มีผลต่อ "มูลค่าการเช่าหา" มาก...ถ้ามีมาก็ไป เช่น พระ 25 พศ. พระคำข้าว ..แม้จะเป็นของเก่า ของดี มูลค่า ก็ยังไม่สูง เพราะจำนวนการสร้าง "หลักล้าน" ซึ่งในปัจจุบัน ยังหาแบบที่แท้ และตรงยุค ได้ไม่ยาก...แต่ก็มีของเก๊นะ.....อีกกรณีนึง คือ สร้าง หรือ พบเจอน้อย...เป็นไปได้ทั้ง 2 ทาง..คือ อาจไม่มีราคาเลย เพราะของหมุนเวียนไม่มี เซียนก็ไม่หยิบมาเล่นหา เพราะหาของไม่ได้...หรืออีกกรณี คือ แพงไปเลย..ตั้งราคาแบบไม่ต้องอ้างอิงอะไรไปเลย เช่น พระร่วงรางปืน ขึ้นจากกรุสมบูรณ์ แค่ 70 กว่าองค์ นอกนั้นชำรุด ... (จำนวนนี้ ลุงของผู้เขียน ได้ทันไปในตอนของขึ้นกรุ..แต่ก็ไม่ทันได้ของ..) ซึ่งพระร่วงรางปืน หายากกว่าสมเด็จวัดระฆังเยอะ...แต่หาของมาขายไม่ได้...เลยไม่ค่อยมีการกล่าวถึง..อีกประเภทนึง คือ พระที่เซียนหยิบมาเล่น คือ พระที่มีจำนวนการสร้าง และหมุนเวียนพอสมควร..เช่น เกจิดังต่างๆ เช่น ปู่โต๊ะ พ่อสุด ปู่หลิว พ่อเอีย พ่อปาน และอื่นๆ....ซึ่งเรียกว่า พระตลาด หรือพระมหาชน คือ เปลี่ยนมือง่าย...

#พระร่วงรางปืน# ผู้เขียนได้มีโอกาสเห็นองค์จริง ชิ้นเดียว และมั่นใจว่าใช่ ..เพราะอยู่ในมือผู้ถือครองคือ พี่ชนะ เจ้าสัว และเซียนพระเบอร์ใหญ่ของภูเก็ต..แกเล่าว่า ขึ้นจากกรุ และสมบูรณ์ (ยังคงรูปเป็นองค์พระ ไม่กลายเป็นเศษชิ้นส่วน) แค่ 70 กว่าองค์..ข้อมูลนี้ตรงกับ ลุงของผู้เขียนที่สนิทกับท่านปลัดพิศาล (จำไม่ได้ว่าท่านไปเองตอนเจอกรุหรือคนของท่านไป) หายากกว่า สมเด็จวัดระฆังหลายเท่า...และไม่มีราคากลาง...พอใจซื้อขายเท่าไร ก็ตกลงกัน..ที่เขียนคือ อยากสื่อว่า พระบางชนิด ไม่ได้ถูกแพง เพราะความเก่าหรือความหายาก แต่อยู่ที่ค่านิยม ทางการตลาด..แต่ถ้าหายาก ตลาดนิยม และไม่มีของหมุนเวียน เช่นรุ่นนี้...ราคากลางจึงไม่มีให้เทียบเคียง...ที่เราเห็นกัน ผู้ใหญ่ในวงการเคยใช้คำว่า 99.99 % เก๊.... (ภาพประกอบเก๊นะครับ