“พาลูกไปพิพิธภัณฑ์ ไม่ใช่เพื่อดูจอ! เสียงสะท้อนจากพ่อคนหนึ่งถึง Franklin Institute — เมื่อจอสัมผัสกลายเป็นศูนย์กลางแทนของจริง”

Seth Purcell พาลูกชายวัย 6 ขวบไปเยี่ยมชม The Franklin Institute (TFI) ในฟิลาเดลเฟีย ซึ่งเป็นพิพิธภัณฑ์วิทยาศาสตร์ที่เขาเคยหลงรักในวัยเด็ก แต่สิ่งที่เขาพบกลับไม่ใช่ความมหัศจรรย์แบบเดิม — เพราะจอสัมผัสและเกมดิจิทัลได้เข้ามาแทนที่นิทรรศการแบบจับต้องได้ที่เคยเป็นหัวใจของพิพิธภัณฑ์

เขาเล่าว่าในอดีต TFI คือสถานที่ที่เด็กๆ ได้เล่นกับแรงโน้มถ่วง, ทราย, เสียง, และกลไกจริงๆ เช่น การนั่งบนเก้าอี้ที่แขวนจากรอกแล้วดึงตัวเองขึ้น หรือการดูทรายสร้างลวดลายจากการสั่นของลูกตุ้ม แต่ในการเยี่ยมชมครั้งล่าสุด เขากลับพบว่าหลายพื้นที่ถูกแทนที่ด้วยจอสัมผัสที่จำลองประสบการณ์แบบวิดีโอเกม — เช่น “ออกแบบจรวดของคุณเอง” ที่กลายเป็นการกดปุ่มบนหน้าจอแทนการทดลองจริง

แม้จะมีนิทรรศการที่ยังคงความเป็น “ของจริง” เช่น ลูกตุ้ม Foucault, ห้อง Air Show และ Sir Isaac’s Loft ที่ยังมีเด็กๆ เล่นกันอย่างสนุกสนาน แต่พื้นที่เหล่านี้กลับถูกซ่อนอยู่ในมุมห่างไกล และบางส่วนก็ชำรุดหรือใช้งานไม่ได้ เช่น เก้าอี้หมุนที่ใช้แสดงแรงโมเมนตัมซึ่งมีแรงเสียดทานมากเกินไปจนไม่ทำงาน

Purcell ตั้งคำถามว่า ทำไมพิพิธภัณฑ์ถึงเลือกลงทุนกับจอสัมผัสมากกว่าการบำรุงรักษานิทรรศการแบบจับต้องได้ เขาเสนอว่าพิพิธภัณฑ์ควรเป็นสถานที่ที่เด็กๆ ได้สัมผัสของจริง ไม่ใช่จำลองผ่านหน้าจอ — เพราะการเรียนรู้ที่แท้จริงเกิดจากการมีปฏิสัมพันธ์กับโลก ไม่ใช่กับซอฟต์แวร์

https://sethpurcell.com/writing/screens-in-museums/
🏛️ “พาลูกไปพิพิธภัณฑ์ ไม่ใช่เพื่อดูจอ! เสียงสะท้อนจากพ่อคนหนึ่งถึง Franklin Institute — เมื่อจอสัมผัสกลายเป็นศูนย์กลางแทนของจริง” Seth Purcell พาลูกชายวัย 6 ขวบไปเยี่ยมชม The Franklin Institute (TFI) ในฟิลาเดลเฟีย ซึ่งเป็นพิพิธภัณฑ์วิทยาศาสตร์ที่เขาเคยหลงรักในวัยเด็ก แต่สิ่งที่เขาพบกลับไม่ใช่ความมหัศจรรย์แบบเดิม — เพราะจอสัมผัสและเกมดิจิทัลได้เข้ามาแทนที่นิทรรศการแบบจับต้องได้ที่เคยเป็นหัวใจของพิพิธภัณฑ์ เขาเล่าว่าในอดีต TFI คือสถานที่ที่เด็กๆ ได้เล่นกับแรงโน้มถ่วง, ทราย, เสียง, และกลไกจริงๆ เช่น การนั่งบนเก้าอี้ที่แขวนจากรอกแล้วดึงตัวเองขึ้น หรือการดูทรายสร้างลวดลายจากการสั่นของลูกตุ้ม แต่ในการเยี่ยมชมครั้งล่าสุด เขากลับพบว่าหลายพื้นที่ถูกแทนที่ด้วยจอสัมผัสที่จำลองประสบการณ์แบบวิดีโอเกม — เช่น “ออกแบบจรวดของคุณเอง” ที่กลายเป็นการกดปุ่มบนหน้าจอแทนการทดลองจริง แม้จะมีนิทรรศการที่ยังคงความเป็น “ของจริง” เช่น ลูกตุ้ม Foucault, ห้อง Air Show และ Sir Isaac’s Loft ที่ยังมีเด็กๆ เล่นกันอย่างสนุกสนาน แต่พื้นที่เหล่านี้กลับถูกซ่อนอยู่ในมุมห่างไกล และบางส่วนก็ชำรุดหรือใช้งานไม่ได้ เช่น เก้าอี้หมุนที่ใช้แสดงแรงโมเมนตัมซึ่งมีแรงเสียดทานมากเกินไปจนไม่ทำงาน Purcell ตั้งคำถามว่า ทำไมพิพิธภัณฑ์ถึงเลือกลงทุนกับจอสัมผัสมากกว่าการบำรุงรักษานิทรรศการแบบจับต้องได้ เขาเสนอว่าพิพิธภัณฑ์ควรเป็นสถานที่ที่เด็กๆ ได้สัมผัสของจริง ไม่ใช่จำลองผ่านหน้าจอ — เพราะการเรียนรู้ที่แท้จริงเกิดจากการมีปฏิสัมพันธ์กับโลก ไม่ใช่กับซอฟต์แวร์ https://sethpurcell.com/writing/screens-in-museums/
0 ความคิดเห็น 0 การแบ่งปัน 33 มุมมอง 0 รีวิว