บู่บู๊วววว เป็นใคร ?

บู่บู๊วววว เป็นหมี คล้ายหมีแพนด้า ตัวสีขาว ค่อนข้างอวบ จั้มมั่ม แต่ตาไม่คล้ำเหมือนหมีแพนด้า เพราะเธอมาร์กหน้าทุกวัน

บู่บู๊วววว มีนิสัย รักการกิน ชอบทำอาหาร ชอบไถโทรศัพท์ ชอบช้อปปิ้ง ชอบไปเที่ยว ชอบเต้น และชอบร้องเพลง

บู่บู๊วววว อยากลดความอ้วน แต่ก็ชอบกินพิซซ่า แฮมเบอร์เกอร์ และอาหาร junkfood

บู่บู๊วววว คลั่งรัก มีแฟนชื่อ ดู่ดู๊วววว
เวลาบู่บู๊วววว รู้สึกแย่ รู้สึกไม่ดี รู้สึกเศร้า ก็มีดู่ดู๊วววว คอยช่วยฮีลใจเสมอ ด้วยการพาไปกินอาหารอร่อย ๆ ด้วยการพาไปเที่ยวในที่สบายใจ และด้วยอ้อมกอดและ big kiss

ฉันพบบู่บู๊ววว ด้วยความบังเอิญ
ด้วยความที่ชอบดูการ์ตูน
ไถมือถือไปเรื่อย ๆ ก็เจอคลิป reel ของบู่บู๊วววว และ ดู่ดู๊วววว
เธอทำให้ฉันขำกร๊ากกกก ขึ้นมาคนเดียว...
เธอทำให้ฉันต้องค้นหาว่า เธอคือใคร เธอชื่ออะไร เธอมาจากไหน
แล้วฉันก็พบเพจอีกมากมาย กลุ่มอีกมากมาย ในสื่อ social media ทุกช่องทาง

และในวันที่ฉันรู้สึก upset รู้สึกแย่ ก็มีบู่บู๊วววว กับ ดู่ดู๊วววว นี่แหละที่คอยช่วยฮีลใจ

บางคลิปของเธอ ทำเอาฉันน้ำตาไหล แล้วก็ดูวนซ้ำไปหลาย ๆ รอบ

เธอมีดู่ดู๊วววว คอยปลอบใจ ส่วนฉันมีแต่พวกเธอ และครอบครัวของพวกเธอช่วยปลอบใจฉัน

ฉันเข้าใจเลย บรรดาแฟนคลับทั้งหลาย ไม่ว่าจะเป็นแฟนคลับน้องหมีเนย หรือน้องหมูเด้ง ทำไมถึงรักน้องนัก

ฉันเองก็รักบู่บู๊วววว และ ดู่ดู๊วววว มากเช่นกัน

ขอบคุณมากนะที่เธออยู่เป็นเพื่อนฉัน เวลาที่ฉันไม่มีใคร
ขอบคุณมากนะที่เธอคอยปลอบปะโลมฉัน ในวันที่ฉันอ่อนแอ
ขอบคุณมากนะที่เธอทำให้ฉันยิ้มและหัวเราะขึ้นมาดัง ๆ ในทุกค่ำคืน

ฉันรักเธอจัง บู่บู๊วววว ของฉัน
ปล. ถ้าในชีวิตจริง มีดู่ดู๊วววว อยู่ข้างฉันก็คงดี

บู่บู๊วววว แนะนำตัว

สวัสดี...ฉันชื่อ bubu ออกเสียงว่า บู่บู๊วววว ไม่ใช่ บูบู้ เหมือนลาบูบู้
ฉันเปิดพื้นที่ที่นี่...เพื่อที่ว่า ฉันจะได้บันทึกเรื่องราวต่าง ๆ นานา เหมือนกับที่เราจับปากกาเขียนไดอารี่ลงสมุด..แต่นี่ไม่ใช่ เพราะมันเป็นการเคาะแป้นพิมพ์ แถมยังได้แบ่งปันให้คนอื่นอ่านได้อีก

ฉันเริ่มเขียนบันทึก ตอนที่ฉันอายุ 14 ตอนนั้นมีสมุดเปล่า ๆ อยู่เล่มนึง หน้าปกเคลือบพลาสติก ขนาดประมาณ A5 ในหน้าแรก..มีข้อความตอนหนึ่งว่า "หากฉันเขียนบันทึกไม่ได้อย่างต่อเนื่อง ชีวิตนี้ฉันคงทำอะไรไม่สำเร็จหรอก !!!"

หลังจากนั้น ฉันก็เขียนมายาวเลย ตั้งแต่ม.2 - ม.6 หากนับรวมกันคงเกิน 20 เล่ม
สมุดบันทึกแต่ละเล่ม มีลักษณะต่างกัน บางเล่มน่ารัก บางเล่มเล็ก กะทัดรัด เหมาะมือ
บางเล่มก็ใหญ่ จนเขียนได้เกือบปี

ช่วงเรียนมัธยม เขียนได้เยอะเลย
ช่วงเรียนมหาวิทยาลัย ก็ยังไม่หยุดเขียน
ช่วงเรียนปริญญาโท ก็ยังเขียนต่ออีก แต่เพิ่มเติมคือ มีบล็อคของตัวเองด้วย
ตอนนั้นยังใช้สายโทรศัพท์บ้านต่อเข้ากับอินเตอร์เน็ตอยู่เลย

พอทำงาน ก็ยังเขียนอยู่ แค่รู้เลยว่า เขียนน้อยลง
ยิ่งงานเยอะ ยิ่งเขียนน้อยลง
ได้แต่นั่งมองสมุดบันทึกที่ตัวเองเขียน และสะสมไว้

แต่สุดท้าย...เกิดอะไรขึ้นรู้ม๊ะ???
...
...

ฉันตัดสินใจ ทิ้งสมุดบันทึกเหล่านั้นทิ้ง...
ทิ้งลงในถังขยะจริง ๆ

เพราะฉันคิดว่า....
เรื่องราวที่อยู่ในนั้น มันไม่น่าอ่านนักหรอก
มันเป็นเรื่องราวในใจฉันคนเดียว
หากวันนึง มีคนในครอบครัวฉันหยิบอ่านขึ้นมา..

พวกเค้าเหล่านั้นคงเสียใจ!!!

เพราะงั้น ฉันเลยตัดสินใจ "ทิ้งมันไปซะ"

ถึงจะทิ้งสมุดบันทึกเหล่านั้น แต่ฉันก็ไม่หยุดเขียนนะ
ชอบเขียน เขียนได้อย่างอิสระ เขียนโดยไม่มีคำวิพากษ์วิจารณ์จากใคร ๆ
เขียนไปตามหัวใจ...

ฉันอยากเขียน..เพื่อที่ว่าวันนึงฉันอาจจะได้เป็นนักเขียนจริง ๆ ก็ได้ แฮร่!!!