เรื่องของมายา
เมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้นั้น ผมว่าทุกสิ่งที่เป็นรูปธรรมที่อยู่ในโลกนี้ล้วนเป็นมายาแทบทั้งสิ้น และทุกสิ่งที่เป็นนามธรรมที่อยู่ในโลกนี้ล้วนเป็นของจริงที่เที่ยงแท้แทบทั้งสิ้น
มายาที่ผมจะเล่าต่อไปนี้มีหลายเรื่องหลายรูปแบบ เช่น
ศิลปิน นักร้อง นักแสดง ที่ล้วนอยู่ในโลกมายา สังคมหลอกลวงจอมปลอม ที่ดีแต่จะคอยเอาหน้ากากสวมใส่เพื่อหลอกลวงกันและกันอยู่เป็นเนืองนิตย์ จนกระทั่งมันติดจนกลายเป็นนิสัยของตนแต่ละคนแทบทั้งสิ้น จนถอนตัวไม่ขึ้น
นักการเมือง ผู้หรับผู้ใหญ่ ผู้อาวุโส ที่มีหัวโขนสวมใส่ประจำตัว หรือตำแหน่ง หน้าที่การงาน ที่มีเกียรติยศ ชื่อเสียง พวกคนเหล่านี้นั้นมักยึดติดกับหัวโขนของตนเองอย่างเหนียวแน่น ทั้งๆที่แท้ที่จริงแล้วนั้นทุกคนล้วนต้องมีวันปลดเกษียณกันแทบทุกคน ซึ่งไม่มีใครที่จะอยู่ในตำแหน่งได้ตลอดเวลานั่นเอง
สิ่งของต่างๆที่มีค่า เช่น เครื่องราง เครื่องประดับ เงินทอง เพชรพลอย ซึ่งมันมีค่าก็จริง แต่เราก็ไม่ควรที่จะหวงแหนยึดติดกับมัน เพราะยังไงสักวันเราก็ต้องจากมันไปอยู่ดี หรือไม่มันก็ต้องจากเราไปอยู่ดีนั่นเอง
ธรรมชาติที่อยู่ในโลกใบนี้นั้น ทุกสิ่งล้วนมีการเปลี่ยนแปลงไปอยู่ตลอดเวลา ไม่ใช่ในทางที่ดีก็ร้าย อันตัวอย่างเช่น ภัยพิบัติทางธรรมชาติซึ่งสามารถทำให้เกิดการสูญเสียทั้งชีวิตและทรัพย์สินนั่นเอง
รูปร่างตัวตนกายของเราก็เหมือนกัน มันมีวันสวย มันมีวันเต่งตึง แต่พอถึงเวลาสักพักหนึ่ง ชั่วระยะเวลาหนึ่งมันก็แก่เหี่ยวย่นไป ทรุดโทรมไปตามวัยและวันเวลานั่นเอง ซึ่งเรานั้นไม่ควรที่จะไปยึดติดกับมันให้มากเกินไปนัก เมื่อมีเกิด ก็ต้องมีแก่ เจ็บป่วย และก็ตายไปในที่สุด
อำนาจวาสนาเองก็เช่นเดียวกัน มันมีวันได้มา ทั้งโดยชอบธรรมและหรือโดยไม่ชอบธรรมก็ตามที แต่สุดท้ายแล้วทุกคนก็ต้องล้วนหมดจากอำนาจไปสักวันหนึ่ง ซึ่งมันก็เป็นของที่ทุกคนต่างแสวงหามันโดยกระสัน อยากได้มันมาอยู่นานๆ ทั้งๆที่มันไม่มีอะไรที่น่าพิสมัยเลย และยังทำให้สูญเสียทุกสิ่งที่มีค่าของตนแต่เดิมไป และถ้าหากใช้มันในทางที่ถูกต้องมันก็จะเป็นคุณอนันต์ แต่ถ้าหากใช้มันในทางที่ไม่ถูกต้องแล้วล่ะก็ มันจะเป็นโทษมหันต์ในทันที ทั้งกับตนเองและผู้อื่นได้
มันมีเรื่องของมายามากมายเยอะแยะจนผมอาจจะบรรยายไม่หมด แต่แค่นี้ก็พอจะบอกให้เห็นถึงโทษพิษของมายาได้บ้างไม่มากก็น้อย สุดท้ายนี้ก็คงจะขึ้นอยู่กับท่านผู้อ่านเองว่าจะเลือกแบบไหนให้ไม่เป็นพิษเป็นภัยแก่ตนเองและผู้อื่นได้นั่นเอง