วันนี้ไม่ได้โพสต์อะไรแบบนี้มานานมากแล้ว เพราะติดดูโซมะ และทำตามโซมะในแบบของผม คือ ขัดเกลาและพัฒนาตนเองให้เก่งขึ้น และอุดช่องว่างไม่ให้ใครมาหาเหตุบีบบังคับให้ทำงานในระบบที่ผมไม่ชอบบรรยากาศโดยรวม ถึงแอร์จะเย็นก็เถอะ อย่าว่าแต่เรียน ป.โท เลย ถ้าระบบงานยังถูกออกแบบมาเพื่อกดดันระดับล่างให้ต้องมาทำงานอย่างหนัก แต่เงินเดือนก็น้อยกว่าการได้ลงมือทำแบบเปล่าประโยชน์ ต้องเป็นระดับล่างทนโดนโยนงาน ถ้าดวงดีได้เลื่อนขั้น นึกโยนงานให้ใครก็ได้ ถ้าดวงไม่ดี ก็ต้องทำงานอยู่ในระดับล่าง เป็นลูกจ้างเงินน้อยไปจนแก่ คิดแล้วไม่อยากจะคิดอีกเลย พูดไปก็เท่านั้น แค่ตอกย้ำว่าไม่ต้องการอยู่ในจุดที่ต่ำจนคนที่ระดับสูงกว่าเหยียบเป็นว่าเล่น
บางทีอยากดูโซมะให้จบๆตอนไปเลยก็ได้ครับ เพราะแรงกระตุ้นมันมาจากการที่ผมมีความสนใจเรื่องครอบครัวของนาคิริมากขึ้น ครอบครัวของอลิสก็ต่างจากครอบครัวนาคามูระ เอ๊ย นาคิริฝั่งอาซามิและฮาซาฮิ ก็เห็นได้ว่าฝั่งครอบครัวอลิสให้การยอมรับโซมะอย่างท่วมท้น จนได้ทั้ง อลิซ และ คุโรคิบะ เป็น พันธมิตรสำคัญ ของ โซมะ ไปเลย นี่แหละ การผูกมิตรดีกว่าสร้างศัตรูเพิ่ม ต่างจากที่ เอรินะ ถูก พ่อที่ชื่อ อาซามิ ปลูกฝังให้ยึดติดกับอีโก้ อีโก้สูง จนโซมะเข้ามา อีโก้ของเอรินะก็ค่อยๆเจือจางลงจนกินอาหารของโซมะได้อย่างเอร็ดอร่อย จนพูดคำว่า ห่วยแตก ไม่ออกเลยทีเดียวครับ เป็นเพราะเซ็นซาเอม่อนอยู่เบื้องหลังแท้ๆ ดีลกับโจอิจิโร่จนโซมะได้เข้าเรียนโรงเรียนที่พ่ออย่างโจอิจิโร่เคยผ่านร้อนผ่านหนาวจากที่นั่น