🌫️ อย่าฝากชีวิตไว้กับลมหายใจเฮือกสุดท้าย ลองจินตนาการดู... คุณนอนอยู่บนเตียงโรงพยาบาล เสียงเครื่องวัดชีพจรดัง บี๊บ... บี๊บ... ช้าลงเรื่อย ๆ คุณคิดว่า “ต้องมีสติไว้ ต้องนึกถึงพระพุทธเจ้า” แต่แล้ว... มันก็มาถึง — ความมืดมิด ไม่ใช่แค่ดับไฟในห้อง แต่คือการที่ “เรา” หายไปจากการรับรู้ทั้งหมด 🪷 จิตหลุดพ้นจากความคิด ความจำ เหลือเพียง “นิสัย” ที่ฝึกไว้เท่านั้น...ที่จะนำทางจิตไป --- 🤍 หลายคนฝากความหวังไว้กับจิตสุดท้าย หวังว่าแค่ตอนตาย "ตั้งจิตดี ๆ" ก็เพียงพอ แต่รู้ไหมว่า... > วาระจิตสุดท้าย ไม่ใช่สิ่งที่ควบคุมได้ มันไม่ใช่ช่วงเวลาที่คุณ “มีเวลา” ตั้งสติ แต่มันคือช่วงที่กรรมเก่าจะถาโถมเข้ามา “ก่อนที่คุณจะได้ตั้งตัว” และถ้าใจเราไม่คุ้นเคยกับธรรม มันจะกลับไปสู่สิ่งที่คุ้นเคยมากที่สุดคือ... ความกลัว ความโกรธ ความโลภ ความหลง ซึ่งเราเคยทำมันบ่อยที่สุด โดยไม่รู้ตัว --- 😞 แม้จิตสุดท้ายดี… ก็ยังหนีไม่พ้น บางคนโชคดี ได้สติทัน ได้ครูบาอาจารย์อยู่ข้างเตียง แต่แม้จิตจะดีตอนตาย นิสัยเดิม ความเห็นผิดเดิม ก็ยังตามไปเหมือนเดิม > เกิดใหม่แค่เปลี่ยนเวที... แต่บทเดิม นักแสดงเดิม ยังอยู่ --- ⏳ ความตายไม่เคยนัดล่วงหน้า ไม่เคยส่งอีเมลเตือน ไม่เคยให้คุณเลือกสถานที่หรือเวลา จิตสุดท้ายอาจเกิดขึ้นตอนที่คุณ… • กำลังโกรธ • กำลังเพลิน • กำลังเมา • กำลังลืมตัว ...และคุณอาจไม่มีโอกาสตั้งสติได้ทันแม้แต่เสี้ยววินาที --- 💡 พระพุทธเจ้าตรัสไว้ชัดว่า “ความไม่ประมาทคือทางแห่งนิพพาน” ไม่ใช่ให้กลัวความตาย แต่ให้ตื่นรู้ต่อ “วัฏฏะ” ที่หลอกล่อให้เรา “ผลัดวันประกันธรรม” --- ✨ โอกาสสำคัญไม่ใช่ตอนใกล้ตาย แต่คือ “ตอนนี้” ขณะที่คุณยังมีลมหายใจ ยังมีสติ ยังมีโอกาสฝึกจิต ยังมีสิทธิ์จะเปลี่ยนนิสัยจิตจากการหลงเป็นการรู้ อย่าฝากอนาคตของจิตไว้กับ "เฮือกสุดท้าย" เพราะเฮือกนั้น...อาจไม่มีเวลาให้คุณทัน “รู้ตัว” 🧘‍♂️ จงฝึกในลมหายใจนี้ ให้จิตคุ้นกับธรรม ให้จิตจำ “ทางกลับบ้าน” ได้ ไม่ใช่เพราะจำได้ด้วยสมอง แต่เพราะมัน เคยเดินซ้ำจนเป็นทางธรรมชาติ --- #วาระจิตสุดท้าย #ธรรมะแบบไม่ประมาท #ปัจจุบันคือเวทีซ้อมที่แท้จริง #จิตคุ้นธรรมเท่านั้นที่จะพาเราข้ามพ้น #ฝึกไว้ก่อนตายเพราะตอนไกล้ตายอาจไม่มีเวลา