ได้รับคำอวยพร และอวยพรแด่ผู้อื่นว่า ขอให้มีความสุข ในวาระต่างๆ มานานหลายปี แต่สำหรับฉัน ฉันสงสัยว่าทำไมต้องอวยพรให้มีความสุข หรือมนุษย์ชอบมีความสุข
แล้วความสุขมันหน้าตาอย่างไรนะ จริงๆ แล้วพื้นฐานความสุขของมนุษน์มันมีความคล้ายกัน หรือเราเรียนรู้ และลอกเลียนกันไปมาแค่นั้น
ความสุขที่เราวาดขึ้นมาเอง เป็นแบบของเราเอง อาจแตกต่าง แปลกหลาดเหลือเกิน ขัดหู ขัดตา ขัดใจ แบบนี้เรียกว่าสุขด้วยได้ไหมนะ
เมื่อมีความสุขแล้วชีวิตจะดี คิดแต่สิ่งดีๆ ทำแต่สิ่งดีๆ สังคมก็จะดี โลกก็คงจะดีด้วยใช่ไหมนะ
แต่เพราะเหตุนี้ที่คนบนโลกนี้ขวนขวายหาแต่ความสุขกันไม่ใช่หรือ เพราะไม่มีใครอยากมีความทุกข์ โลกเราจึงทุกข์ หาความสงบสุขเนิ่นนานไม่ได้เลย

ความสงบหรือเปล่านะ ที่ก่อให้เกิดความสุขในใจที่แท้จริง
ความสงบที่ฉันวาด มันเหมือนต้นไม้ใหญ่ที่เติบโต แผ่รากฝังลึกลงในดิน เป็นร่มเงาให้แก่เจ้าของหัวใจ ใบที่กางแผ่หนาแน่น ยามฝนตกช่วยบังฝนให้ แดดออกเป็นที่พักร้อน รากที่ฝังลึกเมื่อเผชิญน้ำท่วมสามารถอดทนยืนรอจนน้ำแห้งได้ ครั้นขาดปุ๋ย ขาดน้ำแห้งแล้งยาวนานก็แผ่ออกไปหาอาหารเองได้ หิมะตกก็ผลัดใบยืนรอวันฟ้าใสอย่างไม่เร่งร้อน ลำต้นที่แข็งแกร่งปักหลักยืนต้านพายุร้ายพัดผ่านได้อย่างกล้าหาญ องอาจ ในวันที่ฟ้าโปร่งใส ลมพัดอ่อนๆ แดดอุ่นๆ นกน้อยบินมาเกาะ กินผลของต้น ไซร้ขน จับคู่ร้องเพลง ดอกไม้สีสันงดงาม ผีเสื้อหลากสี หลายตัวบินวน กลิ่นหอมของดอกไม้ และดินผสมกัน สดชื่น และน่านอนนอนในคราวเดียวกัน
สวยงาม และร่มเย็น รู้สึกเช่นเดียวกันกับฉันไหมนะ

ปีใหม่นี้ฉันจึงขอพร และอวยพร
ขอให้ทุกคนมีสงบบังเกิดขึ้นในใจ ดุจว่ามีต้นไม้ใหญ่เติบโตขึ้นแล้ว ขอให้ต้นไม้นั้นก่อเกิดประโยชน์อันเป็นผลแห่งความสงบ สุขอันเอนก อนันต์ด้วยเถิด
ขอให้เป็นความสุข สงบของผู้พักผ่อนใต้ต้นไม้ของตัวเองไปตลอดด้วยเถิด