วันนี้เสียงผมเริ่มแข็งมากขึ้นจากการที่ถูกตามจิกให้แก้งานทั้งวันทั้งคืนมานานแล้วเพราะทำงานให้มันไปกว่าจะได้เงินก็ไส้แห้งพอดี ดีไม่ดีก็ได้เงินน้อยกว่านั้น ยิ่งคิดยิ่งเจ็บใจ เข้าส่วนลึกของก้นบิ้งของหัวใจ แต่ผมเลือกเกิดไม่ได้ก็จริง แต่ผมเกิดมาในครอบครัวที่รับราชการแต่ผมไม่อยากรับราชการ เพราะเคยทำงานราชการในฐานะลูกจ้างมา 2 ครั้งแล้วเจอระบบงานที่ไม่เป็นธรรม ผู้ใหญ่โยนงาน มีตำแหน่งธุรการก็ทำงานโคตรจับฉ่าย มีตำแหน่งไม่ใช่ธุรการ จะเป็น พัสดุ คอม หรือ นิติกร ก็ต้องทำงานธุรการ OT ก็ได้โคตรน้อย บางวันก็ไม่ได้เลย บัดซบฉิบหาย ระบบโหล่ยโท่ย ไม่ได้เรื่อง เป็นผู้น้อยก็ไม่กล้าตัดสินใจ ถ้ากล้าตัดสินใจปุ๊ป โดนไล่ออกทันทีอย่างไร้ความปราณี ผิดจริยธรรม ผิดลักษณะการเป็น ขรก.มีให้เห็นเยอะแยะแต่ผู้ใหญ่ก็มีเยอะ โยนงานอย่างเดียว นั่งสบายๆ โถ่ไอ้สัส ร้องเรียนไปก็เงียบเป็นป่าช้า ระบบเน่ามานานแล้ว ไม่มีใครกล้าตัดสินใจ เกรงใจผู้ใหญ่ทำ...อะไรก็กล้าตัดสินใจเปลี่ยนทั้งระบบสิ ไม่ใช่ก้มหัวให้ผู้ใหญ่แหกกฎระเบียบ ขรก. มากดขี่ร่ำไป ผมไม่ได้ผิดที่เกิดมาในครอบครัวที่เป็นข้าราชการ แต่ผิดที่ผมสอบราชการไม่ได้ ไม่คิดสอบบรรจุราชการ ต้องการทำงานฟรีแลนซ์ เงินเกษียณก็น้อยลงๆ บำนาญ สส. เยอะกว่าบำนาญ ขรก. อีก ไม่อยากให้ระบบสังคมบัดซบนี้มากระทำให้ผมต้องเสียผู้เสียคนอีกแล้ว ผมคือส่วนเกินของครอบครัว ผมคือมะเร็งเนื้อร้อยของครอบครัว ผมคือคนที่ครอบครัวไม่เก็บไว้เป็นภาระ ปรสิตหรืออะไรก็ตามแต่ แต่ผมอยากอยู่คนเดียว หากินคนเดียว ยืนด้วยแข้งขาตัวเอง ดีไม่ดีผมอาจต้องแยกย้ายไปต่างคนต่างอยู่ ไม่แน่ผมอาจอยู่กับแฟนหรือคนที่ไว้ใจได้ แต่ผมตั้งใจจะตัดขาดกับอะไรก็ตามแต่ที่ทำให้สภาพจิตใจผมย่ำแย่ ครอบครัวไม่ใช่เซฟโซน หลายคนพูดมานานแล้ว สุดท้ายผมต้องรักตัวเองและเชื่อมั่นตัวเอง ไม่ต้องไปตามใครหรอก