่องเสียงของพ่อ และได้รู้จักความสวยงามของเสียงดนตรี... เป็นครั้งแรกในชีวิต #ลุงเล่าหลานฟัง https://youtu.be/Dtrgwqei7ww

ในยุคที่ดนตรีป๊อปญี่ปุ่น 🗾 เฟื่องฟูช่วงทศวรรษ 1980 ลุงก็เป็นคนหนึ่งที่หลงใหลในเทคโนโลยีและดนตรีอย่างมาก วันหนึ่งในปี 1986 ขณะที่ลุงนั่งทำการบ้านตอนเย็นๆ พ่อของลุงได้เปิดวิทยุเพลง "ฮาร์ฟมูน เซเรเนด" (ハーフムーン・セレナーデ) ของนาโอโกะ คาวาอิ (河合奈保子) ให้ฟังเป็นครั้งแรก เสียงเปียโน 🎹 ที่นุ่มนวลและทำนองที่ไพเราะทำให้ลุงหลงรักเพลงนี้ในทันที นาโอโกะ คาวาอิ เป็นไอดอลที่ได้รับความนิยมสูงสุดในยุคนั้น ด้วยภาพลักษณ์ที่สดใสและน้ำเสียงที่ไพเราะ เธอเดบิวต์ในปี 1979 และมีเพลงฮิตมากมาย เช่น "Tanpopo no Sora e" และ "Smile for Me" แต่เมื่อถึงกลางทศวรรษ 1980 เธอเริ่มรู้สึกถึงข้อจำกัดของการเป็นไอดอลที่ต้องยึดติดกับภาพลักษณ์ที่ถูกกำหนดไว้ "ฮาร์ฟมูน เซเรเนด" 🌙 เป็นซิงเกิลที่ 26 ของนาโอโกะ และเป็นผลงานที่เธอแต่งทำนองเองเป็นครั้งแรก เพลงนี้อยู่ในอัลบั้ม Scarlet ซึ่งนาโอโกะแต่งทำนองทุกเพลงด้วยตัวเอง แสดงให้เห็นถึงความสามารถที่ซ่อนอยู่และความมุ่งมั่นที่จะพัฒนาตัวเองในฐานะศิลปินที่จริงจัง เนื้อเพลงของ "ฮาร์ฟมูน เซเรเนด" เขียนโดยยูมิ โยชิโมโตะ (吉元由美) นักแต่งเพลงชื่อดังที่ถ่ายทอดเรื่องราวของความรักและความปรารถนาผ่านภาพของพระจันทร์ครึ่งดวง ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของความไม่สมบูรณ์แต่ยังคงงดงามในตัวเอง เนื้อหาของเพลงพูดถึงการโหยหาความรักที่ไม่อาจเอื้อมถึง ผสมผสานกับความหวังและความเศร้าที่ละเมียดละไม 💌 ลุงจำได้ว่าลุงฟังเพลงนี้ครั้งแรกในห้องนั่งเล่นของบ้าน เสียงเปียโนที่เธอเล่นด้วยตัวเองทำให้ลุงรู้สึกถึงความลึกซึ้งและความจริงใจในเสียงเพลงนั้น การแสดงเพลงนี้ในงาน NHK Kohaku Uta Gassen ปี 1986 ซึ่งเป็นรายการดนตรีสุดยิ่งใหญ่ของญี่ปุ่น และเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอขึ้นเวทีนี้ ยิ่งตอกย้ำถึงความสำคัญของ "ฮาร์ฟมูน เซเรเนด" ในชีวิตการทำงานของเธอ ความงดงามของ "ฮาร์ฟมูน เซเรเนด" ไม่ได้จำกัดอยู่แค่ในญี่ปุ่นเท่านั้น เพลงนี้ยังได้รับความนิยมในระดับสากล โดยเฉพาะเมื่อแฮคเคน ลี (李克勤) นักร้องชื่อดังจากฮ่องกง นำเพลงนี้ไปคัฟเวอร์ในชื่อ "月半小夜曲" (Moon Half Serenade) ซึ่งกลายเป็นเพลงฮิตที่ครองชาร์ตในภูมิภาคที่พูดภาษาจีนอย่างยาวนาน ถึงแม้ว่านาโอโกะ คาวาอิ จะตัดสินใจวางมือจากวงการบันเทิงในปี 1997 เพื่อทุ่มเทให้กับครอบครัวหลังแต่งงาน "ฮาร์ฟมูน เซเรเนด" ยังคงเป็นผลงานที่ทิ้งรอยไว้ในวงการดนตรีอย่างลบเลือนไม่ได้ เพลงนี้ไม่เพียงเป็นเครื่องพิสูจน์ถึงความสามารถรอบด้านของเธอในฐานะนักร้อง นักแต่งเพลง และนักดนตรี แต่ยังเป็นสัญลักษณ์ของการเปลี่ยนผ่านจากไอดอลสู่ศิลปินที่ได้รับการยอมรับอย่างแท้จริง ลุงยังคงฟังเพลงนี้อยู่เสมอ ไม่ว่าจะเป็นการฟังเพื่อรำลึกถึงวันวาน หรือการค้นพบครั้งแรกในยุคสมัยใหม่ "ฮาร์ฟมูน เซเรเนด" ยังคงส่องแสงดั่งพระจันทร์ครึ่งดวงที่ไม่เคยจางหายไปจากท้องฟ้าของวงการดนตรี 📻🎷🎵 #ลุงเล่าหลานฟัง https://youtu.be/kuGxX6ycKQs