20/2/68

า ~รอยมือพ่อบนผนัง~

พ่อของผมอายุมากแล้วและต้องเกาะกำแพงเวลาเดิน เพื่อพยุงตัว
เป็นผลให้ผนังที่เขาจับ เปลี่ยนสีและมีรอยนิ้วมือของเขาถูกทิ้งไว้บนผนัง

ภรรยาของผมสังเกตเห็นสิ่งนี้และมักจะบ่นว่าผนังดูสกปรก
วันหนึ่งพ่อของผมปวดหัวจึงทาน้ำมันนวดบนศีรษะ
จึงมีคราบน้ำมันติดอยู่ที่มือ และไปติดผนังเวลาเดิน

ภรรยาของผมตะโกนใส่ผมเมื่อเธอเห็นสิ่งนี้ และผมก็ตะโกนใส่พ่อของผม และบอกเขาว่าอย่าแตะกำแพงเมื่อเขาเดิน
เขาดูเจ็บปวด และผมรู้สึกละอายใจกับพฤติกรรมของผมในภายหลัง แต่ผมไม่ได้ขอโทษเขา

หลังจากนั้นพ่อของผมก็หยุดจับกำแพงเพื่อพยุงตัวเวลาเดิน
แล้ววันหนึ่ง พ่อผมก็ล้มลงโดยไม่ตั้งใจ

เขาล้มป่วยตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาและเสียชีวิตหลังจากนั้นไม่นาน
ผมรู้สึกผิดมากจนไม่สามารถให้อภัยตัวเองได้

สักพักเราก็อยากจะทาสีบ้านใหม่
เมื่อช่างทาสีมา ลูกชายของผมเขาชื่นชอบปู่ของเขา ไม่ยอมให้ช่างทาสีลบรอยนิ้วมือของพ่อผมออกหรือทาสีบริเวณนั้น
ช่างทาสีให้คำมั่นกับเด็กๆ ว่าจะไม่ลบลายนิ้วมือ/รอยมือออกจากผนัง แต่จะวาดลวดลายรอบๆ ให้อย่างสวยงาม ช่างทาสีเขาเก่งและมีความคิดสร้างสรรค์มาก

หลังจากทาสีเสร็จ ลายมือของพ่อผม ก็กลายเป็นส่วนหนึ่งของบ้านของเรา และทุกคนที่มาเยี่ยมบ้านก็ชื่นชมการออกแบบที่เป็นเอกลักษณ์นี้

เมื่อเวลาผ่านไป ผมอายุมากขึ้น ตอนนี้ผมก็ต้องการกำแพงเพื่อพยุงตัวช่วยเดินด้วย

วันหนึ่งขณะเดิน จู่ๆ ผมก็นึกถึงคำพูดที่พูดกับพ่อว่า “อย่าแตะกำแพงเวลาเดิน” และผมพยายามเดินโดยไม่ได้รับความช่วยเหลือ

เมื่อลูกชายเห็นดังนั้น เขาก็เข้ามาหาผมทันทีและขอให้ผมเกาะกำแพงไว้ เพราะเขากังวลว่าถ้าผมไม่จับจะล้มลง
ลูกสาวคนโตของผมก้าวไปข้างหน้าทันทีและให้ผมวางมือบนไหล่ของเธอ

ผมเกือบจะเริ่มร้องไห้เงียบๆ
ถ้าผมได้ทำสิ่งเดียวกันกับพ่อของผม เขาจะอายุยืนยาวขึ้นอย่างแน่นอน

วันหนึ่งหลานสาวช่วยพยุงผมเดินด้วยกันในห้องนั่งเล่นแล้วขอให้ผมนั่งบนโซฟา เธอหยิบภาพที่วาดออกมาให้ผมดู
ครูของเธอชื่นชมภาพวาดของเธอและเข้าใจความหมายของภาพวาดเหล่านั้น และให้คะแนนเธอสูงมาก
ภาพวาดของเธอคือ "รอยมือของพ่อผม" บนผนัง

ความเห็นของอาจารย์:
“ฉันหวังว่าเด็กทุกคนจะรักผู้ใหญ่เหมือนกัน”

ผมกลับไปที่ห้องและเริ่มร้องไห้เพื่อขอการให้อภัยจากพ่อที่เสียชีวิตไปแล้ว
-
วันหนึ่งเราในฐานะเด็กก็จะโตขึ้นเมื่อเราโตขึ้น
อย่าลืมดูแลพ่อแม่ของเราอย่างอ่อนโยนและด้วยความรักเมื่อพวกเขาอายุมากขึ้น และสอนลูกๆ ของเราเช่นเดียวกัน
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
รูปภาพ และข้อความ โดย หวัง หลิงหลิง