เวลาเรา “พูด” ถึงคนอื่น
ไม่ได้บ่งบอกว่า “เขาเป็นคนยังไง”
แต่บ่งบอกว่า “เราเป็นคนยังไง”
เวลาเรา “วิจารณ์” คนอื่น
ไม่ได้บ่งบอกว่า “ผลงานเขาไม่ดี”
แต่บ่งบอกว่า “เราไม่มีอะไรทำ”
เวลาเรา “ดูถูก” คนอื่น
ไม่ได้บ่งบอกว่า “เขาด้อยกว่าเรา”
แต่บ่งบอกว่า “เราพยายามเหนือกว่าเขา”
เวลาเรา “หัวเราะเยาะ” คนอื่น
ไม่ได้บ่งบอกว่า “เขาน่าขำ”
แต่บ่งบอกว่า “เราไม่มีความสุข”
ทุก “คำพูด” และ “การกระทำ”
ที่เรามีต่อคนอื่น
ล้วนบ่งบอกถึง “ตัวเราเอง” 🙂
ไม่ได้บ่งบอกว่า “เขาเป็นคนยังไง”
แต่บ่งบอกว่า “เราเป็นคนยังไง”
เวลาเรา “วิจารณ์” คนอื่น
ไม่ได้บ่งบอกว่า “ผลงานเขาไม่ดี”
แต่บ่งบอกว่า “เราไม่มีอะไรทำ”
เวลาเรา “ดูถูก” คนอื่น
ไม่ได้บ่งบอกว่า “เขาด้อยกว่าเรา”
แต่บ่งบอกว่า “เราพยายามเหนือกว่าเขา”
เวลาเรา “หัวเราะเยาะ” คนอื่น
ไม่ได้บ่งบอกว่า “เขาน่าขำ”
แต่บ่งบอกว่า “เราไม่มีความสุข”
ทุก “คำพูด” และ “การกระทำ”
ที่เรามีต่อคนอื่น
ล้วนบ่งบอกถึง “ตัวเราเอง” 🙂
เวลาเรา “พูด” ถึงคนอื่น
ไม่ได้บ่งบอกว่า “เขาเป็นคนยังไง”
แต่บ่งบอกว่า “เราเป็นคนยังไง”
เวลาเรา “วิจารณ์” คนอื่น
ไม่ได้บ่งบอกว่า “ผลงานเขาไม่ดี”
แต่บ่งบอกว่า “เราไม่มีอะไรทำ”
เวลาเรา “ดูถูก” คนอื่น
ไม่ได้บ่งบอกว่า “เขาด้อยกว่าเรา”
แต่บ่งบอกว่า “เราพยายามเหนือกว่าเขา”
เวลาเรา “หัวเราะเยาะ” คนอื่น
ไม่ได้บ่งบอกว่า “เขาน่าขำ”
แต่บ่งบอกว่า “เราไม่มีความสุข”
ทุก “คำพูด” และ “การกระทำ”
ที่เรามีต่อคนอื่น
ล้วนบ่งบอกถึง “ตัวเราเอง” 🙂
Thai