เรื่องเมื่อวาน...ก็นึกว่าจะได้เจอเพื่อนคุยที่ถูกคอซะอีก....lit nit ออกจากทุ่งไปหาอาหารตามสั่งใส่ท้อง ภายในร้านไม่มีใครนอกจากป้าแม่ค้าและเพื่อนป้าอายุน่าจะประมาณห้าสิบกลาง ๆ....เพื่อนป้านี่ช่างจ้อ lit nit ขับยรรยงนรธนแกก็เกิดสงสัย ขายอะไรหรอ ? แล้ววันนี้ทำอยู่ที่ไหนล่ะ ? รายได้ดีไหมแบบนี้ ? ถามนู่นถามนี่ถามนั่น ซึ่ง lit nit เองก็ชอบอยู่แล้วไอ้เรื่องจ้อเนี่ย มันก็เลยคุยเหมือนจะถูกคอ จนข้าวผัดไข่เกือบจะหมดจานนั่นแหละ lit nit จึงได้ถามเรื่องที่สงสัย...."ตามร้านอาหารตามสั่งเนี่ย เราสั่งข้าวผัดที่มันสีชมพู ๆ นั่นเขาจะมีขายไหมครับ ผมอยากกินเพราะหากินไม่ได้มานานมากแล้ว ?""อ๋ออันนั้นมันข้าวผัดโบราณ ตามร้านเขาไม่น่าจะมีขายเพราะเขาไม่มีซอสอันนั้น" เพื่อนป้าแม่ค้าตอบ พร้อมกับจ้อถึงความอร่อยของข้าวผัดสีชมพู แกเองก็อยากกินเหมือนกัน จ้อไปได้สักพักแกก็พูดประโยคที่ทำเอาช้อนในมือ lit nit แทบหลุด...."นี่เราคงรุ่นราวใกล้เคียงกันแน่ ๆ ถึงได้รู้จักและชอบข้าวผัดชมพู ใช่มะ เรารุ่นเดียวกันใช่มะ !"#ดีนะที่กลืนข้าวคำสุดท้ายหมดพอดีไม่งั้นคงสำลัก ป้านะป้า นึกว่าจะคุยกันถูกคอซะอีก !