ตอนเรียนประถม ๖ ครูให้เพื่อนๆ ช่วยกันเลือกเพื่อนคนไหนตรงกับบุคคลิกที่ครูเอ่ย โดยเขียนชื่อใส่กระดาษแล้วม้วนส่งให้ครู
๑๐ คน ๑๐ บุคคลิก จากความเห็นเพื่อนๆ ที่ช่วยกันระบุชื่อ
ฉันได้บการลงความเห็นเมื่อครูถามว่า ใครร่าเริงที่สุด
กระดาษคำตอบที่ม้วนไว้แต่ละแผ่น เมื่อคลี่กางออกมา เป็นชื่อฉันเสียส่วนใหญ่ ฉันไม่ได้ดีใจ แต่ประหลาดใจ ในสายตาเพื่อน ฉันเป็นคนแบบนั้นหรือ
เมื่อครูถาม เมื่อมีปัญหาทำอย่างไร ฉันลุกขึ้นตอบแบบนึกไป งงไปว่า "ก็ทำเฉยๆ ไว้น่ะค่ะ เดี๋ยวก็หายไปเอง"

ฉันนึกๆ แล้วก็ประหลาดใจตัวเอง ฉันในวัยเด็กของฉันช่างบริหารความเครียดได้เก่งขนาดนั้นเลยหรือ แล้วโตมาทำไมเครียดชะมัด

จริงๆ พอทบทวนดูแล้วก็คงไม่ใช่ ฉันแค่อยากถูกรัก อยากได้การยอมรับจากคนในครอบครัว แล้วก็ติดไปทำที่โรงเรียนด้วยต่างหาก ทำตัวตลก ไม่เรื่องมาก ตามใจเพื่อน ไม่ขัดแย้ง ยอมทุกอย่าง
และไม่ใช่แค่ประถม ๖ แต่โตจนเป็นผู้ใหญ่แล้วฉันก็ยังเช่นนี้อยู่
ความเข้มข้นอาจไม่เท่าแต่ก่อน ฉันเรียนรู้อะไรมาบ้างแล้ว แต่เหมือนเป็นไปโดยอัตโนมัต ฉันผิด ผิดทุกครั้ง คนทั้งโลกไม่ชอบฉันละมัง

ฉันเป็นที่รัก ถูกยอมรับ บ้างแล้วหรือยัง

คงมี ก็แมวที่ฉันเลี้ยงนี่ไง