บ้านฉันครอบครัวคนจีน ค่อนข้างอนุรักษ์นิยม พี่ น้องหลายคน เราจึงต้องแบ่วปัน หรือร่วมกันในหลายๆ อย่าง
อาจถูกบุกรุกความเป็นส่วนตัวได้โดยไม่ทันคิด เพราะความเคยชินที่ต้องแบ่งปัน หรือร่วมกัน
ฉันเลยระแวงว่าสมุดบันทึจะถูกแอบเปิดอ่านบ้างหรือเปล่า เวลเขียนจึงเลือกเขียนแต่เรื่องดี ไม่ก็วาดรูปแทน สุดท้ายรำคาญตัวเอง จะโลกสวยไปไหน เลิกเขียน

เขียนลงโซเชี่ยล ไม่เหลือ จะรอดได้ไง

บ้านคนเยอะ ถ้าจัดงานกีฬาสี คงครบทุกสี แต่สีที่ฉันอยู่มีฉันคนเดียว ที่นี่คงไม่มีใครตามฉันมา ฉันเลยสบายใจ อยากพูด อยากทำอะไร อิสระ

แต่ว่า เหมือนน้ำที่ขุ่นข้น บัดนี้นิ่งใสตกตะกอน ฉันจึงเห็นอะไรนอนก้นอยู่ใต้น้ำนั่นเต็มไปหมดเลย
ทั้งของที่ไม่ได้ใช้แล้ว ของที่จงใจจมน้ำซ่อนเอาไว้ ของที่หมักหมมยังไม่ได้สะสาง

มันน่ากลัวอย่างนี้นี่เอง เวลาได้เห็นตัวเองชัดๆ
ถึงว่า คนถึงได้คอยหลบเลี่ยงที่จะรู้จักตัวเอง
ถึงว่า ที่เขาบอกว่า การจดบันทึก คือ การได้พูดคุย ทบทวนตัวเอง
ถึงว่า คนที่ชอบพัฒนาตัวเองเขาถึงชอบจดบันทึก

ฉันไม่ได้อยากพัฒนาอะไรหรอก แต่ให้นึกภาพ ฉันได้มาเจอตัวฉันสักที เรามองหน้ากัน สื่อสารกันตัวต่อตัว
ฉันอยากได้คุยกับตัวฉันมานานแล้วนี่นา และที่นี่ คือที่ของเรานะ