พระพุทธเจ้าทรงตรัสถึงกรรมที่ทำให้มีบริวารมากและบริวารดีนั้น เกิดจากการที่ท่านเคยนำความสุขมาให้แก่คนหมู่มาก ช่วยบรรเทาความกลัวและความเดือดร้อนของผู้คน และให้ทานด้วยทรัพย์ที่หามาอย่างชอบธรรม สิ่งเหล่านี้เป็นกรรมดีที่สร้างให้ท่านมีบริวารมากในชาตินี้ เรื่องนี้ปรากฏในพระสุตตันตปิฎก ทีฆนิกาย ปาฏิกวรรค ว่าด้วยเรื่องการพยากรณ์มหาบุรุษ

อย่างไรก็ตาม ความเชื่อที่ว่าการชักชวนให้ผู้อื่นทำบุญจะช่วยให้มีบริวารมากนั้น มีมาในอรรถกถา เช่นเรื่องของเศรษฐีพิฬาลปทกะ ซึ่งไม่ได้มีปรากฏในพระไตรปิฎกโดยตรง พระพุทธเจ้าทรงสรรเสริญการทำความดีและการชักชวนให้ผู้อื่นทำความดีตาม ซึ่งหลักการนี้สามารถพบได้ในพระสุตตันตปิฎก อังคุตตรนิกาย จตุกกนิบาต ว่าด้วยผู้ที่รักษาศีลและชักชวนผู้อื่นให้รักษาศีลตามตน

กรรมที่ทำให้มีบริวารมากจึงไม่ได้เกิดจากการชักชวนให้ทำบุญเพียงอย่างเดียว แต่เกิดจาก "น้ำใจคิดช่วยคนหมู่มาก" ที่แท้จริง ไม่ใช่เพียงเพื่อผลลัพธ์ส่วนตน การมีน้ำใจช่วยเหลือ การมีเมตตา และการเป็นแรงบันดาลใจให้คนรอบข้างอยากทำความดีตาม เป็นเหตุที่แท้จริงที่จะทำให้เรามีบริวารที่ดี

ในทางปฏิบัติ หากเราชักชวนให้คนทำบุญอย่างจริงใจ สร้างความรู้สึกดีและมีส่วนร่วมให้แก่พวกเขา กรรมดีก็จะส่งผลให้เรามีบริวารที่ดีได้ แต่หากชักชวนอย่างขอไปทีหรือทำให้คนอื่นอึดอัดใจ ก็ไม่ใช่หนทางที่จะทำให้เกิดบริวารที่ดีตามมา

กฎแห่งการให้ผลของกรรมคือเรื่องที่มีความชอบธรรมและสัมพันธ์กับเหตุและผลโดยตรง การให้ความสำคัญกับน้ำใจที่มีต่อผู้อื่นและการสร้างแรงบันดาลใจที่ดี จึงเป็นแนวทางที่ถูกต้องในการสร้างบริวารที่แท้จริง