“จำดี” คือผลของจิตที่ใส ไม่ใช่เพราะหัวดี

คนที่จำแม่น จำลึก จำได้นาน
ไม่ใช่เพราะสมองเก่งกว่าคนอื่น
แต่เพราะ จิตสะอาดกว่า คนทั่วไปต่างหาก

ศีลที่รักษาได้สะอาด
จะพาให้โมหะจาง
เหมือนเอาผ้าเช็ดคราบหมอกบนกระจกใจ
ให้เห็นชัดขึ้นว่า...เราเคยตั้งใจอะไรไว้บ้าง

คนที่ลืมง่าย ไม่ใช่เพราะ “ความจำสั้น”
แต่อาจเพราะ “ใจอ่อน”
ตั้งใจดี แต่ไม่ยอมยืนหยัดรักษาความตั้งใจนั้นไว้
พอจิตไม่ตั้งมั่น ก็ย่อมลืมง่าย
ลืมแม้กระทั่งว่าตัวเองเคยอยากเป็นคนดี

---

อยากจำดี ต้องตั้งใจดี แล้ว “ไม่ลืมว่าตั้งใจอะไรไว้”

ความจำดีคือผลของการฝึกจิตให้ “ไม่ลอย”
จิตที่ไม่ลอยไปตามอารมณ์
คือจิตที่อยู่กับเป้าหมาย
เป้าหมายที่มาจากเจตนาดี
เจตนาดีที่ตั้งไว้แล้ว...ยังรักษาอยู่ได้

จำดี = จำเป้าหมายดี
จำดี = จำคำมั่นที่ให้ไว้กับตัวเอง
จำดี = จำคุณคน จำคุณธรรม
และไม่ปล่อยให้จางหายไปในคลื่นอารมณ์ประจำวัน