🍲 เรื่องเล่าจาก Granny และโรงอาหาร ผู้เขียนเล่าถึงคุณยาย Beulah Culpepper หรือ Granny ที่เริ่มทำงานเป็นแม่ครัวโรงเรียนตั้งแต่อายุ 43 ปี หลังจากเลี้ยงลูก 8 คน เธอใช้ทักษะการทำอาหารพื้นบ้าน เช่น ซุปผัก ขนมปังยีสต์ และคุกกี้เนยถั่ว เพื่อดูแลเด็ก ๆ ใน Blue Ridge, Georgia แม้ต้องใช้วัตถุดิบราคาถูกอย่าง “government cheese” แต่ Granny เชื่อในหลักการ “ไม่มีเด็กคนไหนควรออกจากโรงอาหารไปอย่างหิวโหย”. 🏫 บทบาทแม่ครัวโรงเรียนยุคใหม่ บทความยังสะท้อนถึงแม่ครัวโรงเรียนรุ่นใหม่ เช่น Stephanie Dillard ที่ทำงานเพื่อให้เด็ก ๆ ได้กินอาหารสดจากท้องถิ่น เช่น ส้ม satsuma, สตรอว์เบอร์รี และไส้กรอก Conecuh เธอเน้นว่า “ความสุขที่สุดคือการได้รู้ว่าเราให้อาหารที่ดีต่อสุขภาพแก่เด็ก ๆ” แต่ก็ยอมรับว่าการทำอาหารสดต้องการ งบประมาณและการสนับสนุนมากขึ้น. 🌱 การเมืองและอาหารกลางวัน นโยบายอาหารกลางวันในสหรัฐฯ ถูกกำหนดโดยกฎหมายและการเมือง เช่น National School Lunch Act ปี 1946 และโครงการ Healthy, Hunger-Free Kids Act ของ Michelle Obama ที่เคยถูกวิจารณ์และลดทอนโดยฝ่ายอนุรักษ์นิยม ปัจจุบันแม้มีการผลักดันให้ใช้วัตถุดิบสดและลดอาหารแปรรูป แต่การตัดงบประมาณของรัฐบาลกลางกลับทำให้โครงการ “farm-to-school” หลายแห่งต้องหยุดชะงัก. 🚍 ความคิดสร้างสรรค์เพื่อชุมชน แม่ครัวบางคนยังหาวิธีใหม่ ๆ เช่น “Chow Bus” ที่ดัดแปลงรถโรงเรียนเป็นครัวเคลื่อนที่ แจกอาหารและหนังสือให้เด็ก ๆ ในช่วงฤดูร้อน เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครถูกทิ้งไว้ข้างหลัง ความพยายามเหล่านี้สะท้อนว่าโรงอาหารไม่ใช่แค่ที่กินข้าว แต่คือ หัวใจของโรงเรียนและชุมชน. 📌 สรุปสาระสำคัญ ✅ Granny และแม่ครัวรุ่นเก่า ➡️ ใช้ทักษะพื้นบ้านทำอาหารให้เด็ก ๆ ➡️ ยึดหลัก “ไม่มีเด็กคนไหนควรหิวโหย” ✅ แม่ครัวรุ่นใหม่ ➡️ ผลักดันอาหารสดจากท้องถิ่น ➡️ ต้องการงบประมาณเพิ่มเพื่อทำอาหารจากวัตถุดิบสด ✅ การเมืองและนโยบาย ➡️ กฎหมายอาหารกลางวันมีผลต่อเมนูและงบประมาณ ➡️ การตัดงบทำให้โครงการ farm-to-school สะดุด ✅ ความคิดสร้างสรรค์เพื่อชุมชน ➡️ โครงการ Chow Bus แจกอาหารและหนังสือ ➡️ โรงอาหารคือหัวใจของโรงเรียนและชุมชน ‼️ ความท้าทาย ⛔ งบประมาณไม่เพียงพอสำหรับอาหารสด ⛔ การเมืองทำให้โครงการดี ๆ ถูกยกเลิก https://bittersoutherner.com/issue-no-12/all-praise-to-the-lunch-ladies