12/10/67 ความทรงจำของฉัน ( ตอนที่ 3 ) " เสียงแห่งความยินดี " ปี พ.ศ.2510 ฉัน รับราชการอยู่ที่ ร.พ.แม่สอด จว.ตาก เป็นโรงพยาบาล ขนาด 60 เตียง มีหมอ 3 คน ต้องทำทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับคนไข้.. ชาวบ้านรัก ไม่มีใคร ด่าว่า ฟ้องร้อง ถึงแม้จะมีขาดมีเกินไปบ้าง ชาวบ้านเข้าใจ ให้อภัยเสมอ แม้แต่ญาติเขาเสียชีวิต ก็ยังมาขอขมาหมอ พร้อมกับพูดคำว่า "สุมาเต๊อะ" ( ขอโทษ ) บ่ายวันหนึ่ง เมื่อฉันเป็นแพทย์เวร กำลังนั่งเล่นไพ่ และ ดื่มแอลกอฮอลล์ นิดหน่อย ที่ สโมสรข้าราชการ ซี่งอยู่ห่างจากโรงพยาบาล ประมาณ 1 ก.ม. มองเห็นโรงพยาบาล 180 องศา ฉัน นั่งหันหน้าไปทางโรงพยาบาล เห็น นายก๊วน ขี่จักรยาน 2 ล้อ ถือแฟ้มประวัติคนไข้ ตรงมาที่สโมสร ( นายก๊วน คือ ชายคนเดียวของ ร.พ.แม่สอด มีหน้าที่ ขี่จักรยานตามแพทย์เวร ทุกแห่ง ทุกเวลา.เป็นคู่กรรมกับฉัน.เพิ่งเสียชีวิต เมื่อเดือนมีนาคม 2564 อายุ 93 ปี..ฉันได้ส่งพวงหรีดไปเคารพศพ โดยผ่าน ผอ.รพ.แม่สอด คนปัจจุบัน นพ.ธวัชชัย ) เมื่อ ฉันเห็น นายก๊วน ก็รู้ทันที ว่า งานเข้าแล้ว จึงรีบขับรถประจำตำแหน่ง ( Ambulance ) ไปโรงพยาบาล... จากรายงานแฟ้มคนไข้ ที่นายก๊วน ถือมา คือ มีหญิงตั้งครรภ์ นอนอยู่ที่เรือนผู้ป่วยหญิง ได้คลอดลูกออกมา ท่าก้น และเด็กติดค้างครึ่งตัว ทำให้ต้วเด็กทับสายสะดือ ชึ่งอันตรายมาก เมื่อ ฉันไปถึงเตียงผู้ป่วย พบว่า เด็กคลอดออกมาแค่ครึ่งตัว เด็กตัวสีเขียว ( เพราะตัวเด็ก ทับสายสะดือของตนเอง ทำให้เลือดจากแม่ ไปเลี้ยงร่างกายเด็กไม่ได้ ) ฉัน ค่อยๆดึงร่างเด็กออกมาทั้งตัว จับนอนหงาย เอาผ้าก๊อสบางๆ ปิดปากเด็ก ฉัน ทำ Mouth to Mouth เป่าลมเข้าปากเด็ก 3 ครั้ง เด็ก ก็ร้อง อุแว้ อุแว้ ตัวเด็กเปลี่ยนสี จากสีเขียวเป็นสีแดง ทันที เสียงเด็กร้อง ทำให้ผู้ป่วยหญิงทั้งหมดในเรือนผู้ป่วยนั้น ปรบมือขึ้นพร้อมกัน.. เสียงปรบมือ ยังดังอยู่ในใจฉัน จนบัดนี้ มันเป็น เสียงแห่งความยินดี มันทำให้ฉัน นึกถึง แม่ม้าท้องแก่ ที่บ้านโพธาราม ถ้าคลอดลูกเมื่อไร เสียงม้าในคอกทั้งหมด จะร้องขึ้นทุกตัว เป็นเสียงแห่งความยินดี ต้อนรับสมาชิกใหม่... เด็ก มีชีวิตรอด เพราะลมเป่าจากปากฉัน เพียง 3 ครั้ง เท่านั้น แต่...ทำให้ฉันสงสัยจนบัดนี้ ว่า มีแอลกอฮอลล์ ผสมไปเป็นตัวช่วยด้วยหรือเปล่า... ( ฮา ) คุณ​หมอยุทธ​ โพธารามิก เขียนเล่าเรื่อง​สมัยทำงาน​เป็น​แพทย์​ที่แม่สอดไว้​หลายตอน​ อ่านสนุก​ ท่านมีอารมณ์​ขัน...