เมื่อวานกับวันนี้รู้สึกกดดันมากๆเลย ไม่ค่อยได้โพสต์อะไรได้สบายๆ บางทีก็ต้องมาโพสต์แบบตัดพ้อปัญหาชีวิตที่ต้องมาถูกทางบ้านบังคับและเข้มงวด จนผมไม่มีกรอบเป็นของตัวเอง ความเข็นห่วงของเขาเ็นบ่วงบาศที่รัดตัวผมไว้แน่นจนผมต้องหาทางแก้บ่วงบาศเพื่อตัดตัวเองออกจากทางบ้านเพราะเหมือนทางบ้านไม่ซัพพอร์ตเรื่องผมทำงานอิสระด้านเขียนเว็บและเขียนโปรแกรมครับ อยากให้ผมเป็นลูกจ้าง อยากให้ผมเป็นพนักงานระดับล่าง ต้องทนแบกภาระที่ผู้ใหญ่โยนมา และจะให้ทำจนเษียณหรือครับ อยากเลื่อนตำแหน่ง เหมือนจะต้องเสี่งคุกเสี่ยงตะราง เพราะผมไม่ได้มีเพื่อนสนิทที่ทำงานราชการ แต่ระบบงานไม่มีระดับหัวหน้าลงมาช่วยทำงาน มีแต่สั่งลูกน้อง นั่งรอเซ็นอนุมัติ ทำงานเป็นทีมในที่นั่นเหมือนจะไม่ใช่เลย คือไม่ใช่เลย คือระดับล่างทำงานเยี่ยงทาสชั้นต่ำ ระดับบนนึกอยากโยนงานให้ระดับล่างคนไหนก็ได้ ตัวเองนั่งในห้องแอร์ อยู่บนหอคอยงาช้าง อีโก้สูง ไม่ยอมลงมือทำร่วมกับระดับล่าง กดดันระดับล่างอยู่อย่างเดียว ผมว่าพอสักที ที่ผมไม่ต้องการอยู่ในระบบงานที่เหมือนจะไม่ยุติธรรม ไม่เป็นธรรมกับผมและทำให้ผมเบิร์นเอาท์เร็วมากจนเกือบต้องทะเลาะกับผู้ใหญ่
วันนี้มาตัดพ้อส่วนของเมื่อวานที่ผมเกือบต้องมีปากเสียงกับคนจ้างซึ่งเขาผูกขาดผมคนเดียว และไม่ค่อยจ่ายเงิน และงานส่วนมากมันยาก ถึงทำได้ก็ทำไม่ทัน กดดันอะไรขนาดนั้น ตั้งแต่ผมเสียศูนย์จากการทำงานเป็นลูกจ้างของราชการ และเงินเดือนที่ได้เหมือนถูกควบคุมการใช้จ่าย คือผมอยากจะออกจากเรื่องที่ต้องมาทะเลาะกับผู้จ้าง เหมือนผมรู้สึกว่าผู้จ้างผมจะแกงผมเรื่องที่ Error มีเยอะขึ้น แต่ผมกลับคิดว่า Error มากขึ้น เพราะวิธีคิดของพี่เค้าไม่โอเคกับผม และยังใช้เวอร์ชั่นเฟรมเวิร์กเก่า เลยตะขิดตะขวงใจและกลัดกลุ้มใจลองคิดไปคิดมาดูแล้ว ว่าผมไม่ควรร่วมงานกับคนประเภทนี้จริงๆ ไม่เข้าใจความรู้สึกผมที่ทำมาแทบตาย ไม่เข้าใจที่ผมเครียดเพราะปัญหาที่บ้าน ยกลูกค้ากับลูกค้าในลูกค้ามาข่มอีก เพื่อเร่งผม ผมอยากคุยกับลูกค้าของลูกค้า ที่สั่งลูกค้าหรือคนจ้าง มากๆเลย คืออยากเจรจา ไม่อยากด่าทอ มีปากเสียงรุนแรงกัน ลิมิตผมต่างจากลิมิตคนอื่นมาก วันนี้หวังว่าขอจบช่วงเวลาที่เลวร้ายนี้ที่มันคุโชนมาตั้งแต่เมื่อวานให้ได้นะครับ สู้ๆครับผม