ประทับใจมากเลย เห็น 🐕 ดุ๊กดุ๋ยคาบกระดูกมาวางให้ลูก วันนี้เป็นกระดูกขาหมูท่อนใหญ่เลยด้วย นึกถึงที่แหลมก็เคยคาบข้าวมันสีฟ้าหน้าสังขยา มาฝากลูกชายตัวเอง 😭 ทั้งที่ดุ๋ย ดุมาก หวงของมาก จนขึ้นชื่อไปทั่ว แต่เขาจะมาเยี่ยมดูลูกน้อยเขาทุกวัน วันละ 2-3 เวลา มุดเข้าดูในกรง มุดหัวเข้าในบ้านน้อย แล้วแค่ดมๆ น่ารักมาก นึกว่าหมาตัวผู้มันจะไม่ค่อยรู้จักความเป็นพ่อเป็นลูกกัน เมื่อเช้าดุ๋ยก็มาดูตอนเดหลีกำลังให้นมลูก หลีเอาขาหน้าเขี่ยๆ ที่แก้มดุ๋ย gesture ของน้องๆ หมาที่น่ารักใส่กัน เห็นแล้ว ทำให้ใจฟู ดุ๋ยกับหลาว หลีกับหลาว ก็ด้วย รักกัน คลอเคลียกันให้เห็น เขาเฝ้ากัน ดูแล ปกป้องกัน เราก็ขยันหาของอร่อยๆ ให้เขากิน ให้เขาแข็งแรง ทำที่นอนที่สบายให้พวกเขา

อาการเจ็บที่หลอดคอ จุกที่ในอก ขอบตาที่ร้อน มันมีจุดบังคับจากตรงไหน ร่างกายที่เป็น ดิน น้ำ ลม ไฟ ไม่ใช่ มันมาจากใจ ที่ไม่มีตัวมีตน มีแต่พลังงานไร้รูป รับรู้ได้ ควบคุมอาจจะได้ บ้าง ไม่ได้บ้าง แล้วใครที่รู้ล่ะ ใครที่ควบคุม เขาต้องการอะไร เขาเป็นไปตามบังคับของอะไร ค้นหาลงไป เราอยากหยุดทุกข์ เราอยากจะหยุดมันสักที ได้แต่มองดูมัน ทุกข์หนอ ทุกข์หนอ ..

ตอนที่เราจะตาย มันคงคล้ายนี้หรือหนักกว่าอีกมาก แค่ที่เจอเมื่อวานรู้เลยว่าเมื่อเวลานั้นมาถึง เรายังครองสติไม่ได้แน่ อาการปวดหัวรุนแรงอย่างไม่เคยเป็นในชีวิต อาเจียนตลอดทางไปห้อง ER อาการอย่างกับเมารถคลื่นไส้แบบทวีคูณ เอาน้ำแข็งประคบที่ศรีษะไว้ตลอด กลัวมากๆ ว่าถ้าเป็นเส้นเลือดสมองแตก ตายไปก่อนพ่อก่อนแม่ แล้วใครจะดูแลท่าน ตอนที่นอนอยู่ในเตียงปฐมพยาบาลห้องฉุกเฉิน อาการทุเลาแล้ว อาเจียนไปตั้ง 12 ครั้ง ปวดหัวเริ่มสงบลง ถูกแทงสายน้ำเกลือเข้าหลังมือ ไม่เจ็บเท่าไร แต่ที่มันคาอยู่อย่างนั้น แล้วนอนอยู่ในเตียงแคบๆ มันอึดอัดรำคาญขยับทางไหนไม่ได้ คิดถึงว่าถ้านอนอยู่ในโลงศพก็คงแบบนี้ ได้แต่มองหยดน้ำเกลือไหลวูบๆ ทำอะไรไม่ได้มากกว่านั้น ยังปวดหัวอยู่บ้าง นอนราบลงตอนแรกก็พอสบาย ไม่คลื่นไส้มากแล้ว แต่นานไปก็ไม่ค่อยสบายนัก กระสับกระส่าย ผะอืดผะอม เพราะก็ไม่รู้ตัวเองเป็นอะไร คุณหมอพยาบาล ไม่ได้บอกอะไรเพิ่ม ให้แค่รอดูอาการ เวลานั้นปกติถ้าอยู่บ้านจะต้องเป็นคนเตรียมอาหารให้น้องหมาทั้งสามตัว ก่อนออกมาเทอาหารเม็ดไว้ให้หน่อยเดียว คงจะไม่พออิ่มแน่ ดูอาการตัวเองที่คิดกังวล คิดห่วงหมา คิดห่วงคน พยายามพุทโธ แล้วร่างกายก็ส่งสัญญาณอยากขับถ่ายขึ้นมาอีก อาการที่ประดังเข้ามานี่คือเราไม่ได้เตรียมพร้อมเลย ถ้าความตายมาถึงเราจะรับมือกับความพะวักพะวนอย่างนี้ได้ยังไง นี่แค่ทุกขเวทนาระดับกลาง บวกความกังวล ความคิดที่ไม่นิ่ง มันอยากจะลุกออกจากเตียงไปเดี๋ยวนั้นแต่ก็ทำไม่ได้ เวลาประมาณไม่ถึงครึ่งชั่วโมงแต่มันช่างยาวนาน ยกมือเร่งขอบอกคุณหมอพยาบาลว่า รู้สึกดีขึ้นแล้วไปได้รึยังคะ ทำท่าสดชื่นเพื่อให้ออกไปได้เร็วๆ แต่ก็ยังต้องรอ พอรับยากลับบ้าน ระหว่างทางก็อาเจียนออกมาอีก แต่ตอนนั้นรู้แล้วว่าหมดแล้ว กลับถึงบ้านอาบน้ำก็เข้าพัก หลับสนิทไปเลย เช้าวันนี้ตื่นมาไม่เหลือร่องรอยความทุรนทุรายแล้ว ยังวิงเวียนเล็กน้อย แต่กำลังวังชาดีทำงานได้ ไม่มีไข้ ไม่เจ็บปวดอะไร คิดว่าโชคดีมากแล้ว ที่วันนี้ยังมีชีวิตรอด และมีเครื่องเตือนใจให้เรารำลึกถึงความตาย ที่อาจมาถึงในวันใดวันหนึ่งที่เราจะไม่ได้มีการเตรียมการใดได้ทันเลย ถ้าเรายังประมาทอยู่

My 📌 board: "Yogi Style"
https://pin.it/6GeDS214H

Lis แก่เกินกว่าจะมานั่งคิดว่าทำไมเรื่องแย่ๆ มันต้องเกิดขึ้นกะเราละนะ เพราะก็เคยคิดอย่างนั้นมาเยอะ - แม้จะคิดแบบรอบด้านหลายๆ มุม ตามประสา Libra rising แล้วก็เถอะ - คิดไปจนตก หรือไม่ตก สุดท้าย มันไม่ค่อยได้ประโยชน์อะไร - ก็ได้เหมือนกัน เพราะมันต้องผ่านการคิดเยอะมาก่อน จึงจะ simplify ทำให้ง่าย เป็น - ตอนหลังนี้ ก็ข้ามขั้น ไม่ต้องคิดแล้ว แค่แยกให้ออกว่า มันเป็น event หรือ perception กันแน่ ตั้งสติบ่อยๆ เนืองๆ จะได้ไม่หลง

ถ้าว่าเป็น event ก็แน่นอน ว่าจะเป็นของเกิดดับ บังคับไม่ได้ อาจจะป้องกันได้บ้าง ตามความรอบคอบ เฉียบไว ในขอบเขตที่สามารถ ถ้าว่าเป็น perception มันก็เป็นของไม่เที่ยง เวลาหนึ่งใช่ อีกเวลาหนึ่งอาจไม่ใช่ ดังนั้น จึงไปยึดถืออันใดไม่ได้เลย

#柳舟记 #ซ่อนรักชายาลับ

สวัสดี ThaiTimes 😉