วันสิ้นโลก
พายุ โหมกระหน่ำ
คอยตอกย้ำ ความฉิบหาย
เดือดร้อน ทั้งหญิงชาย
ดูคลับคล้าย อเวจี
โคลนตม ที่ตรงหน้า
ถูกพัดมา พาหมองศรี
เจ็บปวด ร้าวฤดี
ความอัปรีย์ มาเยี่ยมเยือน
สมดุล ถูกทำลาย
ความโชคร้าย หาใดเหมือน
ไร้สุข ทุกชานเรือน
จากวันเดือน เป็นแรมปี
เพราะป่า ถูกทำลาย
คนชั่วร้าย เหมือนภูตผี
ครอบครอง ปฐพี
ร้าวฤดี แสนโศกตรม
รบกวน สิ่งแวดล้อม
ไร้ถนอม ตรอมขื่นขม
กอบโกย อย่างโง่งม
ทุกสังคม ล้มชีพวาย
เร่งเร้า เหล่าชาวโลก
พ้นทุกข์โศก ก่อนจักสาย
ร่วมสร้าง พรรณราย
เป็นที่หมาย คลายทุกข์ใจ
ปลูกป่า ต้องร้อยปี
ต่อแต่นี้ ดีสดใส
รักษา พนาไพร
ร่วมรวมใจ ให้โลกา
รักษา สิ่งแวดล้อม
ให้ถึงพร้อม ปรารถนา
สานสร้าง ทุกเพลา
ชาวประชา สุขนิรันดร์
ร่วมมือ พร้อมร่วมใจ
เสริมสร้างได้ ดังใฝ่ฝัน
ทุกข์สุข ล้วนร่วมกัน
ตราบถึงวัน โลกมลาย
คนเรียนไพร
๑๔ กันยายน ๒๕๖๗

สุรมรรคา
แม้น้ำลด หากคนคด ยังคงอยู่
ใจหดหู่ เหี่ยวห่อ ท้อหนักหนา
ทุจริต ทรยศ ตลอดเวลา
ไม่นำพา สังคม ขื่นขมใจ
ถุงยังชีพ น้ำดื่ม อาหารแห้ง
เสริมเรี่ยวแรง แก่ผู้ยาก ทุกสมัย
เงินเยียวยา สืบชะตา สู้ต่อไป
รอรับภัย ลูกใหม่ ในวังวน
วันเวลา เนื่นนาน ดักดานนัก
วัฏจักร พิบัติภัย ไร้ร่องหน
หายนะ ปรากฏตัว ทั่วมณฑล
ประชาชน เดือดร้อน อ่อนอุรา
หากตราบใด ไม่แก้ไข ให้ถูกต้อง
ไทยทั้งผอง จ่อมจม คมปัญหา
สาธารณภัย ปรากฏตัว ทั่วพารา
สิ่นชะตา ชาวสยาม นามกว้างไกล
ต้องรู้รับ ทำงาน สานสมดุล
ร่วมเกื้อหนุน สิ่งแวดล้อม ให้สดใส
ธรรมชาติ งดงาม ตลอดไป
ป้องกันภัย พิบัติ ขจัดมาร
สังคมไทย ต้องเรียนรู้ หมู่อธรรม
พร้อมชี้นำ ร่วมความนัย ใจห้าวหาญ
ปิดโอกาส เรืองอำนาจ เมื่อถึงกาล
ประหัตประหาร ให้สิ้นไป จัญไรชน
คนเรียนไพร
๑๓ กันยายน ๒๕๖๗