🌪️ "เมื่อเราเสพติดของแรง...จิตก็อ่อนแรงโดยไม่รู้ตัว" ทุกวันนี้… ตัวเลือกความบันเทิงมันเยอะเกินไป แรงขึ้น สนุกขึ้น แทงใจขึ้นทุกวินาที ทั้งแอป ทั้งคลิป ทั้งสตรีม ทั้งซีรีส์ แต่ผลลัพธ์ที่ตามมาไม่ใช่ความสุขที่เพิ่มขึ้น กลับกลายเป็น… “สมองล้า ใจเบลอ” อย่างบอกไม่ถูก อะไรที่เคยโดน…วันนี้ไม่โดนแล้ว อะไรที่เคยสนุก…วันนี้เฉยชา ใจของเราถูกฝึกให้เบื่อเร็ว จนสุดท้าย… ชีวิตต้องการของแรงขึ้นเรื่อยๆ เพื่อแค่จะ “รู้สึกอยู่” และแล้ว…เราก็เริ่ม “สงสารตัวเอง” โดยไม่รู้ตัว ไม่ใช่เพราะชีวิตลำบาก แต่เพราะจิตเสพติดความง่าย จนไม่อยากใช้แรงอะไรเลย จิตใจที่ไม่ได้ออกกำลัง…จะอ่อนแอจนมองโลกทั้งใบเป็นภาระ แม้แต่การลุกขึ้นแปรงฟัน ก็ยังรู้สึกเหมือนโดนโลกกลั่นแกล้ง 🚫 หลงกับคำว่า “ก็แค่อยากพัก” ทั้งที่จริงคือกำลัง “ป้อนความเฉื่อยให้จิตวิญญาณจนเคยตัว” 🧘‍♀️ แล้วจะทำอย่างไร? พระพุทธเจ้าไม่ได้ให้เราฝืน แต่ให้เรา “รู้เท่าทัน” รู้ว่าเรากำลังหลงไปกับความแรงของสิ่งเร้า แล้วให้ย้อนกลับมารู้ลมหายใจของตัวเอง เพราะลมหายใจ คือลิ้นชักของจิตวิญญาณ หายใจเร็ว…ใจจะร้อน หายใจลึก…ใจจะเย็น หายใจเผินๆ…ชีวิตจะพร่า หายใจรู้ตัว…ชีวิตจะชัด 🌱 เมื่อคุณฝึกรู้ลมหายใจเป็น คุณจะเริ่มแยกออกว่า “ความสงสารตัวเอง” กับ “ความทุกข์จริงๆ” ต่างกันอย่างไร และเมื่อแยกออก…คุณจะไม่จมอยู่ในดราม่าของโลกอีกต่อไป